Wednesday 13

Βαμμένος σαν το ζόμπι ενός διεστραμμένου rocker, που από τη μυρωδιά θα λέγαμε πως «μας άφησε» κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '80, ο Joseph Poole έχει διαπρέψει ως μπροστάρης των Murderdolls και των αξιοπρόσεκτων Frankenstein Drag Queens From Planet 13, οι οποίοι δεν είχαν μόνο το όνομα, αλλά και τη στρεβλή χάρη.

Παρατώντας στιγμιαία το σύνηθες ψευδώνυμό του, «Wednesday 13», ο Αμερικανός shock rocker είχε επιδοθεί προ διετίας στο φαιδρότατο country ενός project ονόματι Bourbon Crow. Την επιστροφή του στον ήχο που υπηρετεί από το 1992 -τω καιρώ εκείνω με τους Manic Spider Trash- σημειώνει το τρίτο του προσωπικό άλμπουμ, "Skeletons".

Ίσως η παρένθεση του Bourbon Crow λειτούργησε σα συσσωρευτής ενέργειας και στο "Skeletons" απελευθερώνεται η πιο μανιώδης ένταση. Χωρίς να αποβάλλει τελείως το χιούμορ, ο Wednesday 13 συνοφρυώνεται και αποδίδει ένα βρώμικο rock 'n' roll, με νοοτροπία που στρογγυλοκάθεται πάνω στην ψευδοindustrial σκοτεινή εξέλιξη του glam, προσεγγίζει επιφανειακά την κατά Marilyn Manson αγωγή και υποκλίνεται -ξανά και πάντα- στην πολιτεία του Alice Cooper.

Από τη συνθηματική ρεφρενοποιία του "Gimmie Gimmie Bloodshed" και τον ακούραστο ρυθμό του "No Rabbit In The Hat", μέχρι την πρωτοεμφανιζόμενη γοτθομεταλλική υφή του ομώνυμου τραγουδιού (που θυμίζει Paradise Lost, όσο πρέπει) και του "My Demise", η ακανθώδης χροιά του Wednesday 13 συνεπαίρνει με ευκολία. Η εύπεπτη και έξυπνη γραφή του "Skeletons" του προσδίδει το ζηλευτό προσόν ενός άλμπουμ που βρυχάται συνεχώς. Ίσως όμως αυτή να είναι η παγίδα για το δημιουργό του.

Η ασφυχτική προσπάθεια να μη χαθεί η προσοχή του ακροατή οδηγεί σε ένα πλεόνασμα εναλλασσόμενης απλοϊκής μουσικής θεματολογίας. Ο δε άχρωμος ήχος πολλαπλασιάζει την αίσθηση μιας επίπεδης επανάληψης. Πάντως, αν το αμάρτημα μερικών άλμπουμ είναι ότι ξεχειλίζουν από ουσία, τότε μετάνοια δεν υπάρχει.