Kaipa

Children Of The Sounds

Inside Out (2017)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 20/09/2017
Το progressive rock των Kaipa μοιάζει «χθεσινό», αλλά τουλάχιστον είναι καλοπαιγμένο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Kaipa δεν είναι χθεσινοί. Είναι προχθεσινοί και βάλε. Το πρώτο άλμπουμ της μπάντας του Hans Ludin κυκλοφόρησε το 1972, ήτοι πριν σαράντα πέντε χρόνια, αν και στην πορεία της μπάντας υπάρχει ένα δισκογραφικό κενό είκοσι ετών από το 1982 ως το 2002. Βασικός συμπαίκτης του ήταν ο κιθαρίστας Roine Stolt, που μετέπειτα έγινε αρκετά γνωστός στο progressive rock στερέωμα με τους The Flower Kings, το supergroup των Transatlantic και εσχάτως για τη συνεργασία του με τον Jon Anderson των Yes.

O Stolt ήταν το μόνο μέλος της αυθεντικής σύνθεσης, πέραν του Ludin, που συμμετείχε στο reunion του 2000, για να αποχωρήσει κι αυτός με τη σειρά του πέντε χρόνια αργότερα, με τον Per Nilsson των progressive death metallers, Scar Symmetry να τον αντικαθιστά. Τα υπόλοιπα σταθερά μέλη της μπάντας είναι επιφανείς μουσικοί της Σουηδικής prog σκηνής, με τον Jonas Reingold (The Fower Kings) στο μπάσο, τον Morgan Agren (Karmakanic) στα drums και τον Patrik Lundstrom (Ritual) στα φωνητικά, μαζί με την (αγνώστων λοιπών στοιχείων) Aleena Gibson επίσης στα φωνητικά. Ο Ludin παραμένει συνθέτης, πληκτράς και γενικός κουμανταδόρος του συγκροτήματος, όπως πάντα.

Από την επανένωση του 2002 οι Kaipa έχουν κυκλοφορήσει επτά άλμπουμ, τέσσερα εκ των οποίων με το τρέχον lineup, αποτελώντας μια κλασσική περίπτωση υπέρ-παραγωγικής, Σουηδικής, progressive rock μπάντας...

Η νέα τους δουλειά, "Children Of The Sounds", δεν νομίζω πως κρύβει κάποια έκπληξη για τους οπαδούς της μουσικής των Kaipa, ούτε καν για αυτούς που δεν είναι και τόσο εξοικειωμένοι με τον ήχο τους. Όπως δεν μαθαίνεις νέα κόλπα σε ένα γέρικο σκυλί, έτσι δεν περιμένεις κι από τους Σουηδούς να αποκλίνουν από το σχεδόν νοσταλγικά φτιαγμένο '70s progressive rock τους.

Αν θα έπρεπε να βρω δυο λόγους για να πείσω κάποιον να ακούσει το άλμπουμ, ο βασικότερος θα ήταν το καταπληκτικό παίξιμο του Per Nillson στην κιθάρα. Ειδικά, σκεπτόμενος πως ο τύπος είναι ιδρυτής και βασικός συνθέτης των Scar Symmetry, εντυπωσιάζομαι ακόμα περισσότερο από το παίξιμό του, το οποίο ανεβάζει από μόνο του επίπεδο το άλμπουμ. Ο δεύτερος θα ήταν για να προσέξει το εντυπωσιακά εκλεπτυσμένο παίξιμο του rhythm section των Reingold/Agren που αναδεικνύεται από την κρυστάλλινη παραγωγή που έχει επιτευχθεί.

Από την άλλη πλευρά, βρίσκω κάπως τετριμμένα τα βασικά θέματα πάνω στα οποία χτίζει τις (συνήθως μακροσκελείς) συνθέσεις του ο Ludin και μάλλον αδύναμες τις φωνητικές γραμμές, τόσο της Gibson όσο και του Lundstrom, του οποίου οι ερμηνείες φέρνουν λίγο σε Freddie Mercury, σε σημεία. Παράλληλα, οι τρεις μεγάλες (άνω των δέκα λεπτών) συνθέσεις ("Children Of The Sounds", "On The Edge Of New Horizons" και "Like A Serpentine") μοιάζουν μάλλον τραβηγμένες, χωρίς να νιώθω ότι δικαιολογούν την τόσο μεγάλη διάρκειά τους.

Για να είμαι δίκαιος το άλμπουμ δεν κουράζει όσο κυλάει η περίπου μια ώρα διάρκειάς των πέντε συνθέσεων που περιλαμβάνει, αλλά ούτε καταφέρνει να ενθουσιάσει. Υπάρχουν επιμέρους ενδιαφέροντα σημεία που ίσως προσελκύσουν τον ακροατή να τα ξανακούσει και γενικά αποπνέει ένα αίσθημα αισιοδοξίας σαν άκουσμα, αλλά μέχρι εκεί.

Στην πραγματικότητα, νέο άλμπουμ των Kaipa μου φέρνει αυτόματα στο νου τους 50χρονους/60χρονους Γερμανούς (ή κεντρικοευρωπαίους τέλος πάντων) που κατασκήνωναν με τα τροχόσπιτά τους για τρεις μέρες στον πανέμορφο λόφο του Loreley, για να παρακολουθήσουν το φεστιβάλ Night Of The Prog. Ζήλευα και θαύμαζα τον ενθουσιασμό και το κουράγιο τους, αλλά ήταν εμφανές πως βρισκόντουσαν εκεί για να θυμηθούν παλιές εποχές και να ακούσουν «χθεσινές» μουσικές. Σαν αυτές των Kaipa...

  • SHARE
  • TWEET