Redemption: «Όσο κάποιος έχει ελπίδα, έχει και μια ζωή που αξίζει να ζήσει»

Ο Nick Van Dyk, ιθύνων νους των Redemption, μας μιλάει με αφορμή το νέο, σπουδαίο άλμπουμ των Αμερικανών progressive metallers

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 11/03/2016 @ 15:06

Είναι υπέρ-επιτυχημένος σε επαγγελματικό επίπεδο κι έχει μια από τις καλύτερες μπάντες στο progressive metal. Αλλά πάνω από όλα ο Nick Van Dyk είναι ένας άνθρωπος που αξίζει κάποιος να θαυμάζει για τεράστιο σθένος με το οποίο αντιμετωπίζει τις δυσκολίες που του έφερε η ζωή. Το, καταπληκτικό, νέο άλμπουμ των Redemption "The Art Of Loss" μας έδωσε την δυνατότητα να μιλήσουμε για τις μουσικές του, την ύπαρξη τριών κιθαριστών με κοινό παρελθόν σε αυτό, την συνεργασία με τον Ray Alder, τη σημασία των στίχων και το πόσο σπουδαίος είναι ο John Bush. Διαβάστε και θα καταλάβετε καλύτερα για τι είδους άνθρωπο/μουσικό μιλάμε.

Redemtpion-The Art Of Loss

Γεια σου Nick και συγχαρητήρια για ακόμα ένα ακόμα σπουδαίο άλμπουμ. Νομίζω πως είναι μία επιστροφή στην πιο μελωδική πλευρά σας συγκριτικά με τον πιο ωμό και άγριο ήχο του "This Mortal Coil". Συμφωνείς; Αν ναι, ήταν συνειδητή επιλογή;

Ευχαριστώ πολύ και σίγουρα είμαι ευχαριστημένος που σου αρέσει ο δίσκος!

Δεν στοχεύσαμε στο να επιστρέψουμε στην πιο μελωδική πλευρά της μπάντας μας, νομίζω πως υπάρχει αρκετή μελωδία στο "This Mortal Coil", όμως θα πω πως όντως αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στη μεστή παραγωγή που ευχαριστηθήκαμε στο "Snowfall On Judgment Day", που ήταν και ο λόγος για να ξαναδουλέψουμε με τον Tommy Hansen ο οποίος έκανε φανταστική δουλειά σ’ αυτό το δίσκο.

Πόσο ικανοποιημένος είσαι από την απόδοση του Ray Alder στο δίσκο; Συνεισέφερε μελωδικές γραμμές ή ιδέες ή απλώς απέδωσε τις δικές σου; Γιατί πιστεύεις πως είναι ο καταλληλότερος τραγουδιστής για τη μουσική των Redemption;

Ειλικρινά θεωρώ πως η απόδοση του Ray είναι μία επιστροφή στον καλό εαυτό του. Νομίζω πως ακουγόταν κουρασμένος και στρεσαρισμένος στο "Mortal Coil" και θεωρώ πως η φωνή του έχει ξαναβρεί τη δύναμή της τώρα.

Όπως συμβαίνει συνήθως, έγραψα τις μελωδίες γι' αυτά τα τραγούδια, αλλά ο Ray είχε ιδέες στο στούντιο σχετικά με αλλαγές στις νότες ή για αρμονίες ή μία συγκεκριμένη προσέγγιση σε κάποιο στίχο. Κατά τη διάρκεια των πέντε δίσκων και των έντεκα χρόνων που δουλεύουμε μαζί νομίζω πως έχω γίνει αρκετά καλύτερος συνθέτης για τη φωνή του. Έχει χάσει τις στρατοσφαιρικά ψηλές οκτάβες του, όμως αυτές ακούγονται παλιομοδίτικες στ' αυτιά μου. Είναι τενόρος μέσου φάσματος και ακούγεται τρομερά αισθαντικός, ενώ έχει αποκτήσει και αρκετό «σκούριασμα» ώστε να ταιριάζει με τη συναισθηματική-μελαγχολική ποιότητα των στίχων μας.

