Last of a dying breed?

Ο Κώστας Πολύζος αναρωτιέται τι θα συμβεί όταν όλοι οι σημερινοί μεγάλοι performer αποσυρθούν

Από τον Κώστα Πολύζο, 30/08/2016 @ 11:53

Είναι μια μόνιμη απορία αυτή που έχω - φαντάζομαι και πάρα πολλοί άλλοι - και την οποία έχω μοιραστεί με διάφορους μουσικούς από τους οποίους έχω πάρει συνέντευξη, προσπαθώντας να καταλάβω πώς θα εξελιχτεί το μέλλον της μουσικής που αγαπάμε. Τι θα συμβεί άραγε όταν όλοι αυτοί οι μεγάλοι performer αποσυρθούν; Όταν οι Dickinson και οι Hetfield αυτού του κόσμου αποφασίσουν να πάρουν σύνταξη και να το ρίξουν στο ψάρεμα, θα υπάρξουν άραγε κάποιοι να γεμίσουν τα παπούτσια τους;

Twisting Hellfest

Αυτό που αναζωπύρωσε αυτό το ερώτημα ήταν η παρακολούθηση των Twisted Sister στο HellFest της Γαλλίας πριν δύο μήνες και η αρχηγική εμφάνιση του Dee Snider. Ο τρόπος που «χειραγωγούσε» ένα κοινό, που δεν ήταν ούτε κατά διάνοια δικό τους, αποτέλεσε ολοφάνερη απόδειξη τι σημαίνει κάποιος να κάνει καλά τη δουλειά του και να έχει τη στόφα του μεγάλου performer. Αναρωτιόμουν, λοιπόν, ποιος από τη νέα γενιά συγκροτημάτων θα ήταν σε θέση να βγει μπροστά σε 100.000 κόσμο που δεν ήταν όλοι οπαδοί τους και να βγάλει όλη αυτήν τη μαγκιά και να αναγκάσει τον κόσμο να συμμετέχει στο πάρτι που είχε στήσει πάνω στη σκηνή. Και κατά συνέπεια, ποια συγκροτήματα θα αντικαταστήσουν τα μεγαθήρια που γεμίζουν αυτήν τη στιγμή τα φεστιβάλ και τα στάδια;

Ο θάνατος του Stadium Rock

Το feedback που παίρνω, αλλά και η αίσθηση που έχω είναι πως αυτά θα αποτελέσουν παρελθόν, τουλάχιστον για κάποιο διάστημα. Τα μεγάλα φεστιβάλ ίσως διατηρήσουν λίγο ακόμα το μεγάλο ενδιαφέρον και την αθρόα προσέλευση του κόσμου, καθώς οι περισσότεροι πάνε για τη φάση και δεν νοιάζονται σε τόσο μεγάλο ποιοι θα είναι οι headliners. Σίγουρα, όμως, το ενδιαφέρον δεν θα παραμείνει το ίδιο. Επίσης, οι περιοδείες σε στάδια είναι καταδικασμένες να φθίνουν και να αναζητηθούν πιο μικροί χώροι, όπου το sold out δεν θα είναι ένα άπιαστο όνειρο. Γιατί, όμως, θα συμβεί αυτό;

Να 'ταν τα '80s δύο φορές

Αυτό θα είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Καταρχάς, οι μπάντες που εξέλιξαν τον ήχο, που σε αυτούς οφείλουμε κατά πολύ το πώς έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα στη σκληρή μουσική και που δικαιωματικά κέρδισαν μεγάλη προβολή και δημοτικότητα έπαψαν να δημιουργούνται. Αυτές που προσωπικά θεωρώ ως τελευταίες μεγάλες μπάντες -ασχέτως του πόσο είναι του γούστου μου- είναι κάποιες που έκαναν την εμφάνισή τους στις αρχές των '90s. Δεν φταίει πάντως το ότι λείπει το ταλέντο. Μουσικάρες εξακολουθούν να κυκλοφορούν και σε καλλιτεχνικούς όρους υπάρχουν πολλά φοβερά σύγχρονα συγκροτήματα. Το θέμα είναι πως η εξέλιξη που προσφέρουν δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτή που τελέστηκε στις προ '00s εποχές και μοιραία η όποια σύγκριση με το παρελθόν -όσο άδικη κι αν είναι- δεν τους βοηθά. Οι εταιρείες δεν θα σπρώξουν σοβαρά λεφτά για να δημιουργήσουν το νέο big thing, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Η κουτσομπόλα και το παιδί της διπλανής πόρτας

