Between The Buried And Me: «Γράφουμε άλμπουμ, όχι singles»

Έχοντας κυκλοφορήσει μια σειρά από εξαιρετικά άλμπουμ, οι Between The Buried And Me συνεχίζουν να εξερευνούν και να επεκτείνουν τα μουσικά τους όρια, κυκλοφορώντας μια ακόμα εντυπωσιακή δουλειά, με το πρώτο μέρος του Ο Tommy Rodgers μας μίλησε για το "Automata", την διαφορετική συνθετική τους προσέγγιση και την prog μουσική. Ο Tommy Rodgers (φωνητικά/πλήκτρα) αποδείχθηκε ένας εξαιρετικά ευχάριστος και συγκροτημένος συνομιλητής, καθώς μας είπε πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία γύρω από την δημιουργία και το concept του νέου άλμπουμ, καθώς και γύρω από την φιλοσοφία με την οποία προσεγγίζουν την σύνθεση και την prog μουσική γενικότερα.

Γειά σου Tommy και συγχαρητήρια για το νέο άλμπουμ. Πώς είσαι;

Ευχαριστώ για τα συγχαρητήρια, είμαι πολύ καλά. Βρισκόμαστε εν μέσω περιοδείας, αυτή είναι η δεύτερη μέρα και όλα πάνε καλά. Προσπαθώ να προσαρμοστώ λίγο στην φάση, καθώς ήμασταν εκτός δρόμου για μεγάλο διάστημα. Οπότε, προσπαθώ να συντονίσω το πρόγραμμά μου κι όλα τα σχετικά...

Το πιο συναρπαστικό με αυτή τη μπάντα είναι πως ποτέ δεν ξέρεις ποιο θα είναι το επόμενο βήμα

Λοιπόν, μου μοιάζει πως συνεχίζετε να επεκτείνετε τον ήχο που σας έχει καθιερώσει με το "Automata". Με κάποιο τρόπο μένετε κοντά στον πυρήνα του ήχου των Between The Buried And Me, αλλά όπως κάθε φορά προσθέτετε και κάτι νέο. Είναι αυτό που επιζητείτε; Πόσο δύσκολο είναι να το επιτύχετε;

Ειλικρινά, δεν είναι κάτι που σκεφτόμαστε. Θεωρώ πως στο τέλος της ημέρας η μουσική μας καταλήγει να ακούγεται σαν να είμαστε εμείς, ανεξάρτητα του τι κάνουμε, διότι είμαστε πολύ ειλικρινείς στον τρόπο με τον οποίο γράφουμε. Τα πάντα είναι πολύ οργανικά, δεν προσπαθούμε να επιτύχουμε κάτι συγκεκριμένο. Όταν έρχεται η ώρα της σύνθεσης καθόμαστε ξεχωριστά ο καθένας μας και συνθέτουμε. Και όσο μεγαλώνουμε σαν άνθρωποι το στυλ του καθενός μας αλλάζει και λόγω αυτού - δηλαδή του γεγονότος ότι ψαχνόμαστε με νέους τρόπους σύνθεσης ή να βρούμε νέους ήχους κοκ - θεωρώ πως ο ήχος μας εξελίσσεται μαζί μας. Αυτό είναι και το πιο συναρπαστικό όταν συνθέτει αυτή τη μπάντα: ποτέ δεν ξέρεις ποιο θα είναι το επόμενο βήμα.

Σκεφτήκαμε ότι θα ήταν ωραίο να μη δώσουμε σε όλους, τα πάντα με την μια

Το "Automata I" διαρκεί μόλις τριάντα έξι λεπτά. Πώς και αποφασίσατε να το σπάσετε στα δυο και να μην το κυκλοφορήσετε ολόκληρο;

Υπάρχουν μια σειρά από λόγοι. Η αρχική ιδέα είχε να κάνει με το γεγονός ότι η μουσική έρχεται και παρέρχεται πολύ γρήγορα πλέον. Τη βρίσκεις στο κινητό σου κάθε Παρασκευή  - ή την Πέμπτη τα μεσάνυχτα - και είτε βυθίζεσαι σε ένα άλμπουμ είτε όχι πριν η νέα φουρνιά δίσκων πάρει τη σειρά της. Τα πάντα είναι «τώρα-τώρα-τώρα» με τον τρόπο που ζούμε στις μέρες μας. Έτσι, σκεφτήκαμε ότι θα ήταν ωραίο να μην δώσουμε σε όλους τα πάντα με την μια και να δώσουμε την ευκαιρία στους οπαδούς μας να περιμένουν νέα μουσική δυο φορές μέσα στο έτος αντί για μια.