Ξέρω πως ήταν σύμπτωση, αλλά πως αισθάνεσαι να έχεις τρεις πρώην κιθαρίστες των Megadeth να συνεισφέρουν στο δίσκο; Ποιο είναι το καλύτερο χαρακτηριστικό στο παίξιμο των Chris Poland, Marty Friedman και Chris Broderick κατά τη γνώμη σου; Ποιο ήταν το πιο σημαντικό στοιχείο που ο καθένας έφερε στο τραπέζι;

Είναι φανταστικό να τους έχεις, όπως και τον Simone (Mularoni), στο δίσκο.

Όταν ξεκινήσαμε σκέφτηκα πολύ φιλόδοξα όσον αφορά στους guest μουσικούς που θα προσκαλούσα και έφτιαξα μια μικρή λίστα στο μυαλό μου από μουσικούς που δεν είναι μόνο τρομερά ταλαντούχοι, αλλά και μοναδικοί σε μουσικό επίπεδο και ο Marty ήταν στην κορυφή της λίστας. Για να είμαι ειλικρινής, ενώ είμαι τεράστιος fan του παιξίματός του δεν παρακολουθώ τη solo δουλειά του και το μόνο που γνώριζα είναι πως έχει φτιάξει καλό όνομα στην Ιαπωνία αφότου έφυγε από την προηγούμενη μπάντα του και πως έχει γίνει ένας Steve Luklather-τύπου παίχτης εκεί με τεράστια ζήτηση για session δουλειές. Τον προσέγγισα μέσω ενός κοινού φίλου και είπε πως είναι ανοιχτός να ακούσει τη μουσική μας όταν θα ήταν έτοιμη να την παρουσιάσουμε.

Καθώς μπήκα στη διαδικασία να ετοιμάσω τη μουσική, ο Ray μίλησε με τον Chris Broderick που είναι μέλος της οικογένειας της Metal Blade όπως και εμείς, καθώς και φίλος του Ray, δικός μου και του Bernie. Εκτός από φανταστικός κιθαρίστας ο Chris είναι και πολύ ευγενικός άνθρωπος και ήθελε να βοηθήσει δεδομένης της κατάστασης του Bernie, αλλά ήταν απασχολημένος με την μπάντα του (Act Of Defiance) εκείνο τον καιρό, οπότε δεν γνώριζε κατά πόσο θα προλάβαινε.

Σκέψου πως για μένα ο Chris είναι φίλος και όχι ο «πρώην κιθαρίστας των Megadeth»μ διότι τον γνώριζα προτού μπει στη μπάντα και λόγω του προγράμματός του κάναμε περισσότερη παρέα πριν και μετά τη θητεία του σε αυτούς.

Ολοκληρώσαμε τη μουσική μας και την έστειλα στον Marty ο οποίος ξόδεψε ένα σεβαστό χρονικό διάστημα κατά το οποίο μας έλεγε τη γνώμη του και πάνω απ’ όλα είπε πως ενδιαφέρεται να παίξει. Όμως, έχει τεράστια ζήτηση και προφανώς έφερε το κόστος της φήμης του, οπότε το να παίξει σε όλο το δίσκο ξεπερνάει τις δυνατότητες μιας μικρής μπάντας σαν τους Redemption. Διάλεξα τα δύο τραγούδια στα οποία πίστευα πως θα είχε την καλύτερη επιρροή και συνέχισα τη δουλειά μου, ήρθα σε επαφή με τον Simone Mularoni, τον οποίο είχα γνωρίσει μέσω του Tom Englund των Evergrey και μου είπε πως θα έπαιζε μερικά solos. Με ένα solo συγκεκριμένα ο Ray έπαθε πλάκα όταν το πρώτο-άκουσε, επειδή είναι τόσο εντυπωσιακό. Εκείνη την περίοδο συζήτησα το project με έναν άλλο φίλο, ο οποίος έφερε την ιδέα για τον Chris Poland χωρίς να γνωρίζει σχετικά με τη συμβολή του Marty. Δεν γνώριζα πως ο Chris κάνει sessions, όμως είμαι fan του εδώ και πολλά χρόνια και τον προσέγγισα, είτε το πιστεύεις είτε όχι, σαν ένα μοναδικό fusion παίχτη περισσότερο σχετικό με τους OHM παρά με τους Megadeth. Άλλωστε, έχουν περάσει 30 χρόνια από τότε που έπαιξε στους πρώτους δύο δίσκους.

