Billy Talent

Πάμε ξανά τα ίδια. «Τι δεν βρήκε ο rock κόσμος εδώ από τη μουσική των Billy Talent;». Με το πρώτο σχόλιο εύκολης απαξίωσης έρχεται και η απάντηση. Ίσως έχει μεγαλύτερη αξία να αναλογιστούμε τι βρήκε ο υπόλοιπος κόσμος στους Καναδούς που προκαλούν συνωστισμό στα μεγάλα φεστιβάλ, έχοντας κυκλοφορήσει μια σειρά από επιτυχημένα singles και άλμπουμ και έχοντας αποκτήσει μια αξιομνημόνευτα μεγάλη αναγνωρισιμότητα σε χώρες όπως η Αγγλία και η Γερμανία.

Το τρίτο τους άλμπουμ, δικαίως μπέρδεψε και δίχασε (ακόμα κι εμάς) όντας άνισο και ερχόμενο να διαδεχθεί έναν δίσκο όπως το "II" υπέρ-γεμάτο με τραγούδια για να σου κολλάνε στο μυαλό, όπως τα "Surrender", "Red Flag", "Fallen Leaves" και "Devil In A Midnight Mass". Τρία χρόνια μετά, οι Billy Talent κυκλοφορούν το πέμπτο τους στούντιο άλμπουμ (αν συνυπολογίσουμε το άλμπουμ που κυκλοφόρησαν ως Pezz το 1998), το οποίο ονόμασαν "Dead Silence", σπάζοντας έτσι το σερί των αριθμημένων τίτλων που χρησιμοποιούσαν ως τώρα.

Υποθέτω πως οι Billy Talent δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα πλέον για το ποιοι είναι και τι πρεσβεύουν και το μόνο στοίχημα για το νέο άλμπουμ τους ήταν να διατηρήσουν σε όσο το δυνατόν υψηλότερα επίπεδα τις συνθέσεις τους, παρά να ψάξουν νέους δρόμους. Με κύρια δύναμη τις χαρακτηριστικές διπλές φωνητικές τους γραμμές, δείχνουν νεύρο, όρεξη και μια ζωντάνια καθιστώντας το νέο τους άλμπουμ ελκυστικότερο του προκατόχου του. Παράλληλα, μάλλον χρέωσαν στον «πολύ» Brendan O' Brien τις τάσεις μαλθακότητας του προηγούμενου άλμπουμ και εδώ για πρώτη φορά εξ' ολοκλήρου μόνος του έχει αναλάβει την παραγωγή ο κιθαρίστας Ian D'Sa, επαναφέροντας σε σημεία την επιθετική πλευρά της μπάντας.

Με τραγούδια όπως τα δύο πρώτα single του άλμπουμ, "Viking Death March" και "Surprise Surprise", η μπάντα δείχνει να πετυχαίνει τον σκοπό της, φτιάχνοντας τραγούδια που κρατάνε τον χαρακτήρα της μπάντας, ενώ παράλληλα έχουν προοπτική να ακουστούν σε rock ραδιόφωνα, ισορροπώντας άψογα μεταξύ τσαμπουκά και μελωδικότητας. Αντίστοιχα, η όμορφη αμερικανιά του "Stand Up And Run", το groove του "Crooked Minds" με τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Kowalewicz, η «ροκενρολιά» του "Man Alive!", καθώς επίσης το κλείσιμο του άλμπουμ με το πιάνο του ιδιαίτερα μελωδικού "Swallowed By The Ocean" και του επιβλητικού ομώνυμου τραγουδιού αποτελούν απτές αποδείξεις της ποιότητας του δίσκου και της μπάντας.

Εκεί που υπάρχει ένα θεματάκι είναι αφενός στον αριθμό των συνθέσεων, καθώς είναι πρακτικά δύσκολο ανάμεσα στις 13 (εξαιρώντας την εισαγωγή φυσικά) να μην υπάρχουν κάποιες υστερούσες. Ως τέτοιες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τα "Cure For The Enemy", "Don't Count On The Wicked", "Hanging By A Threat" και "Show Me The Way", που όντας συνεχόμενα στη ροή του άλμπουμ δημιουργούν μια μικρή «κοιλιά» μετά τη μέση, που εν τέλει στοιχίζει κάπως στη συνολική εικόνα του άλμπουμ.

Πρέπει να παραδεχτώ ότι οι Billy Talent ξεφεύγουν από τον σκόπελο πολλών συγκροτημάτων στον ήχο τους, που σχεδόν 20 χρόνια μετά έχουν (αναμενόμενα) χάσει τη σπίθα του punk κομματιού της μουσικής τους. Το διαπίστωσα ζωντανά, το επιβεβαιώνω ακούγοντας το "Dead Silence" πως η θέση τους στο σημερινό rock δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Με το "II" εξασφάλισαν μια διακεκριμένη θέση στο βιβλίο του modern rock και με το νέο άλμπουμ συντηρούν άνετα τη φήμη τους, προσθέτοντας μερικά ακόμα ωραιότατα τραγούδια στη συλλογή τους. Δεν πιάνουν κορυφές, αλλά σε καμία περίπτωση δεν απογοητεύουν. Αξίζει σίγουρα το χρόνο σας, όπως τον αξίζουν γενικότερα αυτοί εδώ οι Καναδοί.