Rotting Christ - "Rituals": Προακρόαση

Ακούσαμε το νέο άλμπουμ των Rotting Christ και σας μεταφέρουμε τις πρώτες εντυπώσεις

Από τον Αντώνη Κονδύλη, 17/12/2015 @ 21:01
Ένας από τους πιο αναμενόμενους ελληνικούς metal δίσκους για το 2016 αναμφίβολα είναι το "Rituals" των Rotting Christ. Θα κυκλοφορήσει στις 12 Φεβρουαρίου από την Season Of Mist και μετά από μια σειρά ιδιαίτερα πετυχημένων δίσκων αλλά και ριψοκίνδυνων εγχειρημάτων, απομένει να απαντηθεί το ερώτημα ποιά θα είναι η συνέχεια.

Μας δόθηκε λοιπόν η δυνατότητα να ακούσουμε αυτόν τον δίσκο. Η προακρόαση έγινε στο στούντιο Devasoundz όπου μαζεύτηκαν αρκετοί εκπρόσωποι ελληνικών μουσικών μέσων, σε ένα κλίμα αισιοδοξίας γι' αυτό που περιμέναμε να ακούσουμε.

Γενικότερα θα μπορούσαμε να πούμε ότι μάλλον αποτελεί τον πιο εσωστρεφή δίσκο των Rotting Christ, ο οποίος εκτός των άλλων εισάγει κάποια στοιχεία που δεν υπήρχαν στο παρελθόν, αλλά παράλληλα διατηρεί και κάποιες από τις σταθερές των προηγούμενων άλμπουμ.

Πάμε να δούμε μια track by track ανάλυση βάσει των σημειώσεων που κρατήσαμε και να κάνουμε ένα μικρό απολογισμό στο τέλος:

Rotting Christ - Rituals

1. Στο "In Nomine Dei Nostri" οι τυμπανοκρουσίες στο ξεκίνημα και η ορμητική συνέχεια θυμίζουν αρκετές στιγμές από το "Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού", ενώ η διαφοροποίηση στα φωνητικά δημιουργεί την αίσθηση του διαλόγου σε όλη τη διάρκεια.

2. Το "זה נגמר (Ze Nigmar)" είναι ένα αργόσυρτο, βαρύ και ασήκωτο κομμάτι που παραμένει αναλλοίωτο και ατόφιο σε όλο τη διάρκειά του. Τα υπνωτικά φωνητικά με τα αραμαϊκά (το ωσαννά ακούγεται συχνά πυκνά) και η ανατολίτικη ατμόσφαιρα συμπληρώνουν μια μεγάλη στιγμή του δίσκου.

3. Το "Έλθε Κύριε" τα έχουμε ακούσει ήδη με την δραματοποιημένη απαγγελία να ξεχωρίζει και βέβαια ένα γνωστό και αναγνωρίσιμο riff, χαρακτηριστικό των Rotting Christ.

4. Το "Les Litanies De Satan (Les Fleurs Du Mal)" ξεκινάει με μια αμήχανη εισαγωγή, το κομμάτι το στηρίζει η ερμηνεία του Σάκη και η γεμάτη μυστήριο ατμόσφαιρα, που συνεπικουρείται από την συμμετοχή του Vorph των Samael.

5. Στο "Ἄπαγε Σατανά (Apage Satana)" τα τελετουργικά τύμπανα σε βάζουν αμέσως στο κλίμα, ενώ η ποικιλομορφία στα φωνητικά, ψίθυροι, κραυγές ακραία ή μη φωνητικά δίνουν μια αίσθηση μυστηριακή.

6. «Του θάνατου παράγγειλα, του χάρου παραγγέλνω, ανάθεμά σε χάροντα και μια κατάρα στέλνω» που εκφέρεται ως ψίθυρος και επαναλαμβάνεται από την στεντόρεια φωνή δύο (μάλλον) αντρών. Νοερά ο Σάκης παίρνει την θέση του μεγάλου Νίκου Ξυλούρη και ένα ρίγος σε διαπερνάει από την πρώτη ακρόαση. Το ακραίο metal συναντάει την ελληνική μουσική σε μια αυθεντική και ψυχομένη εκδοχή στο "Του Θανάτου (Tou Thanatou)".

