Violent Hammer

Η χώρα καταγωγής των Violent hammer φαίνεται τόσο ξεκάθαρα στο πρώτο τραγούδι του ντεμπούτου τους "Riders Of The Wasteland" που ομολογώ ότι με ψιλοξενέρωσε. Στο "Death Squad" λοιπόν η επιρροή των Archgoat είναι τόσο μεγάλη που άνετα χαρακτηρίζεται στυγνή αντιγραφή. Παρόλο που εκφράζω με κάθε τρόπο, έμμεσο ή άμεσο, την προσήλωσή μου στα πεπραγμένα των αδερφών Puolalanaho αδυνατώ να καταλάβω τον λόγο ύπαρξης για συγκροτήματα τύπου Violent Hammer.

Αν υπάρχει μια διαφορετικότητα κάπου κρυμμένη στο "Riders Of The Wasteland" αυτή διακρίνεται στην αλλαγή προοπτικής που επιχειρούν οι Φινλανδοί παίζοντας κατά διαστήματα κάτι που θα προσιδιάσει σε death - άρικο Terrorizer στυλ. Αυτό σημαίνει ότι κάποια από τα ολιγόλεπτα τραγούδια τους τείνουν προς μια πιο Discharge ή grind κατεύθυνση. Επίσης οι πάντα χαρακτηριστικές mid tempo στιγμές τους όταν δεν ξεπατικώνουν τους Archgoat ή τους Beherit μπορεί και να πάνε προς Obituary όπως χαρακτηριστικό είναι και το solo του "Annihilation (Victims Of Bomb Raid)". Αυτό έχει σαν συνέπεια η μουσική τους να μην είναι τόσο σκοτεινή ή κάτι σαν υπόκρουση παννυχίδας παρόλη τη κατάμαυρη καταγωγή των εργαλείων που χρησιμοποιούν. Μοιάζουν σαν να 'χουν τα δυο τους πόδια σε διαφορετικές βάρκες. Σαν να συνδυάζουν σοκολάτα και πατσά. Δεν γνωρίζω αν και πως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο αλλά εδώ αυτό μοιάζει παράταιρο.

Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα με τούτους εδώ, εκτός της παντελής έλλειψης πρωτοτυπίας ή έστω ελάχιστης έμπνευσης είναι ότι ακόμα και όταν γκαζώνουν ακούγονται ανώδυνοι. Τα τραγούδια τους είναι τόσο κλισέ που η βαρεμάρα πέφτει πάνω τους σαν αμόνι κάνοντάς τα πάντα επίπεδα. Μηδέν σπιρτάδα, μηδενική πώρωση, μια φούσκα με αέρα κοπανιστό και πολύ προσοχή μην σπάσει και έχουμε καμιά ζημιά. Αν κάτι αξίζει στο "Riders Of The Wasteland" είναι ο ήχος του, το hi - hat είναι όμορφα θορυβώδες και τα κτηνώδη φωνητικά. Σκεφτείτε κάτι σε πληγωμένο uruk hai, σίγουρα με το εξώφυλλο και το κόκκινο του χρώμα να κολλάει άψογα. Δυστυχώς όμως τα λίγα αυτά πλεονεκτήματα δεν γίνεται να δώσουν κάτι αξιόλογο. Έτσι τα 25 λεπτά του δίσκου μοιάζουν σχεδόν με χάσιμο χρόνου.