Lonely Robot

Ο John Mitchell αποτελεί μια εξέχουσα προσωπικότητα της σύγχρονης βρετανικής prog σκηνής, ως μέλος (υπό διάφορα πόστα) σημαντικών συγκροτημάτων όπως οι Arena, οι Frost*, οι Kino και οι It Bites μεταξύ άλλων. Ταυτόχρονα, αποτελεί περιζήτητο παραγωγό για πολλές μοντέρνες μπάντες, έχοντας καταγράψει σημαντική επιτυχία (βλέπε Architects) και σε αυτόν τον τομέα. Γενικά, είναι ο τύπος που κάνει πολλές δουλειές, τις κάνει καλά και είναι και ευχάριστος γενικότερα, οπότε όλοι θέλουν να συνεργάζονται μαζί του, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα να βάζει συνεχώς σε δεύτερη μοίρα τα προσωπικά του project. Αυτό το αναμενόμενο προσωπικό του project παίρνει σάρκα και οστά επιτέλους υπό τον τίτλο Lonely Robot.

Όπως όλες οι δουλειές που επιμελείται ο Mitchell, έτσι κι αυτή δεν στερείται ποιότητας σε κανένα επίπεδο και είναι σχετικά οικείο άκουσμα για κάποιον που έχει ασχοληθεί με προγενέστερες δουλειές του. Θα κατηγοριοποιηθεί κάτω από την progressive rock ταμπέλα, χωρίς στην πραγματικότητα να έχει κάτι το ιδιαίτερα τεχνικό ή προοδευτικό, κυρίως λόγω της όλης ατμόσφαιρας, της ελευθερίας κινήσεων και της αισθητικής προσέγγισης που το διέπουν. Επίσης, το άλμπουμ είναι θεματικό (concept), με τους στίχους καταπιάνονται με τη σχέση τεχνολογίας και ανθρώπου, ξεκινώντας από την προηγμένη για την εποχή τεχνολογία που κατείχαν διάφοροι πολιτισμοί, φτάνοντας ως την αποξένωση που προκαλεί στον σύγχρονο άνθρωπο.

Εκμεταλλευόμενος τις γνωριμίες του, ο Mitchell είχε την ευχέρεια να επιλέξει μια σειρά από σημαντικούς συμμετέχοντες στο άλμπουμ, καθώς το μπάσο έχει αναλάβει ο Nick Beggs (Steven Wilson, Steve Hackett), ενώ στα drums επιστρατεύεται ο γυρολόγος Craig Blundell. Παράλληλα, υπάρχει μια πλειάδα guest εμφανίσεων εκ των οποίων ξεχωρίζει ο Steve Hogarth των Marillion στα δεύτερα φωνητικά και το πιάνο και η Heather Findlay (Mostly Autumn), η οποία συνοδεύει φωνητικά τον Mitchell σε μερικά τραγούδια.

Γενικά, παρά το γεγονός πως όλα δείχνουν σωστά, δεν μπορώ να ισχυριστώ πως από τις αρκετές ακροάσεις του "Please Come Home" μου έμεινε κάποιο στοιχείο που να το καθιστά ξεχωριστό. Οι κιθάρες είναι ok, ωραία και τα πλήκτρα και ακόμα ωραιότερη η παραγωγή, αλλά η φωνή του Mitchell είναι σχετικά μονοδιάστατη και αυτή τη φορά δεν υποστηρίζεται από ιδιαίτερα εμπνευσμένες φωνητικές γραμμές. Συνθετικά, περιορίζεται σε ορισμένες συμπαθητικές συνθέσεις, όπως τα ντουέτα του "Why Do We Stay" και του "Oubliette", σε μερικά πιασάρικα refrain ("The Boy In The Radio", "Lonely Robot") και ενδεχομένως σε κάποιες ακόμα διάσπαρτες καλές ιδέες.

Παρά τη συμπάθεια που τρέφω για τις μουσικές ικανότητες του Mitchell, εδώ ομολογώ πως δεν με κέρδισε, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η όλη προσπάθεια δεν είναι καλοδουλεμένη. Το γεγονός πως έπρεπε να βρει χώρο και χρόνο ανάμεσα στις νέες δουλειές του Steven Wilson και του Neal Morse πιθανότατα δεν βοήθησε.