Rocking Raccoon - Oi, Psychosocial

Αποψάρα 65

Δεν είχα ιδιαίτερη όρεξη να γράψω κείμενο αυτή την εβδομάδα πάλι. Κάτι ο ανούσιος πανζουρλισμός του κόσμου για τις γιορτές, κάτι τα deadlines, κάτι το ένα, κάτι το άλλο. Τελοσπάντων, έπεσα όμως πάνω σε αυτό το -σχετικά παλιούτσικο- βίντεο, μου καράφτιαξε το κέφι, και βρήκα και τι να γράψω.



Λοιπόν φίλε αναγνώστη, θα 'θελα να μιλήσω για τον θεσμό του open mic. Δεν ξέρω πότε πρωτάκουσα για τον θέσμο, αλλά η ύπαρξή του σα να βοσκούσε από πάντα στο μυαλό μου, και είναι πράγματι κάτι πανέμορφο. Για όποιον δεν γνωρίζει λοιπόν, η βασική ιδέα είναι ότι είσαι μαγαζόταρας, έχεις έναν χώρο ρε παιδί μου, κυρίως μπαράκι που τείνει να έχει μία αγάπη για τη μουσική, μπορεί και καμιά φορά να διοργανώνει κανένα πολύ μικρό liveάκι, και εκεί διοργανώνεις βραδιές open mic. Συνήθως έχεις έναν σταθερό τύπο, τον οποίο θα ονομάσουμε Στηβ, ο οποίος έχει και μία κιθάρα, κάποιες βασικότατες γνώσεις ηχολήψιας -aka να μπορεί να ανεβοκατέβασει δύο εντάσεις σ' έναν μικτάκο, μία στο μικρόφωνο, μία στην ακουστική- και να μπορεί ρε παιδί μου να παίξει λίγη μουσικούλα, λίγα ακόρντα. Αυτός είναι ο Στηβ, ο οικοδεσπότης. Η δουλειά λοιπόν του Στηβ είναι να ξεκινάει τη βραδιά, να παίζει κάποια κομματάκια και μετά να φωνάζει από τα μικρόφωνα «Σειρά σας! Εδώ είναι η κιθάρα, ανεβαίνετε ένας-ένας, κάνετε το κομμάτι σας, και μέτα παίρνουν και άλλοι σειρά» και κάπως έτσι κυλάει η βραδιά. Απλό, νο; Απλό να λες, και πανέμορφο.

Προσωπικά, πάντα είχα το βίτσιο να θέλω να παίζω ζωντανά. Τι την έπιασα πιτσιρικάς την κιθάρα; Η ζωή όμως τα 'φερνε έτσι τα πράματα που ποτέ δεν έκατσε. Αρχικά δεν είχα φίλους που να ακούμε τα ίδια και να παίζουν και κάποιο όργανο, μετά δεν είχα χρόνο, ύστερα δεν είχα χρήμα και πάει λέγοντας. Τα λέει όμως ο Frank Turner, «...the musicians who lack the friends to form a band, are singers/songwriters...», και τα παραπάνω σαχλά δεν έχουν καμία σημασία αν όντως θέλεις να ανέβεις και να φωνάξεις σ' ένα μικρόφωνο. Και κάπου εκεί μπήκαν οι βραδιές open mic στη ζωή μου. Ένα καλό λοιπόν που έχει το κωλοχώρι στο οποίο μένω είναι πως στηρίζει την τοπική μουσική σκηνή, επαγγελματική ή μη (καλή ώρα). Μπορεί να χρειάζεται να σέρνεσαι μέχρι τη Γλασκώβη για να δεις τα μεγάλα ονόματα που θες, αλλά για μικρά τοπικά live με πραγματικά καλούς ντόπιους μουσικούς έχεις πραγματικά δεκάδες επιλογές. Προχθές, για παράδειγμα, καθίσαμε μέχρι τις δύο το πρωί  χαζεύοντας ένα swing/jazz τρίο εξηντάχρονων, που για όποιον ξέρει τις καθυστερημένες νομοθεσίες της Βρετανίας, είναι πράγμα εξωπραγματικό. Επειδή κλείνουν όλα τα μπαράκια στις 12, όχι επειδή δεν αφήνουν τους μεγαλύτερους σε ηλικία να παίζουν μουσική.



