Matt Elliott, Tango With Lions @ Six D.O.G.S., 23/10/11

Σκοτεινή folk; Ακουστικές νέο-ρομαντικές ελεγείες; Στυλιζαρισμένα μοιρολόγια; Rock bottom ενδοσκοπήσεις με ανάγλυφη τη σιχαμένη σφραγίδα της ματαιότητας; Η μουσική που θα άκουγες σε ένα παρακμιακό σοβιετικό bar, όπως αυτό στο εξώφυλλο του "Drinking Songs"; Αν έπρεπε να δώσω σε κάποιον να καταλάβει τι εστί η μουσική του Matt Elliott, δίχως περαιτέρω περιγραφικές απόπειρες που καταλήγουν στο κενό, θα τον προέτρεπα να δει αυτό το βίντεο του "The Kursk", καθώς αποτελεί πέραν κάθε προσδοκίας απόδοση των συναισθημάτων και της αισθητικής της μουσικής του. Το δύσκολο θα ήταν να έπρεπε να δώσω σε κάποιον να καταλάβει τι εστί ένα live του Matt Elliott αν δεν έχει ο ίδιος παρευρεθεί σε ένα. Από την άλλη, όμως, αυτό ακριβώς καλούμαι -και αυτό θα επιχειρήσω- να κάνω.

Η προσέλευση του κόσμου ήταν, όπως αναμενόταν, πολύ υψηλή. Ο Matt Elliott τείνει να γίνει μέλος της κάστας των «αγαπημένων του ελληνικού κοινού». Όσο και αν αυτή η ταμπέλα είναι, ομολογουμένως, απωθητική και εκνευριστική, ομολογώ ότι αν αυτό σήμαινε ότι θα παγιώνονταν οι συχνές εμφανίσεις του Matt Elliott στη χώρα μας, είμαι διατεθειμένος να κάνω μια μικρή παραχώρηση.

Κι ενώ είχαμε πάρει θέση μάχης κοντά στη μικροσκοπική σκηνή του Six D.O.G.S., μια ψηλή, όμορφη γυναίκα που κρατούσε μια κιθάρα μάς παραμέρισε για να ανέβει στη σκηνή. Ένα χαμόγελο για το do it yourself της υπόθεσης σχηματίστηκε... Για τους Tango With Lions έχω ακούσει τα καλύτερα από άτομα των οποίων την άποψη εμπιστεύομαι, οπότε είχα εκ προοιμίου ανεβάσει τον πήχη ψηλά. Σφάλμα μου, διότι δεν είχαμε «κανονική» εμφάνιση των Tango With Lions, αλλά εμφάνιση της Kat (Κατερίνας Παπαχρήστου), η οποία, παρ' όλη την γλυκύτατη παρουσία της και το εμφανές ταλέντο της, δεν κατάφερε να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον κατά τη διάρκεια του set της. Οι φωνητικές της δυνατότητες ήταν αδιαμφισβήτητες, ωστόσο οι άλλοτε με συνοδεία κιθάρας, άλλοτε με συνοδεία πιάνο εκτελέσεις των κομματιών έδειχναν να χάνουν σε δυναμική. Το πρόσημο της εμφάνισής της είναι σίγουρα θετικό, όμως θα περιμένω να τους πετύχω με ολόκληρη τη σύνθεση.

Κάπως έτσι έφτασε η ώρα να απλωθεί λίγη από τη συννεφιά του Bristol πάνω απ' τα κεφάλια μας. Ο Matt Elliott, μια εβδομάδα μετά την εμφάνισή του στη Θεσσαλονίκη (ως Third Eye Foundation εκεί), ανέβηκε στη σκηνή προσιτός, ευδιάθετα μελαγχολικός και -όπως φάνηκε στη συνέχεια- συναισθηματικά φορτισμένος. Προτού, όμως, κάνουμε μια γρήγορη ανασκόπηση στα τι και τα πως της εμφάνισής του, είναι σκόπιμο να αναφερθεί τι ακριβώς κάνει ο Matt Elliott σε μια συναυλία του: Παίρνει την κλασική του κιθάρα, της οποίας ειρήσθω εν παρόδω είναι άριστος παίκτης... Ενώ παίζει, πατάει μια, υποθέτω πανάκριβη, πεταλιέρα και ό,τι έπαιξε μέχρι εκείνη τη στιγμή αρχίζει και επαναλαμβάνεται σε λούπα. Και ξαναπαίζει, πάνω στη λούπα αυτή τη φορά... Στο τέλος καταλήγει να έχει τέσσερις και πέντε κιθάρες, τέσσερις και πέντε φωνητικές γραμμές, ενώ ορισμένες φορές προσθέτει πινελιές από melodica, σφυρίγματα, πνευστά (ένα εκ των οποίων πρέπει να ήταν αυλός) και φθάνει σε εξωπραγματικές κορυφώσεις των κομματιών. Έπειτα, με τη μαεστρία που του έχουν προσφέρει τα τόσα χρόνια ενασχόλησής του με την ηλεκτρονική μουσική, σβήνει τις λούπες και κλείνει το εκάστοτε κομμάτι. Εν τέλει, ο ήχος που βγαίνει από έναν και μόνο άνθρωπο επί σκηνής κρίνεται, αν μη τί άλλο, πρωτόγνωρος.

