Barock Project

Detachment

Artalia (2017)
Από τον Σπύρο Κούκα, 17/05/2017
Δικαιολογεί τον prog χαρακτηρισμό του μέχρι τελευταίας νότας, δίχως να απευθύνεται αυστηρά στο εκλεπτυσμένο κοινό του είδους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η πολύ ενδιαφέρουσα σύμπραξη των Ιταλών Barock Project αποτελεί ένα μουσικό σχήμα που απασχολεί ολοένα και περισσότερο τους prog ρέκτες την τελευταία δεκαετία. Ξεκινώντας την πορεία του στα μέσα των '00s, ο βασικός συνθέτης και ουσιαστικός ηγέτης του, Luca Zabbini, έχοντας ως μουσικό πρότυπο τον Keith Emerson, δημιούργησε την μπάντα με σκοπό να συνδυάσει τις δύο του μεγάλες αγάπες˙ την κλασσική μουσική (με έμφαση στα baroque στοιχεία) και τον προοδευτικό ήχο σχημάτων όπως οι Emerson Lake & Palmer, οι Genesis και οι Jethro Tull.

Δισκογραφώντας από το 2007, με κάθε ένα από τα τέσσερα άλμπουμ τους διαμόρφωναν σταδιακά τον προσωπικό τους ήχο, ο οποίος σμιλευόταν μεν από τα πεπραγμένα των προαναφερθέντων prog γιγάντων, αλλά, όπως κάθε σοβαρή προοδευτική μπάντα που σέβεται τον εαυτό της, δεν έμειναν εκεί. Αρκετά neo prog στοιχεία διαφαίνονταν έντονα στις συνθέσεις τους, ενώ ταυτοχρόνως η έννοια του Zabbini για μια προοδευτική μα το δυνατόν πιο εύληπτη τραγουδοποιία άφηνε μια υπόνοια "pop" αισθητικής σε αρκετές εκ των συνθέσεων.

Φτάνοντας στο φετινό, πέμπτο άλμπουμ της, η μπάντα μοιάζει να πράττει άλλο ένα βήμα πιο κοντά στην ολοκλήρωση του μουσικού της οράματος. Με τον ίδιο το Zabbini να δηλώνει πως το όλο concept γύρω από το "Detachment" πραγματεύεται τα στάδια της αποστασιοποίησης από πρόσωπα, καταστάσεις ή μανιέρες που ωθούν το άτομο στη στασιμότητα, η προσέγγιση του εδώ υλικού παραμένει prog, αλλά ταυτοχρόνως προσπαθεί συνειδητά να πάρει κάποιες αποστάσεις από το είδος. Αποστάσεις όχι λόγω αποποίησης της progressive ταυτότητάς του, η οποία παραμένει ξεκάθαρη και αναλλοίωτη, έχοντας σαν σημεία αναφοράς τους ELP, τους Spock's Beard αλλά και τους Ιταλούς symphonic prog πρωτοπόρους New Trolls, αλλά κυρίως για τη διατήρηση αυτής.

Έτσι, έχοντας αρχίσει να ξεπερνούν τον αυτοσκοπό της ιδέας του prog «φαίνεσθαι», που επέτασσε εμμέσως την ύπαρξη μακροσκελών σουιτών, η ακόμη πιο άμεση συνθετική έκφραση, μέσω των ξεκάθαρων φωνητικών μελωδιών και των ελαφρώς πιο προσβάσιμων δομών των κομματιών, δίνει το νέο πρόσταγμα. Η σταδιακή ηλικιακή ωριμότητα οδήγησε και στην αντίστοιχη συνθετική, με τον δίσκο να παρουσιάζει ένα πρόσωπο τόσο μεστό, που ακόμη και η extravaganza ορισμένων στιγμών του μοιάζει σχεδόν στρατηγικά τοποθετημένη στα σημεία που εμφανίζεται.