Όταν ο Chris Broderick ήρθε για να ξεσκάσει από τις ηχογραφήσεις του Act Of Defiance και μας ανακοίνωσε πως θα τον ενδιέφερε να συμμετάσχει, τότε κατάλαβα πως όλ' αυτά συνδέονται. Αυτά, συν κάποιους δημιουργικούς συλλογισμούς, οδήγησαν στις μοναδικές συνεργασίες που είχαμε.

Όσον αφορά στα ξεχωριστά χαρακτηριστικά του καθενός, όλοι έχουν τόσο ξεκάθαρους ήχους και πραγματικά ακούγονται μοναδικοί. Ο Chris Poland παίζει jazz fusion κλίμακες με legato στυλ που θα περίμενες να ακούσεις από τον Allan Holdsworth. Αυτό τον κάνει να ξεχωρίζει από τους πρώτους δίσκους στους οποίους έπαιξε. Ο Marty χρησιμοποιεί αυτές τις «ανατολίτικες» κλίμακες και είναι αντίστοιχα φοβερός. Ο Chris Broderick έχει tapping και arpeggios που σου παίρνουν το μυαλό - στην εισαγωγή του πρώτου βασικού solo στο "Thirty Silver" κάνει αυτό το arpeggio πάνω στο βασικό κιθαριστικό θέμα και αλλάζει την τονική νότα κάθε δεύτερο μέτρο. Αλήθεια προσθέτει πολλά σε αυτό το μέρος. Σε κάθε περίπτωση όλοι τους σπρώχνουν τη μουσική σε απροσδόκητα μέρη και έχουν τρομερή μουσική ικανότητα σε ό,τι κάνουν. Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ικανοποιημένος με το πώς κατέληξε να ακούγεται η μουσική μας.

Εσύ επίσης είσαι φανταστικός κιθαρίστας και έχεις το Simone Mularoni να προσθέτει μερικά solos. Δεν είναι κάπως σαν να μαζευτήκατε πολλοί μάγειρες σε μία κουζίνα; Πώς το διαχειρίζεσαι αυτό; Πώς γνώριζες ποιο μέρος είναι ταιριαστό για τον καθένα; Επίσης πες μας μερικά πράγματα για τον Simone μιας και δεν είναι τόσο διάσημος όσο οι υπόλοιποι.

Δεν νομίζω πως ήμασταν πολλοί μάγειρες στην ίδια κουζίνα, διότι στο τέλος εγώ ήμουν στην κουζίνα διαλέγοντας ποια μέρη θα χρησιμοποιηθούν. Πήρα την απόφαση να στηριχθώ κυρίως στον Chris Poland, ώστε να σιγουρευτώ πως τα leads θα έχουν συγκεκριμένο χαρακτήρα. Σε κάθε περίπτωση είπα στους κιθαρίστες να παίξουν οτιδήποτε ήθελαν. Σε κάποιες περιπτώσεις είχα διάφορες γνώμες σχετικά με το ποια μέρη θα ακουστούν και πότε, γι' αυτό και καταλήξαμε με τα bonus τραγούδια να έχουν διαφορετικές εκδοχές των solos καθώς και στο ομαδικό παίξιμο σε διάφορα τραγούδια, ιδιαίτερα στο "Thirty Silver" όπου παίζουν και οι δύο Chrises και ο Marty.

Όσον αφορά τον Simone, όπως προείπα ήταν γνωστός με τους Redemption και γούσταρε αυτό που κάναμε, συναντηθήκαμε μέσω ενός κοινού φίλου του Tom Englund και κρατήσαμε επαφή. Το παίξιμό του είναι καταπληκτικό και το solo του στο "Slouching Towards Bethlehem" θα ‘πρεπε να θεωρείται ένα από τα καλύτερα κιθαριστικά solos στην ιστορία του metal - είναι τόσο καλό.