Από μουσικής πλευράς, θεωρώ πως έτσι όπως βγήκε το άλμπουμ ήταν τέλειο για να το κάνουμε αυτό. Το μεσαίο μέρος του μοιάζει σχεδόν με διάλειμμα, οπότε ήταν ένα καλό σημείο για κλείσιμο. Με κάποιο τρόπο σε αφήνει να περιμένεις λίγο, αλλά κι αυτό νομίζω πως είναι μέρος της ομορφιάς του. Καθένα από τα δυο άλμπουμ έχει τον δικό του χαρακτήρα και είναι αρκετά διαφορετικά με τον τρόπο τους. Νομίζω πως θα αρέσουν και τα δυο στον κόσμο. Επίσης, για όσους δεν εμβαθύνουν σε ολόκληρους τους δίσκους μας με αυτό τον τρόπο θα διευκολυνθούν, καθότι είναι χωρισμένο στα δυο και ίσως με έτσι αφιερώσουν περισσότερο χρόνο στο δεύτερο μισό, κάτι που ίσως δεν θα έκαναν αν τα κυκλοφορούσαμε και τα δυο μαζί.

Οπότε, είναι μια σειρά από παράγοντες, αλλά σε κάθε περίπτωση θέλαμε να το δοκιμάσουμε να δούμε αν δουλεύει αυτή η προσέγγιση για εμάς.

Γράφουμε άλμπουμ, δεν γράφουμε singles

Αλήθεια, το "Automata" συντέθηκε - και θα πρέπει να προσεγγιστεί - ως ένα ενιαίο κομμάτι μουσικής, χωρισμένο σε επιμέρους τμήματα; Πόσο διαφορετική είναι μια τέτοια προσέγγιση από την κλασσική συνταγή τραγουδιών που συνθέτουν ένα concept άλμπουμ;

Βασικά, το συνθέσαμε όπως συνθέτουμε από την εποχή του "Colors", ως ένα κομμάτι. Γράφουμε άλμπουμ, δεν γράφουμε singles. Δεν επικεντρωνόμαστε σε κάτι του στυλ «έχουμε ένα τραγούδι, που θα το χωρέσουμε στο άλμπουμ;». Δεν γράφουμε κατ’ αυτό τον τρόπο. Πάντα έχουμε μια αρχή, μια μέση κι ένα τέλος. Στην προκειμένη περίπτωση μιλάω και για τα δυο μέρη μαζί, όπου υπάρχει μια αρχή, μια μέση κι ένα τέλος. Έτσι γράφουμε. Και το γράφουμε σαν ένα, συμπαγές κομμάτι μουσικής, κάτι που μπορεί να ακουστεί από την αρχή μέχρι το τέλος και να νιώθεις ότι όλα τα μέρη συνδέονται το ένα με το άλλο. Κατ’ αυτό τον τρόπο συνθέτουμε εδώ και καιρό...

Η ιστορία που διαδραματίζεται μου μοιάζει με επεισόδιο της σειράς Black Mirror. Την έχεις δει τη σειρά; Θα μπορούσες να μας πεις τι σε έκανε να γράψεις αυτή την ιστορία και τι γίνεται στιχουργικά σε κάθε τραγούδι του πρώτου μέρους του "Automata";

Θα έπαιρνε πολλή ώρα να σου πω για κάθε τραγούδι, αλλά θα προσπαθήσω να κάνω μια μικρή σύνοψη.

Όσον αφορά στο Black Mirror, στην πραγματικότητα ακούω αυτή την σύγκριση όλη την ώρα, αλλά δεν έχω δει ακόμα το σόου. Έχω ακούσει καλά πράγματα πάντως. Είμαι μεγάλος οπαδός του Twilight Zone κι από όσα ακούω το Black Mirror είναι μια σύγχρονη εκδοχή της εν λόγω τηλεοπτικής σειράς. Σίγουρα θα μου αρέσει, αλλά δεν μπορώ να πω ότι ήταν κάτι που επηρέασε το γράψιμο μου.

