Devendra Banhart

Ape In Pink Marble

Nonesuch (2016)
Από τον Σπύρο Τσούτσο, 01/11/2016
Ρομαντικό και σκοτεινό το νέο άλμπουμ του Devendra Banhart
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ένατο άλμπουμ για τον Devendra Banhart που σε γενικές γραμμές ακολουθεί τις συνταγές του προηγούμενου "Mala" (2013). Ο ίδιος αναλαμβάνει τη σύνθεση, την ηχογράφηση και την παραγωγή του δίσκου σε συνεργασία με τους μουσικούς Noah Georgeson και Josiah Steinbrick. Τον πρώτο λόγο κατέχουν οι μινιμαλιστικές, κάπως πειραματικές σε κάποια σημεία κιθάρες και τα keyboards συνθέτοντας ένα σκοτεινό, εσωστρεφές άλμπουμ κατάλληλο για τις ακραίες ώρες της ημέρας, ή νωρίς το πρωί ή αργά το βράδυ. Η φωνή του Banhart είναι ψιθυριστή σε σημείο που την ακούς να τρεμουλιάζει. Σε κανένα σημείο του δίσκου δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο ξέσπασμα από τα παλιά. Οι μελωδίες ηχούν ήρεμες με το reverb στην παραγωγή να ενισχύει την αίσθηση ενός σκοτεινού απόκοσμου χώρου όπου ο χρόνος κυλάει αργά.

Απώλεια, έρωτες, αγάπες, όνειρα, αναμνήσεις βασανίζουν το μυαλό του καλλιτέχνη. Το κομμάτι "Middle Names" το οποίο ανοίγει τον δίσκο αναφέρεται στον στενό του φίλο, Asa Ferry, τραγουδιστή των Kind Hearts And Coronets, o οποίος έφυγε από τη ζωή πριν από δέκα μήνες. Ο ίδιος ο Banhart σε συνέντευξή του ανέφερε ότι τον αγαπούσε πάρα πολύ και ότι ξεκίνησε να γράφει το τραγούδι πριν τον θάνατό του. Μια όμορφη αναφορά επιρροής του μουσικού γίνεται στο κομμάτι "Jon Lends A Hand". O Banhart εκθειάζει τη μουσική του Jonathan Richman των Modern Lovers, ζητώντας του να δανειστεί τις συγχορδίες του ώστε να περιγράψει την ομορφιά μιας κοπέλας. "Oh, Jonathan, Jonathan These Are Your Chords, I'm Borrowing Them, I'm Borrowing Them, Just To Convey How Very Beautiful She Looks Today".

Tο "Fancy Man" αποκτά ένα πιο διασκεδαστικό groove όπως και το "Fig In Leather" του οποίου τα πλήκτρα στην εισαγωγή παραπέμπουν σε μια Bollywood ηχητική αισθητική, ενώ το "Theme For A Taiwanese Woman In Lime Green" έχει ένα άρωμα βραζιλιάνικης bossa nova. Το δεύτερο single που κυκλοφόρησε πριν τον δίσκο, "Saturday Night", είναι το τραγούδι που έπαιξε στα ραδιόφωνα καθώς αποτελεί την κορυφαία στιγμή του δίσκου.

O Banhart, μια δεκαετία και κάτι παραπάνω από την εμφάνισή του στα μουσικά δρώμενα, διατηρεί τη γαλήνια, γλυκιά ατμόσφαιρα η οποία τον χαρακτηρίζει, μην κάνοντας, όμως, το κάτι διαφορετικό. Αφήνει πίσω τους ισπανικούς στίχους καθώς και κάποιες πιο αλλοπρόσαλλες συνθέσεις, επικεντρώνοντας σε ένα πιο μυστήριο στυλ. Κάθε τραγούδι μεμονωμένα ακούγεται ευχάριστα, η ομοιότητα όμως του συνόλου τους καθιστά την ακρόαση ολόκληρου του δίσκου κάπως κουραστική.

  • SHARE
  • TWEET