Redemption

Το γεγονός πως έχεις περάσει πολλές δύσκολες καταστάσεις στη ζωή και ο τρόπος με τον οποίος αυτές αντικατοπτρίζονται στους στίχους σου κάνει την μουσική σου ακόμα πιο ξεχωριστή κατά την άποψή μου. Πόσο εύκολο είναι να ανοίγεσαι κατ' αυτόν τον τρόπο; Ποιοι στίχοι του άλμπουμ είναι πιο σημαντικοί για σένα στο άλμπουμ και πόσο σημαντικούς θεωρείς γενικότερα τους στίχους στη μουσική;

Οι συγκυρίες της διάγνωσής μου με καρκίνο είναι κάπως ασυνήθιστες αλλά αυτό που κάνει τους στίχους μας να λειτουργούν καλά είναι το ότι μιλάνε για πράγματα που όλοι μας βιώνουμε. Δεν ντρέπομαι για τίποτα πέραν του πρώτου μας δίσκου, όπου ήμουν σε φάση να διηγηθώ μια ιστορία και ήταν μάλλον πρόχειρο συνθετικά. Είμαι εδώ και χρόνια παντρεμένος, οπότε ο κόσμος θα πρέπει να είναι προσεκτικός, ώστε να μην παίρνουν τους στίχους μου και τόσο προσωπικά. Όλοι ξέρουμε από πόνο, απώλεια, φόβο, θλίψη, τύψεις... και από θρίαμβο, χαρά, υπέρβαση και αγάπη. Αυτά είναι βασικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης. Βοηθούν στο να μπορεί να συσχετιστεί κάποιος με την μουσική...

Κάποιοι άνθρωποι θεωρούν τους στίχους πιο σημαντικούς απ' ότι κάποιοι άλλοι. Για μένα, ως ακροατή, είναι σημαντικό να μην με βγάζουν από τη μουσική. Αν οι στίχοι είναι πολύ χαζοί, αυτό γίνεται. Είναι σαν να βλέπεις έναν ηθοποιό να αναπαράγει πολύ άσχημες γραμμές σε μια ταινία.

Αυτή τη φορά πάντως στο στιχουργικό κομμάτι κλίνεις περισσότερο προς θετικά συναισθήματα, όπως της επιβολής της αγάπης αντί του φόβου, αλλά την ίδια στιγμή έχεις στίχους που λένε «να εμπιστεύεσαι περισσότερο τους εχθρούς από τους φίλους» ή «υπάρχει ένα ξεχωριστό μέρος στην κόλαση για τους άπιστους» που είναι σκοτεινοί και βαριοί. Πού βρίσκεσαι αυτή την περίοδο της ζωής σου και τι θέλεις τελικά να μείνει στον ακροατή από αυτό το άλμπουμ;

Η έννοια του να εμπιστεύεσαι περισσότερο τους εχθρούς προήλθε από ένα βιβλίο που διάβασα, το οποίο ήταν ένα πολύ κυνικό βιβλίο για επιχειρήσεις, που αφορά σε μια μοντέρνα επαναπροσέγγιση του "The Prince" του Μακιαβέλι. Το κύριο μήνυμα είναι πως μπορείς να προβλέψεις πώς ένας εχθρός θα αντιδράσει απέναντί σου, περισσότερο απ' ότι κάποιος τον οποίον εμπιστεύεσαι απόλυτα. Αυτό δεν τους κάνει καλύτερους ανθρώπους, αλλά όπως λέει και η επόμενη γραμμή στους στίχους, είναι πολύ πιο απίθανο να σε προδώσουν. Φυσικά, είμαι ευλογημένος που έχω πολλούς πιστούς φίλους και την οικογένειά μου. Υπήρξε, όμως, μια περίπτωση ενός μακροχρόνιου επαγγελματικού μου μέντορα που μου συμπεριφέρθηκε μάλλον απεχθώς και αυτό μου έδωσε την ώθηση για τα θέματα της προδοσίας στα τραγούδια που ανέφερες. Είναι αστείο, καθώς στο "Fullness Of Time" επίσης αντιδρούσα στο ότι με είχαν μαχαιρώσει πισώπλατα στην «κανονική μου δουλειά» ας πούμε... Μάλλον, κάθε δέκα χρόνια θα πρέπει να υπολογίζω ότι κάποιος θα μου τη φέρνει... (γέλια)

Το κεντρικό θέμα του δίσκου είναι ότι έχουμε επιλογές στη ζωή - στις δουλειές μας, στις σχέσεις μας, στις φιλίες μας κλπ - οι οποίες προκύπτουν είτε από αγάπη, είτε από φόβο. Αναζητάς μια καριέρα για την οποία είσαι παθιασμένος ή κάτι πιο σταθερό διότι φοβάσαι μην αποτύχεις; Μένεις σε μια σχέση που δεν είναι υγιής διότι φοβάσαι μη μείνεις μόνος σου; Τέτοιου είδους επιλογές προκύπτουν στις ζωές μας και για να είναι κάποιος ένα υγιές άτομο, πρέπει να πράττει με βάση την αγάπη αντί για τον φόβο.