Η ιστορία - στην απλή της μορφή - είναι η εξής: Τα όνειρα του πρωταγωνιστή μεταδίδονται σε όλο τον κόσμο ως διασκέδαση κι ενώ αυτός δεν το ξέρει. Το πρώτο μέρος του άλμπουμ περιστρέφεται γύρω από ένα από τα όνειρά του κατά το οποίο προσπαθεί να βρει την οικογένειά του. Κάτι που - όπως θα δούμε παρακάτω - δεν είναι αλήθεια, αλλά απλά η φαντασία του.
Υπάρχουν πολλά επίπεδα στο άλμπουμ. Κάποια έχουν να κάνουν με την εταιρική απληστία και το γεγονός ότι γίνεται προϊόν εκμετάλλευσης από το κοινό και τα μέσα ενημέρωσης. Και φτάνει ως την κατάθλιψη και έρχεται αντιμέτωπος με τα πρώτα του βήματα και τα παιδικά του χρόνια. Ξεχώρισα κάθε τραγούδι σε διαφορετική χρονική περίοδο κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του και το προσέγγισα κατ’ αυτό τον τρόπο. Πάντως, η αλήθεια είναι πως συμβαίνουν πολλά πράγματα.

Οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με την κατάθλιψη, ανεξάρτητα του πως έχει εξελιχτεί η ζωή τους

Μεταφορικά, το concept προσεγγίζει και το θέμα του πως αντιμετωπίζουμε τις ζωές διάσημων ανθρώπων όπως οι καλλιτέχνες κλπ. Τους βλέπουμε συνήθως μέσα από ένα τζάμι και ξεχνάμε ότι έχουν κι αυτοί καθημερινούς αγώνες, αλλά κυρίως δεν μας νοιάζει καν, αρκεί το show να συνεχίζεται. Ποιος θεωρείς ότι έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για αυτό; Η βιομηχανία, οι ίδιοι οι καλλιτέχνες ή το κοινό;

Θεωρώ πως όλοι είναι υπεύθυνοι για αυτό. Και θεωρώ πως είναι κάτι το φυσιολογικό. Από τα αρχαία χρόνια οι άνθρωποι χρειάζονταν την διασκέδαση και διαφύλασσαν υψηλά αυτές τις μορφές διασκέδασης στις καθημερινές του ζωές, ακριβώς γιατί τους έβγαζαν από τις καθημερινότητές τους.

Νομίζω πως όλοι οι καλλιτέχνες το αντιμετωπίζουν αυτό σε ένα βαθμό, αλλά ήθελα να επικεντρωθώ περισσότερο στο γεγονός ότι όλοι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με αυτού του είδους τα συναισθήματα. Κατά τη διάρκεια της δημιουργίας αυτού του άλμπουμ συνέβη το τραγικό περιστατικό με τον Chris Cornell και μπορείς να πεις ότι βλέποντάς το από μια εξωτερική σκοπιά η ζωή του έμοιαζε τέλεια. Αυτή είναι μια τάση που πάντα βλέπαμε με μουσικούς, με κωμικούς κοκ. Και δεν αφορά μόνο τους ανθρώπους που βρίσκονται στον χώρο του θεάματος, αλλά γενικότερα καλλιτέχνες όπως ζωγράφους κλπ.

Οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με την κατάθλιψη και με το να μην είναι χαρούμενοι, ανεξάρτητα του πως έχει εξελιχτεί η ζωή τους. Είναι κάτι που προφανώς έχει συζητηθεί πολύ, αλλά ήθελα να ανοίξω έναν διάλογο μέσω αυτού και να χρησιμοποιήσω το άλμπουμ σαν μια πλατφόρμα ώστε να μιλήσουν οι άνθρωποι και να πουν «το περνάω κι εγώ αυτό» ή «μπορώ να ταυτιστώ με αυτό, γιατί απ’ έξω η ζωή μου δείχνει τέλεια, αλλά μέσα μου είμαι χάλια». Πολλοί άνθρωποι έχουν τέτοιες στιγμές ή είναι αναγκασμένοι να έρθουν αντιμέτωποι με ανάλογες στιγμές κάθε μέρα στη ζωή τους. Είναι σημαντικό να αποδεχθούμε πως αποτελεί μέρος της ανθρωπότητας.

