Doomsword

The Eternal Battle

Dragonheart (2011)
Από τον Θοδωρή Μηνιάτη, 14/03/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Είναι κάποια συγκροτήματα που ό,τι και να κυκλοφορούν δε σε απογοητεύουν. Βλέπετε, όταν κάποιος έχει το ταλέντο να γράφει ωραία τραγούδια δεν το χάνει (εκτός βεβαίως ελαχίστων περιπτώσεων). Οι Doomsword από την αρχή της καριέρας τους έχουν επιλέξει να εκφράζονται με ένα μουσικό είδος, που αν μη τι άλλο εμπορικά δεν είναι πολύ ψηλά στις προτιμήσεις των οπαδών, κάτι που βεβαίως δεν τους νοιάζει, αφού αν ήθελαν θα μπορούσαν να παίζουν κάτι διαφορετικό. Αντιθέτως, συνεχίζουν ακάθεκτοι να ποιούν άλμπουμ που θα κάνουν πολλούς να χαμογελάσουν με χαρά.

Κάπως έτσι, λοιπόν, το πέμπτο άλμπουμ τους, "The Eternal Battle", μόλις κυκλοφόρησε, διατηρώντας τη φήμη της μπάντας, μια φήμη που δημιουργήθηκε κυρίως λόγω των πρώτων τριών προσπαθειών της. Το 2011 τους βρίσκει με μια μικρή αλλαγή στο line up, αφού ο επί επταετίας μπασίστας Geilt έδωσε τη θέση του στον Christian "Nidhoggr" Grillo. Αυτή ήταν και η μόνη αλλαγή που έγινε, αφού μουσικά δεν υπάρχει καμία διαφοροποίηση σχετικά με τις προηγούμενες δουλειές τους.

Οι Doomsword αρέσκονται να παίζουν epic metal. Στο "The Eternal Battle" έχουν κρατήσει τη συνταγή που τους καθιέρωσε. Έτσι, και ο δίσκος αυτός έχει στο εξώφυλλο έναν πίνακα, ο οποίος είναι εναρμονισμένος πλήρως με τον τίτλο του άλμπουμ αλλά και των τραγουδιών. Αργές, κυρίως, συνθέσεις, με κοφτά, ξυραφοειδή riffs και περίσσιο λυρικό, επικό αλλά και αφηγηματικό στοιχείο θα συναντήσει για άλλη μια φορά ο ακροατής. Ακούγοντας το δίσκο νιώθεις σαν κάποιος να σου διηγείται μουσικά τις εμπειρίες του από μια μάχη που έχει παραστεί ή παρακολουθήσει. Στο όλο κλίμα έχει συμβάλλει για έναν ακόμα δίσκο ο frontman της μπάντας, Deathmaster, ο οποίος με τον τρόπο που τραγουδάει σε συνεπαίρνει σα σειρήνα. Η εκφραστικότητα και το μπρίο που έχει η φωνή του είναι το κάτι άλλο, σήμα κατατεθέν του group τα χρόνια που είναι πίσω από το μικρόφωνο.

Οι Doomsword έχουν κρατήσει την ταυτότητα τους, με το συνθετικό επίπεδο να μην ανέρχεται μεν σε αυτό των πρώτων τριών δουλειών τους, αλλά και πάλι να είναι τόσο ανεβασμένο, που πραγματικά δε μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει ένα τραγούδι. Σκεφτείτε σαν τα χέρια σας να έχουν πάθει αγκύλωση και να μη μπορείς να πατήσεις το stop ή το pause. Το συνεχές μη ηθελημένο κούνημα του κεφαλιού σε όλη την ακρόαση του δίσκου είναι περίτρανα παρόν και στην «Αιώνια Μάχη». Πραγματικά, τα λόγια περιττεύουν όταν το δημιούργημα είναι τόσο καλό. Άλλωστε, όπως έχει τονιστεί από πολλούς, όταν διαλέξεις να παίξεις epic metal, μόνο αν έχεις τσαγανό θα πετύχεις, κάτι που οι Doomsword έχουν σε ξεχειλίζοντα βαθμό. Θέλεις βέβαια και μια καλή παραγωγή για να σε ανεβάσει, κάτι που η μπάντα μάλλον το γνωρίζει, αφού όλα τα κομμάτια ηχούν τόσο βάρβαρα, όσο θέλουν και πρέπει να είναι. Να σημειωθεί ότι το άλμπουμ δεν είναι ευκολοχώνευτο. Θέλει αρκετά ακούσματα για να κατανοήσεις το μουσικό του επίπεδο.

Οι Doomsword συνεχίζουν να κρατούν ψηλά τη σημαία του αγνού παραδοσιακού επικού heavy metal και αυτό για πολλούς είναι αρκετό. Όσοι δεν τους έχετε ανακαλύψει, είναι τώρα η ευκαιρία σας, ειδικά αν ψάχνετε για άπειρες ώρες μουσικής έκστασης, κάτι που θα σας προσφέρουν απλόχερα και με περίσσια ευκολία. Αυτό θέλουν. Να τους αγαπήσετε και μάλιστα γρήγορα. Μόνο έτσι θα σας ανταποδώσουν την κίνηση, χαρίζοντας σας έναν υπέροχο δίσκο αγνού metal. Τι σκέφτεστε να κάνετε;
  • SHARE
  • TWEET