Wo Fat

Noche Del Chupacabra

Nasoni (2011)
Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 17/02/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Δήλωσαν παρόντες πριν από δυο χρόνια με το "Psychedelonaut", μα λίγοι τους πήραν πρέφα. Οι Τεξανοί Wo Fat, πιστοί στο ανά διετία δισκογραφικό τους ραντεβού, κυκλοφορούν το "Noche Del Chupacabra" κι ακούγονται ικανοί να υπερκεράσουν τον προηγούμενο άθλο τους. Είναι από εκείνες τις στιγμές που αντικρύζοντας το εξώφυλλο και μόνο, έχεις την αίσθηση πως κάτι συγκλονιστικά όμορφο κρύβεται στο περιεχόμενό του. Καλή ώρα...

...και καλώς ήλθατε στον τριαδικό groovy κόσμο των Wo Fat, που ευτυχώς για μας δεν είναι μία ακόμη stoner μπάντα της σειράς. Εκεί που αρκετά άλλα συγκροτήματα δίνουν βάση πρωτίστως σε τεχνική και ατμόσφαιρα, τούτοι εδώ ξεκινούν από τα βασικά και τα θεμελιώδη, που είναι το εξής ένα: Η σύνθεση. Τα πέντε τραγούδια που απαρτίζουν το δίσκο βρίθουν συνθετικού οίστρου και ταλέντου και εν συνεχεία υποστηρίζονται άψογα από τρεις ικανούς μουσικούς. Έχοντας επομένως στέρεη βάση και υποδομή, το trio ξεκινά να χτίζει το οικοδόμημά του και να το φτάνει στην ολοκλήρωσή του...

...που έπειτα από 45 λεπτά ακούγεται αριστουργηματικό, δίχως να είναι καινοτόμο. Οι Wo Fat δεν αγαπάνε απλώς τα blues, τα λατρεύουν και δεν είναι υπερβολή πως ολόκληρο το "Noche Del Chupacabra" είναι μιά ωδή σ' αυτά. Από τα riff και τα solo μέχρι τα φωνητικά και τη δομή των συνθέσεων, η λατρεία αυτή είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, αλλά όχι και η μοναδική. Το heavy στοιχείο γίνεται εύκολα αντιληπτό, ένεκα του όγκου που προσδίδουν τα όργανα και η παραγωγή, ενώ οι όποιες κιθαριστικές παραμορφώσεις παραπέμπουν άμεσα σε fuzz και desert καταβολές, διατηρώντας πάντα όμως το blues στοιχείο σε πρώτο πλάνο.

Κι επειδή η μπάντα η σωστή, η μερακλίδικη, που σέβεται τον άνωθι εαυτό της και το ακροατήριό της, κλείνει μεγαλοπρεπώς, έτσι και οι Wo Fat μας χαρίζουν ένα 15λεπτο όργιο ψυχεδελικού jam-αρίσματος με επί μέρους αυτόνομες παρτούζες. Το ομότιτλο οργανικό αποχαιρετιστήριο κομμάτι δεν αποτελεί την περίληψη όλων των προηγούμενων, για τους όποιους αφηρημένους. Είναι δήλωση και μάλιστα βαρυσήμαντη για τους έτερους παραπονιάρηδες που δεν την άκουσαν στο βαθμό που επιθυμούσαν: «Σας είχαμε κι έτσι, απλά δε θελήσαμε να σας πονέσουμε». Τα σέβη μου κύριοι...
  • SHARE
  • TWEET