Έτσι λοιπόν και όλοι εμείς οι γουαναμπή ροκστάρς παίρνουμε σβάρνα τα open mics και κάνουμε το κομμάτι μας. Χαλαρά. Όλοι εκεί μέσα το ίδιο άχρηστοι και φάλτσοι είμαστε, αλλά πραγματικά γουστάρουμε αυτό που κάνουμε, και στο κάτω κάτω αυτό έχει σημασία. Και άλλωστε είναι και τρομερά διασκεδαστικό. Αυτοί που πηγαίνουν σε κάτι τέτοια ηβέντς ποτέ δεν γελάστηκαν ότι χτίζουν καριέρα ή κάτι τέτοιο, αλλά είναι μία διέξοδος. Μία εξαιρετική και δημιουργική διέξοδος. Έτσι λοιπόν πετυχαίνεις τυπάδες σαν αυτούς στο βίντεο παραπάνω που απλά σου φτιάχνουν το κέφι κάνοντας απροσδόκητες διασκευές. Την πρώτη φορά που πήγα, για παράδειγμα, ένας τύπος αποφάσισε να κάνει μία ακουστική εκτέλεση σε κομμάτι των Fair To Midland. Ως εκείνη τη στιγμή όχι μόνο δεν είχα συναντήσει πραγματικό άνθρωπο -μη ιντερνετικό- που να άκουγε τη μπάντα, πόσο μάλλον κάποιον που να επιχειρήσει ακουστική εκτέλεση σε κομμάτι τους. Από την άλλη, μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τη Σκωτία, όπου οι άνθρωποι πίνουν το βάρος τους σε οινόπνευμα. Δεν έχει τύχει βραδιά που κάποιος αρκετά σουρωμένος θαμώνας δεν θα ανέβει να προσπαθήσει να παίξει κιθάρα και να τραγουδήσει, σενάριο που δεν ξέρεις ποτέ που θα οδηγήσει, συνήθως όμως σε γέλιο.

Και όσο το κάνεις αυτό και συνεχίζεις και δεν δίνεις δεκάρα για το αν κάθε νότα που πιάνεις είναι σωστή ή το τι θα γίνει άμα ξεχάσεις κάποιον στίχο, γίνεσαι μέρος αυτής της μικρής κοινότητας μουσικόφιλων. Σε θυμούνται, σου κάνουν και requests, βουτάνε και το ντέφι που κάθεται παραπέρα και ανεβαίνουν και παίζουν μαζί σου, φωνάζουν μαζί σου στο μικρόφωνο και ναι ρε πούστη μου, ομορφιές. Το θέμα όμως είναι πως το καλοκαιράκι που προσπάθησα να βρω κάτι ανάλογο εδώ, να πάρω και κανα φίλο να κάνουμε παγκόσμια πρώτη με ακουστική εκτέλεση "New Noise", δεν βρήκα τίποτα και δεν βρήκα και κανέναν που να ξέρει. Ο θεσμός λοιπόν του open mic δεν υπάρχει στην Ελλάδα (ή τουλάχιστον δεν κατάφερα εγώ να τον βρω) και το βρήκα μεγάλο κρίμα.



Ούτε οι ψωνάρες νομίζω μας λείπουν, ούτε τα μαγαζιά. Ποιό είναι τότε το πρόβλημα; Εγώ έτσι όπως το είχα στο μυαλό μου ήταν πως η όλη σκηνή θα απαρτιζόταν από ναμαγαπάδες και σκορπιονίστας και θα μου σκότωνε όλο αυτό το όμορφο που 'χα χτίσει εδώ πέρα, αλλά το να μην υπάρχει καθόλου είναι ακόμα πιο σπαρακτικό. Κάτι τέτοιες βραδιές θα μπορούσαν να έχουν αρκετά μεγάλη απήχηση και πιστεύω σίγουρα πως υπάρχουν τα άτομα που θα μπορούσαν να στηρίξουν αξιοπρεπώς τη διοργάνωση για κάτι τέτοιο. Και τι σκατά ξέρω εγώ, τι μ' ακούς; Σ' αρεσουν οι σκόρπιονς και θες να πας να τραγούδησεις; ΚΑΝ' ΤΟ. Κυριολεκτικά όλοι χωράνε. Οπότε να, δημόσια κατακραυγή. Σηκωθείτε, πιάστε μια κιθάρα, και πηγαίντε τραγουδήστε. Κυρίως γιατί χανόμαστε.

ΜΑΝ της εβδομάδας αναμισβήτητα ο τυπάς με το μπάντζο. Απορώ γιατί ρωτάς.

Until next time,
-godspeed

I.T. The Rocking Raccoon

ps,