Προς το τέλος του δίσκου υπάρχει μια στιγμή που το κοινό αντιλαμβάνεται ότι είναι όλοι μαζί σε αυτό και αυτό είναι καλό να μείνει σε κάποιον από τον δίσκο. Στο τέλος της ημέρας, ανεξάρτητα του ποιες είναι οι πεποιθήσεις σου ή το πώς έχει διαμορφωθεί η ζωή σου, είμαστε σε αυτή την καταραμένη γη μαζί. Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό, οπότε ας το κάνουμε να δουλέψει και να είμαστε υποστηρικτικοί ο ένας προς τον άλλο.

Για εμάς τα πάντα έχουν να κάνουν με τις δυναμικές

Δοκιμάζετε διάφορα πράγματα εδώ κι εκεί που αν ο ακροατής δώσει προσοχή θα εντοπίσει, αλλά η διαφορετικότητα του "Millions" είναι άμεσα αντιληπτή. Αν δεν κάνω λάθος, είναι η πρώτη φορά που γράφετε ένα τόσο άμεσο τραγούδι, μόλις τεσσάρων λεπτών και προσωπικά μου άρεσε πολύ και θα ήθελα να σας δω να γράφετε περισσότερα τέτοια τραγούδια στο μέλλον. Πώς και προέκυψε ένα τέτοιο τραγούδι στο άλμπουμ;

Είναι κάτι που προέκυψε φυσικά, όπως έλεγα και πιο πριν. Αν θυμάμαι καλά ο Dusty είχε κάποιες ιδέες και κάποια riff που είχε γράωει και ο Dan πήρε αυτά τα riff και έφτιαξε ένα τραγούδι. Ήταν μια μάλλον γρήγορη διαδικασία και από εκεί και πέρα ο καθένας έβαλε το δικό του στοιχείο ώστε να χτιστεί σε αυτό που είναι σήμερα.

Δεν είναι όμως ότι κάτσαμε και είπαμε «ας γράψουμε ένα single» ή κάτι τέτοιο. Είναι σίγουρα ένα διαφορετικό τραγούδι. Είναι πολύ διαφορετικό για τα δικά μας δεδομένα, αλλά θεωρώ πως είναι ένα πολύ ωραίο σημείο του άλμπουμ. Για εμάς τα πάντα έχουν να κάνουν με τις δυναμικές και ήταν το σωστό σημείο στο άλμπουμ για μια αλλαγή στις δυναμικές.

Κάποια στιγμή πιθανότατα δεν θα παίζουμε τόσο βαριά...

Κυκλοφορείτε άλμπουμ εδώ και περίπου δεκαπέντε χρόνια και κάποιος θα θεωρούσε αναπόφευκτο το να αφήσετε πίσω σας με τον καιρό τα ακραία στοιχεία της μουσικής σας. Παρόλο που έχετε βάλει λίγο περισσότερο μελωδικό στοιχείο, κάτι τέτοιοι σίγουρα δεν ισχύει. Πώς το βλέπεις εσύ; Ειδικά από τη στιγμή που έχεις μια τόσο καλή καθαρή φωνή, θα μπορούσες να δεις τους Between The Buried And Me στο μέλλον μόνο με καθαρά φωνητικά;

Όπως είπα και πιο πριν δεν σχεδιάζουμε τίποτα από όλα αυτά. Ποτέ δεν έχουμε συζητήσει κάτι τέτοιο. Η δουλειά μου είναι να κάνω τα τραγούδια όσο καλύτερα γίνονται, αφότου έχουν συντεθεί. Αν αυτό απαιτεί επιθετικότητα τότε χρειάζεται να είμαι επιθετικός. Αν δεν το απαιτεί τότε δεν θα το κάνω. Έχω πολύ συγκεκριμένο τρόπο με τον οποίο γράφω φωνητικά και μου παίρνει πολύ χρόνο να κάνω τα πάντα ακριβώς όπως τα θέλω.