Αλλά το πιο διαρκές μήνυμα που θα ήθελα ο κόσμος να πάρει από τον δίσκο είναι αυτός της διάρκειας της αγάπης. Όταν όλα τα άλλα έχουν χαθεί, έχουμε ακόμα ελπίδα. Ως την ημέρα που θα πεθάνουμε. Και όσο κάποιος έχει ελπίδα, τότε έχει μια ζωή που αξίζει να ζήσει.

Μου αρέσουν όλα τα τραγούδια στον δίσκο, αλλά ξεχωρίζουν δυο κατά την άποψή μου που είναι και τελείως διαφορετικά μεταξύ τους. Από τη μια, το "That Golden Light" είναι ίσως το πιο εμπορικό τραγούδι που έχεις συνθέσει ποτέ, με πολύ πιασάρικο ρεφρέν κι από την άλλη το 23-λεπτο "At Day’s End" είναι από τις πιο απαιτητικές συνθέσεις σας. Μπορείς να πεις δυο λόγια για το πώς προέκυψαν και τι σημαίνουν για σένα;

Πάντα αισθάνομαι ότι τις μπαλάντες μας - που και πάλι είναι αρκετά βαριές - θα τις κοροϊδεύουν, αλλά πάντα καταλήγουν να γίνονται δημοφιλείς. Νομίζω ότι έχει να κάνει με το παρελθόν, που εγώ και οι φίλοι μου δυσανασχετούσαμε με τις μπαλάντες, αλλά είτε μιλάμε για το "That Golden Light", είναι για το "Let It Rain" από το προηγούμενο άλμπουμ μας, στον περισσότερο κόσμο αρέσουν τελικά. Συνθετικά, αποτελούν σημαντική αλλαγή για το όλο ύφος, διότι αν όλος ο υπόλοιπος δίσκος είναι στα 160 beats ανά λεπτό τότε γίνεται κουραστικό για τον ακροατή.

Στα περισσότερα τραγούδια μου, η μουσική γράφεται πρώτα, μετά οι μελωδίες και τελευταίοι οι στίχοι. Αλλά έχουν υπάρξει κάποιες σπάνιες περιπτώσεις -  το "That Golden Light" είναι μια και το τραγούδι "Memory" από το "Origins Of Ruin" είναι μια άλλη - όπου η μελωδία και οι στίχοι είχαν κολλήσει στο κεφάλι μου κι έγραψα τη μουσική μετά ώστε να υποστηρίξει το ήδη γραμμένο chorus. Το τραγούδι αυτό έχει να κάνει με τον συναίσθημα του να ερωτεύεσαι - υπάρχει λάμψη σε αυτό, μια σχεδόν απόκοσμη ποιότητα σε αυτό. Είναι φοβερό συναίσθημα.

Το "At Day’s End" είναι, εν τέλει, κι αυτό ένα τραγούδι αγάπης, αλλά περισσότερο αναφέρεται σε πράγματα που είναι λίγο πιο έμμεσα και όχι τόσο προφανή. Έχουν να κάνουν με την διάρκεια της αγάπης, και το πώς μια σχέση - αν επιλεχθεί σωστά - μπορεί να διαρκέσει μια ζωή.

Redemption

Υπάρχει μια διασκευή στο "Love Reign o’er Me" των The Who, αφιερωμένη στον Bernie Versailles. Πρώτα απ' όλα πώς είναι; Μετά, το να υπάρχουν σε μια σύνθεση τόσο ο John Bush, όσο και ο Ray Alder φαντάζει ονειρικό, οπότε πες μας κάποια στοιχεία για αυτή την συνύπαρξη, το πώς προέκυψε η συνεργασία και αν υπάρχει κάποια ωραία ιστορία πίσω από αυτή...

