Witch

Όταν στο ντεμπούτο δίσκο έχεις συνθέσει δύο τραγούδια που πολύ πιθανόν να μείνουν στην ιστορία ("Seer" και "Isadora") και το υπόλοιπο υλικό είναι εξαιρετικό, αυτόματα δημιουργείς προσδοκίες για το επόμενο εγχείρημα. Από τη στιγμή, δε, που διαθέτεις προς ακρόαση πριν την επίσημη νέα κυκλοφορία το "Eye", άντε να βρεις μετά τρόπο να σβήσεις το τεράστιο ηλίθιο χαμόγελο που μου προκάλεσες. Κι όμως το κατάφερες και πρέπει να σου βγάλω το καπέλο.

Όχι τίποτε άλλο, αλλά το ξενέρωμα χρειάζεται και τρόπο. Οι Witch δημιούργησαν προ διετίας έναν καταπληκτικό doom rock δίσκο με κάποιες garage καταβολές -κυρίως λόγω της παραγωγής- που ξετρέλανε αρκετό κόσμο, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου. Το φετινό εναρκτήριο "Eye", εκτός από κομματάρα, μπορεί κάλιστα να χαρακτηριστεί φόρος τιμής στους Maiden του Paul Di Anno και είναι η πρώτη από τις -δυστυχώς- τρεις καλές στιγμές του "Paralyzed". Το θέμα δεν είναι πως την είδαν περισσότερο punkηδες και λιγότερο doomάδες, αλίμονο. Είναι που οι συνθέσεις πάσχουν από το σύνδρομο της μη έμπνευσης, λες κι αυτή εξαντλήθηκε δυο χρόνια πριν.

Κι αναφέρομαι στις συνθέσεις, καθώς η μπάντα ναι μεν εξακολουθεί να παίζει σε σπηλιές, αυτή τη φορά όμως ο ήχος που παράγουν δε συνάδει με την ποιότητα αυτών και μοιραία το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι το λιγότερο αδιάφορο. Σαφώς και θα προτιμούσα να ήταν κακό γιατί στην περίπτωση αυτή εκτός από τα τραγούδια θα είχαν πατώσει και στους υπόλοιπους τομείς. Έχει μεγάλη διαφορά το κακό από το αδιάφορο, από το πολύ μέτριο. Εδώ όμως έχουμε στην αρμόζουσα ατμόσφαιρα να πλανόνται εννέα κομμάτια, εκ των οποίων μόλις δύο είναι καλά ("Sweet Sue", "Old Trap Line"), ένα εξαιρετικό και έξι που δε δικαιολογούν σε καμία των περιπτώσεων την ύπαρξή τους.

Τι κι αν ο Kyle Thomas θυμίζει ολοένα και περισσότερο Τσιτσάνη όταν γκαζώνει, το θέμα είναι πως το μετέωρο βήμα του πελαργού κάποια στιγμή το βαρέθηκε κι ο ίδιος ο πελαργός. Όχι, δε διαγράφω τους Witch. Δε μπορώ όμως να μη σταθώ επικριτικός απέναντί τους, από τη στιγμή μάλιστα που λάτρεψα τον ομώνυμο πρώτο τους δίσκο. Το επόμενο βήμα τους είναι κρίσιμο, γιατί αν δεν επανακάμψουν, θα είναι πολύ κοντά στο να μοιάσουν με μια τεράστια τσιχλόφουσκα. Μακάρι... not.