Κάποια στιγμή πιθανότατα δεν θα παίζουμε τόσο βαριά... δεν ξέρω. Περνάμε διαφορετικές φάσεις. Για παράδειγμα στο "Coma Ecliptic" δεν μας έβγαινε να γράψουμε τόσο βαριά. Θέλω να πω ότι δεν μας έβγαινε από μόνο του. Σε αυτό το άλμπουμ, όμως, κάποιοι εξ ημών γράφαμε πιο βαρύ υλικό κι εγώ ήμουν ένας από αυτούς. Για κάποιους λόγους, όποτε έπιανα μια κιθάρα ήθελα να παίξω βαριά πράγματα. Φαντάζομαι πως εξαρτάται πολύ από την διάθεση που έχεις κατά την συνθετική διαδικασία.

Βρίσκεστε εν μέσω μιας φανταστικής περιοδείας με τους The Dear Hunter και τους Leprous - τρεις μπάντες που λατρεύω. Παρόλο που υπάρχουν εμφανείς μουσικές διαφορές πολύς κόσμος γουστάρει και τους τρεις σας, οπότε κάποια κοινά έχετε. Ποια μπορεί να είναι αυτά;

Και οι τρεις μπάντες έχουν η κάθε μια τη δική της ταυτότητα. Κανείς μας δεν φοβάται να δοκιμάσει νέα πράγματα. Είμαστε αρκετά μοναδικοί στον τρόπο με τον οποίο συνθέτουμε. Νομίζω αυτά είναι τα βασικά κοινά που έχει αυτό το line-up. Παρόλο που είμαστε πολύ διαφορετικοί μεταξύ μας, αισθάνομαι ότι οι μουσικές μας μπορούν να συνυπάρξουν μεταξύ τους και αυτό βγαίνει πολύ καλά, κάθε βράδυ.

Από την σκοπιά του οπαδού νομίζω ότι επίσης είναι πολύ ωραίο, καθώς υπάρχει όμορφη ποικιλία κατά την διάρκεια της βραδιάς. Ως τώρα έχουμε κάνει μόνο μια εμφάνιση, αλλά χτες βράδυ πήγε πολύ καλά.

Ηχογραφήσετε μια διασκευή στο "The Tank" των The Dear Hunter κι αυτοί διασκεύασαν το "Rapid Calm". Μου αρέσει πολύ όταν τα συγκροτήματα κάνουν τέτοιες κινήσεις αποδεικνύοντας πως είναι οπαδοί της μουσικής. Πώς αποφασίσατε να το κάνετε και γιατί επιλέξατε το "The Tank";

Ήταν κάτι που έγινε πολύ γρήγορα. Συζητάγαμε για τα VIP πακέτα της περιοδείας και σκεφτήκαμε «ας κάνουμε κάτι διαφορετικό, κάτι που θα ενθουσιάσει τον κόσμο. Ας, κάνουμε μια διασκευή ο ένας του άλλου!». Ξέραμε πως αυτή ήταν η σωστή μπάντα για να κάνουμε κάτι τέτοιο, είναι απίστευτα ταλαντούχοι και πολύ δημιουργικοί τύποι.

Έτσι, κάτσαμε κι ακούσαμε κάποια από τα άλμπουμ τους και το "The Tank" μας άρεσε σε όλους, καθώς ξέραμε ότι θα μπορούσαμε να το κάνουμε να ακούγεται σαν δικό μας και να το φέρουμε στα μέτρα μας. Έπειτα, ο Dan έκανε ένα demo και η εκδοχή του ήταν φοβερή οπότε απλά είπαμε «Φίλε, αυτό είναι!». Το μάθαμε, βάλαμε κάποια επιπλέον πραγματάκια και αυτό ήταν. Ήταν κάτι που έγινε γρήγορα.

Αλήθεια, ποιες μπάντες θεωρείς «τις καλύτερες» στον χώρο του prog metal, στην εποχή μας; Εννοώ σύγχρονες μπάντες, όχι τα κλασσικά ονόματα...