Ένας δεύτερος παράγοντας είναι η έλλειψη δημιουργίας ισχυρών προσωπικοτήτων (είτε λόγω απόψεων που εκφέρουν, είτε λόγω lifestyle) που θα μπορούν να συγκριθούν με τους τωρινούς απόλυτους πρωταγωνιστές, με τους οποίους μεγαλώσαμε θαυμάζοντάς τους. Δεν ξέρω αν φταίει μόνο η υπερ-έκθεση λόγω ίντερνετ, αλλά πλέον δύσκολα μια μπάντα θα μπορέσει να δημιουργήσει κάποιον μύθο γύρω από το όνομά της, καθώς ανά πάσα στιγμή ξέρουμε τι συμβαίνει στις τάξεις της. Μοιραία, λοιπόν, για να το θέσω κάπως απλοϊκά, τα μέλη μοιάζουν με τον τύπο της διπλανής πόρτας, που η κουτσομπόλα της γειτονιάς (ίντερνετ)  θα σου πει με το νι και με το σίγμα τι παίζει ακριβώς στη ζωή του. Πώς μπορείς, λοιπόν, να αναδείξεις τον νέο Lemmy όταν ξέρεις τα πάντα γύρω από τη ζωή του και τον έχει απομυθοποιήσει πριν καν προλάβεις να τον μυθοποιήσεις; Η αλήθεια, βέβαια, είναι ακόμα πιο σκληρή, καθώς πρέπει να το πάρουμε απόφαση πως δεν θα ξαναυπάρξει νέος Lemmy, νέος Ozyy κλπ. "Once they 're gone, they 're gone man" που μας είπε και ο Lips Kudlow.

Over-Loaded

Επίσης, μια τελευταία αιτία είναι η μεγάλη ποσότητα δίσκων που κυκλοφορούν πλέον. Η εξέλιξη της τεχνολογίας έκανε πιο εύκολο και πολύ πιο οικονομικό για ένα συγκρότημα να βγάλει δίσκο. Παράλληλα το ίντερνετ έχει κάνει ακόμα πιο εύκολο να προωθήσει κάποιος τη δουλειά του, χωρίς απαραίτητα να χρειάζεται η μεγάλη υποστήριξη από τις εταιρείες, τα ραδιόφωνα και τα περιοδικά. Κάποτε είχες πρόσβαση το πολύ σε δέκα άλμπουμ τον μήνα, πλέον χάνεις τον λογαριασμό και δεν προλαβαίνεις να ακούσεις τα πάντα και λογικό είναι η προσοχή του κοινού να απλώνεται σε πολλούς, παρά να συγκεντρώνεται σε λίγους, δημιουργώντας τη δυναμική ενός break through. 
Τελικά τι θα κρίνει το μέλλον της μουσικής;

Οι δεινόσαυροι του μέλλοντος

Είναι η νέα γενιά ανθρώπων που τώρα μαθαίνει ή που δεν ακούει ακόμα μουσική ή - να το πάω ακόμα παραπέρα - που δεν έχει καν γεννηθεί, που θα καθορίσει τα μελλούμενα. Η δικιά μου γενιά (35+) και οι υπόλοιπες που λατρεύουν τους Metallica, τους Iron Maiden και τους Black Sabbath σε λίγα χρόνια θα είναι οι δεινόσαυροι (ή μήπως είμαστε ήδη;) και οι σημερινοί νεαροί ροκάδες θα αναλάβουν τις τύχες της συναυλιακής - και όχι μόνο - ατζέντας.

Οι πιτσιρικάδες, λοιπόν, που θα ανδρωθούν μουσικά σε ένα περιβάλλον χωρίς τις τεράστιες μπάντες ενεργές, θα είναι αυτοί και αυτοί που θα καθορίσουν τους επόμενους αστέρες μεγάλου βεληνεκούς. Άλλωστε, τους βλέπεις τους σημερινούς έφηβους πως έχουν ήδη τους δικούς τους ήρωες, απλά δεν μπορούν να καθορίσουν τις εξελίξεις γιατί ακόμα η γενιά τους δεν έχει τα χαρακτηριστικά (π.χ. την αγοραστική δύναμη) και την κρίσιμη μάζα που απαιτούνται για να αποτελέσει καταλύτη εξελίξεων. Για την ώρα, λοιπόν, όλα τα νέα συγκροτήματα θα βρίσκονται στη σκιά των ινδαλμάτων τους και είναι πολύ λογικό κάποιος να φαντάζεται το μέλλον όχι και τόσο ευοίωνο.

  • SHARE
  • TWEET