Lizzard

Οι Lizzard είναι μια γαλλική μπάντα που δημιουργήθηκε το 2006 με μέλη τους Katy Elwell (τύμπανα), William Knox (μπάσο) και Mathieu Ricou (κιθάρα/φωνή). Πρώτη τους δισκογραφική δουλειά, το 2008 με το μίνι άλμπουμ "Venus" και ένα εξαιρετικό πρώτο δείγμα γραφής σε alternative metal μονοπάτια. Με στίχους στα γαλλικά, εγκεφαλικά ριφ, εξελίξιμη μελωδική φωνή και ενδιαφέροντες ρυθμούς, συνέχισαν και σιγά σιγά κατάφεραν να ανοίγουν για ονόματα όπως οι Gojira. Σε αντίθεση με άλλες μπάντες που συναναστράφηκαν με τους προαναφερθέντες, ούτε στον πρώτο τους ("Out Of Reach"), αλλά ούτε και στον δεύτερο ("Majestic") δίσκο, δεν έκαναν στροφή σε πιο ακραία είδη.

Προσωπικά ήρθα σε επαφή με την μπάντα με το "Majestic" και εντυπωσιάστηκα με το συνολικό αποτέλεσμα. Ένα κράμα από Tool και Deftones, χωρίς να αντιγράφουν, αλλά με έναν δικό τους τρόπο δοσμένο. Οπότε και περίμενα με αρκετή ανυπομονησία την κυκλοφορία του "Shift", το πρώτο δείγμα του οποίου ("Singularity") ήταν αρκετά ελπιδοφόρο.

Έτσι, λοιπόν, οι Lizzard συνεχίζουν την καλή δουλειά των προηγούμενων δίσκων, σε μια προσπάθεια να απαγκιστρωθούν ακόμα περισσότερο από τις επιρροές τους. Εδώ θα βρούμε και πιο alternative rock σημεία, με αναφορές μέχρι και στους Incubus. Τα φωνητικά του Mathieu έχουν αγγίξει την τελειότητα, ενώ το ρυθμικό κομμάτι στέκει αγέρωχο. Τα riff άλλοτε κοφτά, άλλοτε μελωδικά, δένουν όμορφα με φωνή, μπάσο, τύμπανα. Το "Shift" έχει ορισμένα εξαιρετικά κομμάτια, ιδιαίτερα πιασάρικα με αποτέλεσμα ο δίσκος να καταφέρνει να με κερδίσει πιο εύκολα από τον προκάτοχό του. Περίμενα αρκετά είναι η αλήθεια, τα οποία δεν επαληθεύονται στο έπακρο, για παράδειγμα πιο πολλές Tool αναφορές, αλλά αυτό ίσως είναι για καλό. Οι Lizzard εξερευνούν περισσότερο τον εαυτό τους και στην προσπάθεια τους να αποδιώξουν τους Deftones (και τους Tool) από τον ήχο τους, ίσως χάνουν και κάποια από τα καλύτερα σημεία του παρελθόντος. Αξίζει όμως μια τέτοια θυσία. Εξάλλου το υλικό του δίσκου είναι ικανό να στηριχθεί από μόνο του.

Πιστεύω ότι αυτή η μπάντα έχει φόντα για μεγάλα πράγματα, και σαφώς το "Shift" δεν με διαψεύδει. O τρίτος τους δίσκος είναι ένα δείγμα για το που μπορούν να πάνε, αλλά όχι η πλήρης εικόνα. Δεν ξεδιπλώνουν τις πλήρεις δυνατότητες τους στο έπακρο εδώ και θα χρειαστεί να περιμένουμε ίσως μέχρι τον επόμενο δίσκο για να το αντιληφθούμε. Μέχρι τότε απολαμβάνουμε μερικές από τις καλύτερες στιγμές τους, όπως "Leaving The Dream", το "Min(e)d" ή το παλιό το "The Orbiter".

Bandcamp