Αυτό είναι δύσκολο. Δεν μπορώ να πω ότι ακούω και πολύ prog metal, για να είμαι ειλικρινής μαζί σου. Θα έλεγα τον Devin Townsend, που τον ακολουθώ από το γυμνάσιο. Λατρεύω τη μουσική του. Επίσης, οι Leprous είναι φαινόμενο! Ο Ihsahn, ο τραγουδιστής των Emperor, το σόλο υλικό του είναι πραγματικά ωραίο. Οι Ulver είναι εκ των αγαπημένων μου συγκροτημάτων όλων των εποχών, πάντα ήταν τεράστια επιρροή για εμένα. Τους θεωρώ από τις καλύτερες prog μπάντες, αν και πλέον δεν είναι καν metal. Υπάρχει πολύ καλό υλικό. Όπως οι Haken στο πιο παραδοσιακό prog που είναι μια πραγματικά καλή μπάντα...

Όλες αυτές τις μπάντες με τις οποίες περιοδεύσαμε τις άκουγα πολύ πριν ξεκινήσω να παίζω επαγγελματικά. Είναι απίστευτο το να μπορείς να γνωρίσεις όλους αυτούς τους ανθρώπους και να γίνεις φίλος μαζί τους

Έχετε περιοδεύσει με πολλές σπουδαίες μπάντες με διαφορετικά στυλ μεταξύ τους. Από τους The Dillinger Escape Plan, τους Killswitch Engage και τους Protest The Hero, ως τους Dream Theater, τον Devin Townsen και τους Cynic, αλλά και τους Lamb Of God, τους Coheed And Cambria και τους The Dear Hunter. Που θα έλεγες ότι είστε πιο κοντά; Επίσης, υπήρξε κάποια μπάντα που σε εντυπωσίασε περισσότερο και σε επηρέασε με κάποιο τρόπο όταν περιοδεύσατε;

Έχουμε κάνει πολλούς φίλους όλα αυτά τα χρόνια. Υπάρχουν μπάντες που μεγαλώσαμε ακούγοντάς τες και μετά περιοδεύσαμε μαζί τους, όπως οι Dream Theater για παράδειγμα. Ήταν κάτι το φοβερό το να περιοδεύεις με μια μπάντα που ακούς για τόσο καιρό. Το ίδιο συνέβη και με τους The Dillinger Escape Plan. Και τώρα μπορώ να θεωρώ αυτούς τους τύπους φίλους μου!

Ο Devin Townsend, οι Cynic... Όλες αυτές τις μπάντες με τις οποίες περιοδεύσαμε τις άκουγα πολύ πριν ξεκινήσω να παίζω επαγγελματικά. Είναι απίστευτο το να μπορείς να γνωρίσεις όλους αυτούς τους ανθρώπους και να γίνεις φίλος μαζί τους. Μερικές φορές ακόμα και να δουλέψεις μαζί τους. Σίγουρα θα έλεγα πως είναι μια ωραία πορεία ως τώρα...

Ο Arjen Lucassen είναι ιδιοφυία

Μου άρεσε πολύ η συμμετοχή σου και η απόδοσή στο τελευταίο άλμπουμ των Ayreon, το "The Source". Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Arjen Lucassen και πώς σου φαίνεται εσένα το αποτέλεσμα της συνεργασίας σας;

Το άλμπουμ είναι πραγματικά καλό. Είναι ένας από τους κορυφαίου τύπους στο prog metal. Θέλω να πω ότι αυτός ο τύπος είναι ιδιοφυία.

Στην πραγματικότητα όλα έγιναν μέσω twitter. Επικοινώνησε μαζί μου, μετά μιλήσαμε λίγο μέσω email και με ρώτησε αν θα το έκανα. Συμφώνησα κατευθείαν, και μόνο για το γεγονός ότι ακολουθώ τη δουλειά του όλα αυτά τα χρόνια και είχε τόσους απίθανους τραγουδιστές στα άλμπουμ του. Στην αρχή ήμουν λίγο αγχωμένος γιατί σκεφτόμουν «πώς θα τα καταφέρω με όλους αυτούς τους τύπους; Είναι τόσο καλοί τραγουδιστές!», αλλά τελικά ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία.

Είναι πολύ καλός στο να δουλεύεις μαζί του, απόλυτα επαγγελματίας.  Ήταν κάτι που έγινε πολύ γρήγορα, καθότι είναι πολύ συγκεκριμένος με το τι θέλει με τη μουσική του. Έστειλε demo και ιδέες και γενικά ήταν πολύ ωραία.

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Automata I" από τον Χρήστο Καραδημήτρη.