BA'A

Κάτω από μια επιτηδευμένα σπηλαιώδη παραγωγή, είναι που διαλέγουν οι BA'A από την Γαλλία να μασκαρέψουν το μελαγχολικό και, οριακά, επικό black metal τους. Η ηχητική αυτή επιλογή μαζί με την δήλωση ότι επιθυμούν να επανασυνδεθούν με το black metal των '90s παραπέμπει μάλλον σε εκούσιο στιλιζάρισμα και στην ανάγκη ασφαλούς περίφραξης πίσω από τα τείχη κάποιου genre. Ήμουν έτοιμος να προσπεράσω σαν το αργοπορημένο τρένο, έλα όμως που με κάνεις να νιώθω.

Αναζητούν, λέει, τον Θεό που δεν ψεύδεται - τιτλοφορώντας έτσι το ντεμπούτο άλμπουμ τους - και γράφουν μουσική για την σχέση του ανθρώπου με το θείο, καθώς και για την καταστροφή αυτής της σχέσης, εξαιτίας της ανθρώπινης περηφάνιας. Κύριο εργαλείο για την ανοικοδόμηση αυτής της γέφυρας μοιάζουν να είναι τα φωνητικά: μακριά από τα τυπικά του είδους αλλά απολύτως εναρμονισμένα με την ποιητικότητα της εκφοράς της γαλλικής γλώσσας, ακούγονται σαν πικρές επικλήσεις, ή σαν ένα παρατεταμένο Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί, που αντηχεί με μια σκοτεινή θεατρικότητα.

Η μουσική υποστηρίζει τον διάλογο με τους ουρανούς, χωρίς πολλές φαντεζί ιδέες. Αφιερώνεται σε μια αλληλουχία από γρήγορα και αργά μέρη, αν όμως παρατηρήσει κανείς τον σκελετό των συνθέσεων, θα δει ότι δεν απομακρύνονται ποτέ από μια, ασυγκράτητη σχεδόν, μελωδικότητα. Είναι ξεκάθαρες οι ομοιότητες με τους Wolves In The Throne Room κι εμφανές ότι οι BA'A αποσκοπούν στον ίδιο συνδυασμό επικότητας, ανάτασης, μελαγχολίας. Γενικά το καταφέρνουν, αν και βλέποντας τον τρόπο που τα συναισθήματα γέρνουν προς την μελαγχολία, με κάνει να υποπτεύομαι ότι το άλμπουμ ίσως θέλξει και φίλους του blackgaze.

Χαμένος μέσα στον δραματικά εσωστρεφή τους στρόβιλο, έπιασα τον εαυτό μου να περιδιαβαίνει στην γη του ενθουσιασμού. Βάζοντας την κριτική ματιά στο προσκήνιο όμως, συνειδητοποίησα και τις ατέλειες: οι δύο από τις τέσσερις συνθέσεις ("Procession", "Des Profounders Je Crie") δεν δικαιολογούν απαραίτητα τις μεγάλες τους διάρκειες και μοιάζουν ελαφρώς να πλατειάζουν. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για το "Titan" και το "Un Boucher Pour Piedestal" που είναι τρομερά συνεπή ως προς το στίγμα τους. Το πιάνο που εμφανίζεται στην μέση του πρώτου και το αργό classic metal riff προς το τέλος του δεύτερου, αποτελούν δύο μουσικές στιγμές που υποδηλώνουν την ύπαρξη κι άλλων εκφραστικών μέσων. Αναμένουμε.

Αν και αισθητικά συμπαγές, το γεγονός ότι το άλμπουμ δεν έχει άριστη ποιοτική ισορροπία παρά την μικρή του διάρκεια, δημιουργεί έναν μικρό σκεπτικισμό. Όμως, επιστρέφοντας στο πνεύμα της πρώτης παραγράφου, το "Deus Qui Non Mentitur" είναι πολύ μακριά από το να χαρακτηριστεί μη-πειστικό. Διότι έχει αυτό το κάτι κλειδωμένο στις νότες και τις διαθέσεις του, εκείνο το κάτι που λέμε «Καρδιά» και που συνεχώς αναζητάμε στην μουσική, πέρα από κάθε λογική απόδειξη.

Χωρίς άλλα επιχειρήματα, επισκέφτηκα το άλμπουμ σε πολλαπλές ακροάσεις. Χωρίς να διεκδικεί δάφνες μεγάλης πρωτοτυπίας ή κάποιας αξιοσημείωτης έμπνευσης, το "Deus Qui Non Mentitur" είναι ένας δίσκος ικανός να σε μπάσει στον γκρίζο του κόσμο, προσκαλώντας τον ακροατή να σκάψει ή να αναδυθεί. Από αυτήν την άποψη, είναι ένας γεμάτος δίσκος - κι όχι μόνο αν κριθεί σαν ντεμπούτο. Ίσως σε κάνει να νιώσεις, ίσως ενώ τρέχεις, υποχρεωθείς σε μια μη-προγραμματισμένη στάση.