Σ' ευχαριστώ που ρωτάς για τον Bernie. Υπέφερε από ένα πολύ σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο και είμαστε τυχεροί που είναι ακόμα μαζί μας! Η αποθεραπεία θα είναι μακριά, αλλά ο Bernie το ξεπερνάει με τη στάση του και εν τέλει θα γίνει καλά. Θα πάρει καιρό, ωστόσο, και δεν μπορούμε να ξέρουμε πότε θα είναι έτοιμος να επιστρέψει στους Redemption. Ως φίλος του, με νοιάζει περισσότερο να επανακτήσει πλήρως την υγεία του και την ικανότητα να επιστρέψει σε μια ενεργή ζωή με την οικογένειά του. Το να παίξει κιθάρα θα επέλθει στην πορεία!

Όσον αφορά στο συγκεκριμένο τραγούδι των The Who, πάντα το λάτρευα και φυσικά έχουμε μια ιστορία στο να κάνουμε διασκευές και γενικότερα διασκευές που κάποιος δεν θα περίμενε να ακούσει από μια progressive metal μπάντα. Το "Hallowed Be Thy Name" και το "Subdivisions" είναι πιθανότατα δυο από τα αγαπημένα μου τραγούδια στον κόσμο, και κανείς δεν χρειάζεται άλλη μια εκδοχή τους από μια ακόμα heavy metal μπάντα. Αλλά αυτό το τραγούδι των The Who είναι σπουδαίο και συγκεκριμένα μου φέρνει την ίδια συναισθηματική ποιότητα που προσπαθώ να επιτύχω με τους Redemption. Και παρόλο που υπάρχουν διασκευές, δεν τα καταφέρνουν πολλές - εν μέρει διότι είναι πολύ-πολύ δύσκολο να βγάλουν τα φωνητικά. Οπότε ήταν πολύ καλή υποψηφιότητα στη θεωρία...

Ο John είναι φίλος εδώ και πολλά χρόνια, μέσω της οικογένειας της Metal Blade. Είναι σπουδαίος τύπος και θεωρώ πως είναι από τους πιο υποτιμημένους τραγουδιστές στην heavy μουσική. Ο τύπος είναι τόσο καλός που είναι τρομακτικό. Δεν το είχα καταλάβει μέχρι που είδα για πρώτη φορά ζωντανά τους Armored Saint, κι αυτό σχετικά αργά, όπου συνειδητοποίησα πόσο δυναμική είναι η φωνή του και πόσο έλεγχο έχει πάνω της. Όποιος δεν τον έχει δει να αποδίδει ζωντανά θα έπρεπε να το κάνει αποστολή του να τα καταφέρει.

Οπότε, σκεφτόμουν αυτό το τραγούδι από τους The Who, αλλά για να γίνει όπως πρέπει, πρέπει κάποιος να σκίσει στα φωνητικά, καθώς είναι μια από τις πιο σπουδαίες ερμηνείες στην ιστορία της rock μουσικής, αλήθεια! Ίσως είναι και το καλύτερο τραγούδι, όσον αφορά στα φωνητικά, όλων των εποχών. Και αυτό συμβαίνει όχι διότι ο Roger Daltrey έχει το τέλειο εύρος ή επειδή έχει την πιο μελίρρυτη φωνή, αλλά διότι τα δίνει όλα, βγάζοντας τα εσώψυχά του με το πάθος και το συναίσθημα της ερμηνείας του. Θέλει τεράστιο κουράγιο και θέληση να βγάλει κάποιος αυτά τα φωνητικά, με απόλυτη απομόνωση και δέσμευση για να το φέρει εις πέρας. Αυτό, καθώς και, ειλικρινά, μια «έντονη» φωνή! Οπότε, ποιος καλύτερο να το κάνει από τον John; Είχα μιλήσει μαζί του μέσω του κοινού μας φίλου, του Joey Vera, καθώς και μέσω της Tracy Vera, περίπου ένα χρόνο πριν τελικά το ηχογραφήσουμε, αλλά τελικά το ανέφερα στον ίδιο τον John αυτοπροσώπως, κατά τη διάρκεια μιας εκδήλωσης που ήμασταν και οι δυο παρόντες και είπε ότι ήταν μέσα. Νομίζω πως ο συνδυασμός της ζεστής φωνής του Ray με το άγριο συναίσθημα του John το καθιστούν απόλυτα επιτυχημένο.

Επίσης, ο John γνωρίζει τον Bernie, και αυτή η συγκεκριμένη διασκευή αποτελεί μια αφιέρωση στον φίλο μας, που τόσο αγαπάμε.

  • SHARE
  • TWEET