White Death

Φινλανδοί γαρ οι White Death , παγωμένο και το black metal τους. Υπάρχουν σαν γκρουπ από το 2013 και τούτο το ομότιτλο δισκάκι είναι η πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική παρουσία τους. Το γεγονός του κολλητηλικιού με τους Satanic Warmaster έχει αποτελέσματα τη μεν ταμπέλα της Werewolf Records πίσω από το όνομα της εταιρίας, ενώ οι επιρροές απ’ το συγκεκριμένο συγκρότημα είναι αρκετές.

Σε αυτό το χιονισμένο ηχητικό background της μουσικής τους εκτός από το θάνατο της φύσης, όλα τα «καλά» κλισέ με τους τράγους, σατανάδες και καψίματα εκκλησιών δίνουν το βροντερό «παρών». Αυτή η σταθερή «προσήλωση» στις ορθές αξίες του black εκτός της στιχουργίας διαπερνά και τον ήχο. Τα ψυχρά riff αλληλοδιαδέχονται το ένα μετά το άλλο, Darkthrone μιμήσεις θα διαφαίνονται ενώ μια θρηνητική, σχεδόν μελαγχολική νότα εξουσιάζει το "White Death".

Δεν μπορείς να πεις, παρόλη την παιδικότητα του, το άλμπουμ δεν το λες κακό. Σίγουρα δεν συγκλονίζει, δεν ξεχωρίζει από τον σωρό, αλλά δεν είναι του πεταματού. Στο τέλος, όμως, σου μένει μια ξινή γεύση. Παρόλο που στη διάρκεια του έχει τις στιγμές του, στο κλείσιμο προσωπικά μας  έμειναν τα αρνητικά. Ποιοι οι λόγοι της μετριότητας; Πρώτα απ’ όλα τα φωνητικά που ώρες-ώρες πλησιάζουν Ντοναλντ Ντακ ή στην καλύτερη πιθηκίζουν Emperor του πρώτου δίσκου. Πέραν αυτού, κάποιες έντονες μελωδίες, σε στιγμές φέρνουν καταστάσεις Eurovision, βάζουν ταφόπλακα σε κάποια τραγούδια. Δυστυχώς, όμως, το τελικό χτύπημα είναι και το πιο φονικό για το γούστο μας. Το τελευταίο τραγούδι, του ιδίου ονόματος "White Death" βγάζει μια ψεύτικη επικούρα, σαν τους γιαλαντζί μεταλλάδες που θέλουν να μοιάσουν σε κακέκτυπα Heavy Load. Και όλα αυτά με black μανδύα. Συμπαθάτε μας, ακούγεται τουλάχιστον αστείο. Ας μείνουμε, λοιπόν, στα καλά μέρη τους, ευελπιστώντας αν βγάλουν άλλον δίσκο να είναι πιο δυνατός.