Weserbergland

Πολλές φορές σε συζητήσεις με φίλους μουσικόφιλους εξερευνούμε την έννοια της ακρότητας στην τέχνη. Διαχρονική θέση του γράφοντα είναι ότι η ακρότητα δεν είναι προνόμιο των extreme υποειδών αλλά μπορεί να προέρχεται από «καθώς πρέπει» προοδευτικούς χώρους, όντας περισσότερο αίσθηση παρά ήχος. Οι Νορβηγοί Weserbergland είναι μια χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση: τους εντοπίσαμε για πρώτη φορά με το υπέροχο ‘’Am Ende der Welt’’ του 2020 και τώρα ήρθε η ώρα να το διαπιστώσουμε ξανά με το τρίτο τους άλμπουμ "Sacrae Symphonia no. 1". Και ναι, ακολουθούν τα ίδια ακραία καλλιτεχνικά μονοπάτια.

Ο συνθέτης και ιθύνων νους του project Ketil Vestrum Einarsen είναι ταυτόχρονα synth player και - εμφανώς - computer nerd. Αρέσκεται στη σύνθεση τεράστιων συνθέσεων, τις οποίες στη συνέχεια επεξεργάζεται μέσω υπολογιστών, σε αυτή την περίπτωση χρησιμοποιώντας coding, free editing softwares και φθηνά laptops. Όλο αυτό - σε συνδυασμό βέβαια με τη μουσική αυτή καθαυτή - διαμορφώνει ένα ανατρεπτικό, ακαδημαϊκό, ριζοσπαστικό κλίμα. Το "Sacrae Symphonia no. 1" είναι μία τέτοια σύνθεση, συνολικής διάρκειας 40 λεπτών, με ένα μέρος της να είναι οργανωμένο και ένα άλλο μέρος αυτοσχεδιαστικό. Οι μουσικοί που τον πλαισιώνουν σε αυτό το εγχείρημα είναι γνωστά μέλη της νορβηγικής σύγχρονης, jazz και prog μουσικής.

Η σύνθεση αντλεί επιρροή από τρεις εντελώς διαφορετικές περιόδους. Ξεκινάει από την αναγεννησιακή μουσική της Βενετικής περιόδου, συναντάει την avant garde κληρονομιά του Karlheinz Stockhausen και καταλήγει στη γερμανική experimental/kraut σκηνή της δεκαετίας του '70. Ο Einarsen επιχειρεί να ανακαλύψει και να αναδείξει δηλαδή την ουσία που ενώνει, με τρόπους αδιόρατους, μουσικές παραδόσεις που εκτείνονται σε πέντε αιώνες, σκάβοντας μέσα στον μουσικό τους μυελό. Το επιτυγχάνει μέσα από ηχοχρώματα που καλύπτουν τα πάντα από τη neoclassical ως το ακραίο noise.

Η πρώτη αίσθηση που αφήνουν τα θεμελιώδη αρχικά λεπτά του "Sacrae Symphonia no. 1’’ είναι αυτά μια ατμοσφαιρικής νεοκλασικής μουσικής, με το βιολί, το French horn και το oboe να διαδέχονται σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Από κάτω τους όμως, σταδιακά χτίζεται ένα εφιαλτικό ρυθμικό υπόβαθρο, που σύντομα θα καταλήξει να φτάνει στα όρια του από ακραία και θορυβώδη electronica ξεσπάσματα, ή να παίρνει ανάσες από πιο στρωτούς kraut ρυθμούς. Εικάζω ότι οι φίλοι της kosmische μουσικής, των Can, των Neu! και του avant prog θα εκτιμήσουν τις ηχητικές εκφράσεις αυτού του άλμπουμ. Αξίζει να σημειωθεί ότι η τυμπανιστική ερμηνεία του Vetle Larsen προξενεί ανά στιγμές σοκ.

Τα παραπάνω ονόματα όμως δεν υποδηλώνουν ότι το έργο των Weserbergland είναι ένα έργο ρετρό. Όλα είναι δεμένα με έναν τρόπο που εκφράζουν ηχητικά το avant garde του παρόντος: η σύνθεση μοιάζει με μια μεγάλη παρατεταμένη κραυγή, μια μεγάλη εκπνοή, στην οποία οι σκιές της κλασικής περιόδου γίνονται ο βρυχηθμός του μεταμοντερνισμού. Κοινός παρανομαστής είναι φυσικά ο άνθρωπος, το μικρό ον που τολμάει να συλλαμβάνει την έννοια της ιερότητας και, ακόμα χειρότερα, τολμάει να προσπαθεί να την αποτυπώσει. Οι παραληρηματικές αυτές ιδέες γίνονται πράξη εξαιτίας του θαυματουργού editing του John McEntire (Tortoise, Stereolab) που καταφέρνει να συνδέσει τα ασύνδετα.

Το "Sacrae Symphonia no. 1" είναι ένα έργο αινιγματικό, ακραίο και μυστηριώδες. Στέκεται αδιαπραγμάτευτα στο πιο αριστερό σημείο του φάσματος της πειραματικής rock μουσικής, επιχειρώντας να ανοίξει διάλογο και να δοκιμάσει όρια και αντοχές με ακροατές αντίστοιχων αισθητικών αιτιάσεων. Δεν είναι όμορφο ή άσχημο. Είναι όμως πρόστυχα ελεύθερο και γοητευτικό, ένα άλμπουμ σημαντικό για τον απίστευτα περιθωριακό μουσικό μικρόκοσμο στον οποίο ανήκει. Αυτοί που περιφέρονται εκεί, θα του βγάλουν το καπέλο.

Bandcamp