Προφανώς, το άλμπουμ δημιουργήθηκε και απαιτεί την ολοκληρωτική ακρόασή του, μιας και η στιχουργική του κλιμάκωση βασίζεται κι εντείνεται μέσω της αντίστοιχης μουσικής, μα θα ήταν παράλειψη να μην τολμήσω να απομονώσω την πλειονότητα των στιγμών του. Ξεκινώντας με το "Promises", το οποίο μας φανερώνει το neo prog πρόσωπο του σχήματος από την αρχή κιόλας, η συνέχεια με το "Happy To See You" είναι αρκετά διαφορετική. Αυτό, αρκετά πιο κλασσικότροπο και ταξιδιάρικο, μα με μια χαρακτηριστική φωνητική γραμμή, στο μυαλό μου μοιάζει σαν μια σύζευξη της πιο ευθείας συνθετικής τεχνοτροπίας του Neal Morse με το πομπώδες ταπεραμέντο των ELP, προσφέροντας μια εξέχουσα σύνθεση.

Στο μπαλαντοειδές folk "One Day" η ονειρική του ατμόσφαιρα, συγχρόνως με τον ιδανικό συνδυασμό των κλασσικών κιθαρών του με τα διακριτικά πλήκτρα και το φλάουτο συναρπάζει, ενώ το "Secret Therapy" έχει εξαιρετική ενορχήστρωση και μια ελαφριά Pink Floyd επίγευση σε σημεία, παρότι αυτά δεν το καθορίζουν εντόνως. Περνώντας στο "Broken", το οποίο ξεκινά με ένα όμορφο μινόρε θέμα στο πιάνο, η υπέροχη χροιά του Pete Jones, που συμμετέχει στο κομμάτι, είναι εκείνο που μένει περισσότερο, λόγω και των ξεκάθαρων φωνητικών γραμμών, κάτι που συμβαίνει και στην μπαλάντα "Alone", όπου συμμετέχει και πάλι ο ταλαντούχος Βρετανός μουσικός.

Το "Old Ghost" λειτουργεί καλύτερα στη ροή του δίσκου παρά μεμονωμένα, αν και οι κιθάρες του, οι οποίες ισορροπούν μεταξύ της flamenco φύσης τους κι ενός λανθάνοντος δυναμισμού, είναι για σεμινάριο απλότητας, αποτελώντας τον ιδανικό προπομπό για το σχεδόν up-tempo "Rescue Me", το οποίο ήταν από τις συνθέσεις που ξεχώρισα από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Αντίθετα, στο "Twenty Years" το ενδιαφέρον μέρος του ξεκινά από το μέσον του και μετά, καθώς το πρώτο - και μπαλαντοειδές - μισό του είναι αρκετά κοινότυπο για το είδος.

Φθάνοντας προς το τέλος, το "Waiting" βασίζεται στις (για άλλη μια φορά υπέροχες) φωνητικές μελωδίες του, που παρέα με τα ευμετάβλητα πλήκτρα και τον electro - pop ρυθμό του δεν αφήνουν στιγμές για εφησυχασμούς, προτού η κορύφωση με το pomp prog "A New Tomorrow" και το υπέροχα jazzy "Spies" οδηγήσει στην υποδειγματική ολοκλήρωση του δίσκου.

Συνολικά, λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με μια άρτια κυκλοφορία, ένα προοδευτικό άλμπουμ που δικαιολογεί τον prog χαρακτηρισμό του μέχρι τελευταίας νότας, δίχως όμως να απευθύνεται μονάχα στο εκλεπτυσμένο, αλλά και περιορισμένο κοινό του είδους. Άμεσο, ευθυτενές, αλλά ταυτόχρονα κλασσικότροπο και πομπώδες, το "Detachment" ξεχειλίζει έμπνευσης, αποτελώντας την πιο μεστή δουλειά μιας αδιαμφισβήτητα ταλαντούχας μπάντας.

Μπορείτε να το ακούσετε εδώ.

  • SHARE
  • TWEET