Howard Eynon

So What If I'm Standing In Apricot Jam

Earth (2014)
Από τον Τάκη Κρεμμυδιώτη, 06/11/2014
Αυθεντική χαμένη αυστραλέζικη folk από τα '70s
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Τι θα λέγατε; Αντέχει; Λοιπόν, η απάντηση είναι καταφατική! Ξέρω, ξέρω. Θα μου πείτε πως δεν είμαι και ο πιο αντικειμενικός κριτής της μουσικής από down under μεριά. Αυτό, από την άλλη, δεν σημαίνει ότι θα πω και ψέματα. Όλα κι όλα. Έχουμε και κάποιες αρχές...

Το "So What If I'm Standing In Apricot Jam" είναι το μοναδικό άλμπουμ του Howard Eynon με περιεχόμενο κάθε άλλο παρά ανάλογο του (λίαν επιεικώς) άστοχου τίτλου του. Μην είστε πολύ αυστηροί, όμως, σε αυτό το θέμα. Πάνε 40 χρόνια από την κυκλοφορία του δίσκου, δηλαδή από την εποχή που το πρότυπο του καθώς πρέπει singer - songwriter επιβαλλόταν να είναι «κάπως». Εντάξει, δεν ήταν κακό αυτό, απλώς, κάποιες φορές, φαινόταν (ή, έστω, φαίνεται πια) τελείως προσποιητό. Ο μάλλον άσημος εκτός ορίων Ωκεανίας Howard Eynon αγαπούσε πολλές τέχνες, με πρώτη την υποκριτική. Παράλληλα με αυτήν ήξερε να γράφει εξομολογητικά και καυστικά folk τραγούδια, που θύμιζαν πρωτίστως τον Phil Ochs και σε δεύτερη «ανάγνωση» τους Bob Dylan, Tim Hardin, Nick Drake και Joe Hill.

Σίγουρα όλα αυτά σας ακούγονται δελεαστικά. Μην έχετε αμφιβολία πως οι επιρροές του αυτές αποτυπώνονται με επιτυχία στα δώδεκα τραγούδια του άλμπουμ. Θυμηθείτε, όμως, πως αναφερόμαστε σε Αυστραλό τραγουδοποιό, όχι τόσο για να βάλετε τον πήχη στο σημείο που πρέπει, αλλά για να εκτιμήσετε σωστά τη μουσική του. Ο μεγαλωμένος στην Τασμανία αγρότης Eynon, όταν έγινε δεκαεπτά ετών, έφυγε με τη μοτοσικλέτα του για τη Μελβούρνη για να γίνει ηθοποιός. Παράλληλα, διακρίθηκε και ως μουσικός, με αποκορύφωμα την ηχογράφηση αυτού του δίσκου, στον οποίο συνοδεύεται από αρκετούς αυτόχθονες μουσικούς. Εκτός από την καθαρόαιμη folk κιθάρα του χρησιμοποιεί, ακούγονται βιολί, mellotron, φλάουτο και διάφορα πλήκτρα. Οι στίχοι του καυτηριάζουν την εξουσία, αποκαλύπτουν προσωπικές καταστάσεις και αφοπλίζουν με πηγαίο χιούμορ. Το "Happy Song" είναι τραγούδι υψηλών προδιαγραφών, εντελώς ανάγλυφο της εποχής του. Στο "Village Hill" απολαμβάνουμε τα αφηγηματικά φωνητικά, πριν το ψυχεδελικό folk φινάλε, ενώ στο "Commitment To The Band" συναντάμε φωνητικά μέσω μεγαφώνου, που θυμίζουν τον Syd Barrett.

Αν περιμένετε να ανακαλύψετε στο "So What If I'm Standing In Apricot Jam" το κρυμμένο αριστούργημα που σας είχε διαφύγει, μάλλον θα απογοητευθείτε. Αν, όμως, το ακούσετε απλά και χωρίς προκαταλήψεις σαν έναν folk δίσκο του 1974, τότε θα τον ευχαριστηθείτε.
  • SHARE
  • TWEET