7. Στο "For A Voice Like Thunder" ο Nick Holmes απαγγέλει William Blake στην εισαγωγή για να ακολουθήσει ένα καθηλωτικό riff και mid tempo ρυθμός που διακόπτεται από μια εκ νέου απαγγελία του frontman των Paradise Lost για να συνεχιστεί μέχρι το τέλος με το ίδιο riff που χαρακτηρίζει το κομμάτι αυτό. Αν και όχι αντιπροσωπευτικό του δίσκου, αποτελεί μια από τις κορυφαίες στιγμές.

8. Η εισαγωγή του "Konx Om Pax" θυμίζει το "Innocence And Wrath" των Celtic Frost. Ακολουθεί μια διαφοροποίηση στον ρυθμό και την ένταση, με μια γυναικεία φωνή να αχνοφαίνεται στο background και καταλήγει σε ένα υπέροχο μελωδικό riff που κλείνει ένα αρκετά σύνθετο κομμάτι του άλμπουμ.

9. Στο "Devadevam" η εισαγωγή θυμίζει αρκετά "In Yumen- Xibalba", που οδηγεί μάλλον στο πιο ατμοσφαιρικό κομμάτι του δίσκου, με μεγάλη ποικιλομορφία στα φωνητικά και μια μυστηριακή ατμόσφαιρα που σε καθηλώνει μαζί με τον mid tempo ρυθμό του κομματιού.

10. Ακολουθεί ένα μεγάλο ρίσκο με την διασκευή στο "The Four Horsemen" των Aphrodite's Child. Ο ρυθμός και η ατμόσφαιρα συνεχίζουν από εκεί που το άφησε το προηγούμενο κομμάτι. Υπνωτικός ρυθμός με απαγγελίες, μελωδικό riff και στο τέλος επαναλαμβανόμενες κραυγές κλείνουν θριαμβευτικά το κομμάτι. Το ρεφρέν είναι αυτό που παραπέμπει περισσότερο στο αυθεντικό. Ο χρόνος θα δείξει αν οι Rotting Christ δικαιώνονται με αυτό το ρίσκο.

11. Το "Lok'tar Ogar" είναι το bonus track για την έκδοση του βινυλίου που χαρακτηρίζεται από ένα μονολιθικό riff και μια συνεχής επανάληψη στίχων.

Rotting Christ

Συνολικά από μια πρώτη ακρόαση μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για τον πιο σκοτεινό και πιο εσωστρεφή δίσκο της μπάντας. Αναμφίβολα, στην θεματολογία αποτελεί συνέχεια του "Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού".

Παρατηρείται μια μεγάλη διαφοροποίηση στα φωνητικά σε σχέση με το παρελθόν καθώς απαγγελίες και ψίθυροι εναλλάσσονται διαρκώς με ακραία ή μη φωνητικά. Επίσης, οι ταχύτητες έχουν πέσει, όπως θα πρέπει να τονιστεί ότι υπάρχουν στιγμές που θυμίζουν το πρόσφατο παρελθόν του συγκροτήματος.

Η παραγωγή είναι άψογη και η μίξη ακόμη καλύτερη από το παρελθόν. Ο δίσκος κρύβει πολλά στοιχεία και έχει μεγάλο συνθετικό βάθος, που σημαίνει ότι απαιτεί ακροάσεις. Θα προσφέρει συγκινήσεις και παράλληλα θα προβληματίσει, θετικά, σχετικά με το επόμενο βήμα των Rotting Christ, καθώς ο κύκλος που άνοιξε στο "Theogonia" δείχνει να κλείνει κάπου εδώ. Αλλά αυτό είναι μια μεγάλη κουβέντα.

Υπομονή λοιπόν, μέχρι τον Φεβρουάριο.
  • SHARE
  • TWEET