Almanac

Άλμπουμ νούμερο δύο για τους Almanac, την νέα μπάντα του πολυπράγμονα Victor Smolski, το οποίο έρχεται να μας απασχολήσει μόλις ενάμιση χρόνο έπειτα από το πολύ καλό ντεμπούτο τους. Μαζί του, συνεχίζουν να πορεύονται οι αξιότιμοι κύριοι David Readman (Pink Cream 69, ex-Adagio) και Andy B.Franck (Brainstorm, Symphorce), η (γνωστή του Smolski από το Lingua Mortis Orchestra project) Jeannette Marchewka, αλλά και ο (ελληνικής καταγωγής, με συμμετοχή στους underground θρύλους Attack) Αθανάσιος Τσούκας με τον Tim Rashid, σε τύμπανα και μπάσο, αντίστοιχα.

Έτσι, το "Kingslayer" έρχεται να εκμεταλλευτεί το momentum που φαίνεται να δημιουργείται για την μπάντα, στοχεύοντας να συνεχίσει τις υψηλές συνθετικές πτήσεις του νέου καλλιτεχνικού οχήματος του Λευκορώσου βιρτουόζου. Το θέμα είναι, καταφέρνει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων ή αυτή η βιαστική επιστροφή θα μπορούσε να περιμένει λίγο περισσότερο; 
Θεωρώ πως με μουσικούς του βεληνεκούς του Victor Smolski, δηλαδή καλλιτέχνες με σημαντικές γνώσεις πάνω στη μουσική επιστήμη, που ήδη έχουν αποδείξει πως μπορούν να δημιουργήσουν έργα στο υψηλότερο ποιοτικό επίπεδο, οφείλουμε να είμαστε πιο απαιτητικοί στα όσα έχουν να μας προσφέρουν. Άλλωστε, από τους κορυφαίους περιμένεις το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και ο Smolski έχει αποδείξει πως αξίζει να συγκαταλέγεται στην αφρόκρεμα του είδους που επιλέγει να εκφράζεται, πόσο μάλλον όταν, μαζί με τους πιο φημισμένους εδώ συνεργάτες του (Readman, Franck), έχουν να παρουσιάσουν αθροιστικά μερικές δεκάδες αξιόλογα άλμπουμ.

Για αυτό, λοιπόν, το νέο άλμπουμ των Almanac με βρίσκει σκεπτικό, καθώς θεωρώ πως βγαίνει «πριν την ώρα του», επισπεύδοντας τις διαδικασίες που απαιτούνταν για την αρτιότερη δημιουργία του. Κι εξηγούμαι. Προφανώς, το αποτέλεσμα του "Kingslayer" καταφέρνει εύκολα να σταθεί πάνω από τον ποιοτικό μέσο όρο των αμιγώς power metal κυκλοφοριών, γεγονός αναμενόμενο ακόμη και με το songwriting στον αυτόματο πιλότο, αφού τα τεχνικά/ερμηνευτικά/δημιουργικά γνωρίσματα των συμμετεχόντων μουσικών είναι αδιαμφισβήτητα.

Παρ’ όλα αυτά, ακόμη κι αν υπάρχουν τα τραγούδια που θα δικαιολογήσουν τον ενθουσιασμό κατά την ακρόαση τους (όπως το "Children Of The Sacred Path", αλλά και τα φοβερά "Kingdom Of The Blind" και "Headstrong"), αλλά και οι διάσπαρτες εντυπωσιακές στιγμές στις υπόλοιπες συνθέσεις (όπως η keyboard εκκίνηση του "Losing My Mind" ή η ερμηνεία του Readman στο μπαλαντοειδές "Last Farewell"), θαρρώ πως το άλμπουμ εν τέλει στέκεται ένα σκαλί κάτω από τον προκάτοχο του, κυρίως λόγω των προσδοκιών που είχε καλλιεργήσει η μπάντα με το "Tsar" και λόγω βιασύνης δεν καταφέρνει να εκπληρώσει πλήρως εδώ.

Ίσως κρίνω αυστηρότερα το "Kingslayer" απ’ ό,τι του πρέπει, μιας και αντικειμενικά οι ακροάσεις του κάθε άλλο παρά με «χάλασαν». Ωστόσο, με την σκέψη πως η μπάντα βιάστηκε για την κυκλοφορία του να συνεχίζει να με προβληματίζει όσες φορές κι αν το άκουσα, δεν το ευχαριστήθηκα τόσο όσο τον προκάτοχο του. Κι όσο κι αν αντιλαμβάνομαι τη εμπορική λογική πίσω από την επίσπευση της δισκογραφικής επανεμφάνισης τους, το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα απαιτούσε κάποιον παραπάνω χρόνο επεξεργασίας για να φθάσει τις πραγματικές δυνατότητες του.