Το live ξεκίνησε με το εξαιρετικό "Dust, Flesh And Bones", το οποίο θα περιλαμβάνεται στον επερχόμενο δίσκο του Matt Elliott, αλλά υπάρχει στα setlist των συναυλιών του εδώ και τουλάχιστον ένα χρόνο. Σίγουρα μία από τις καλύτερες συνθέσεις του...  Εκτός των άλλων, ιδιαίτερη αναφορά αξίζει να γίνει στη φοβερή εκτέλεση του πιο αναγνωρίσιμου κομματιού του, του "Something About Ghosts", στο τέλος του οποίου οι ταχύτητες ανέβαιναν και έφτασε στα όρια της χορευτικής polka.

Η κλασική μετάβαση από το "I Name This Ship Tragedy, Bless Her And All Who Sail With Her" στο "The Howling Song" αποτέλεσε το ένα και μοναδικό ψεγάδι της συναυλίας. Πάνω που αναρωτιόμουν «πως στην ευχή κάνει αυτός ο άνθρωπος τόσα πράγματα ταυτόχρονα εκεί πάνω» και «τι θα γίνει αν πατηθεί έστω και ένα λάθος κουμπί και χαλάσουν όλα», η απάντηση μου δόθηκε άμεσα... Ένα κουμπί πατήθηκε λάθος, μία λούπα μπήκε εκτός χρόνου και ο Matt Elliott απέδειξε την αξία του. Δε στάθηκε λεπτό, έκανε κάτι μαγικά στις κονσόλες του, έκανε και ένα «solo» στην κιθάρα και έσωσε την κατάσταση. Οι κραυγές του "The Howling Song" (ναι, έχει κραυγές, γι' αυτό λέγεται έτσι...) μπήκαν με τον πιο ομαλό τρόπο και ο Matt Elliott μειδίασε. Καλλιτέχνης.

Σε μια βραδιά που ο Matt Elliott ήταν πολύ πιο ομιλητικός απ' ό,τι περιμέναμε, δεν έλειψαν οι στιγμές όπου απογυμνωνόταν εν μέρει στο κοινό, δείχνοντας συναισθηματικά ευάλωτος, για τους δικούς του προσωπικούς λόγους, δεν έχουν σημασία. Όπως, επίσης, δεν έλειψαν και τα κοινωνικοπολιτικά σε δύο κομμάτια που ούτως ή άλλως και να ήθελε να τα προσπεράσει θα ήταν αφελές. Το ένα ήταν το τρομακτικά όμορφο "Bomb The Stock Exchange", με το οποίο έκλεισε τη συναυλία, ο τίτλος του οποίου μιλάει μόνος του. Το άλλο ήταν το "Planting Seeds", με τον σαρκαστικά κυριολεκτικό τίτλο και τους ειρωνικά επίκαιρους στίχους: «When people ask me I always say / That targeted assassination is the only way / They might promise a better day but it's false & it's false yeah it's false / They've stopped asking so how can we explain / By the people for the people that was yesterday / They'll keep taking more & more away / 'Til it's gone & it's gone & it's gone».

Setlist:

Dust, Flesh And Bones (New Song #1)
Something About Ghosts
Desamparado
I Name This Ship Tragedy, Bless Her And All Who Sail With Her
The Howling Song
The Maid We Messed
Broken Bones
Planting Seeds
Also Ran
--------------------------------
I Put A Spell On You (Screamin' Jay Hawkins cover)
New Song #2
Bomb The Stock Exchange

Υ.Γ.: Να τι έγινε εκείνο το βράδυ.

Μάνος Πατεράκης