Wand

Golem

In The Red (2015)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 02/07/2015
Ακούγεται ευχάριστα, από φίλους πιο σκονισμένων και σκληρών ακουσμάτων παρά οπαδών των '60s και της τότε ψυχεδέλειας
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ψυχεδέλεια για μεταλλάδες. Κάτι σαν να μπλέκεις Pond (τους Αυστραλούς) με Black Sabbath... Είναι σαν να προσπαθείς να βαρύνεις τους Tame Impala. H μπάντα πέρσι έκανε ντεμπούτο με το "Ganglion Reef" το οποίο δεν ακούστηκε ιδιαίτερα. Ο δίσκος έπαιζε πολύ κοντά στο garage, με βάση και πάλι την ψυχεδέλεια, αλλά δεν έκανε και ιδιαίτερη εντύπωση. Φέτος το βάρυναν. Έφεραν κι άλλες βαριές επιρροές και προσπαθούν να γίνουν οι Melvins της εποχής. Κάνουν rock ψυχεδελικές μουσικές να αντιλαλούν μέσα από noise rock μέχρι και doom δοχεία. Είναι ωραίο αυτό που παλεύουν να κάνουν.

Βρίσκω αρκετά ενδιαφέρον αυτό το μπλέξιμο, λοιπόν. Είναι σαν να έχεις βάλει τους OM με μια Pink Floyd διάθεση να παίξουν κομμάτια των Electric Wizard με τις κιθάρες των Hawkwind. Ότι να 'ναι ε; Κι όμως, είναι όμορφο και αρκετά ενδιαφέρον. Είναι βαρύ και ταξιδιάρικο. Είναι ένα μίγμα με ασαφείς κιθάρες, έντονες αλλαγές σε ρυθμούς και ύποπτες εναλλαγές σε παραμορφώσεις και καθαρά περάσματα. Φτιάχνουν μοντέρνες συνθέσεις γεμάτες fuzz, reverb, echo και ελεύθερη δομή. Παρουσιάζουν κάτι που ακούγεται εύκολο, αλλά παραείναι πολύπλοκο. Στο ξεκίνημα το "The Unexplored Map" αρχίζει να φορτώνει sludge riff και να σε τρομάζει. Τα ρυθμικά και άκρως ψυχεδελικά φωνητικά στέλνουν το κομμάτι αλλού. To επόμενο "Self-Hypnosis Ιn 3 Days" με έντονο garage στοιχείο, γεμάτο synth, κάνει πιο χαρούμενη την κατάσταση και σε ξεσηκώνει. Κάπου στην μέση και αυτό βαραίνει και αρχίζει να σε βαράει στο σβέρκο. Στην σκονισμένη έρημο, το "Reaper Invert" μετά, φέρνει κάτι πιο σκοτεινό και σε κερδίζει. Αργό και ανά σημεία σκληρό, γεμάτο παρανοϊκό jamming και μια ζοφερή δόση θορύβου. Χαλάρωση στο μαστουρωτικό "Melted Rope", που ακολουθεί. Κάνει μια γέφυρα στον δίσκο και απλά τιμά το παρελθόν με '60s και '70s ιδέες στον ήχο του. Στο "Cave In" παρακάτω, ξαναχανόμαστε σε μια βαριά ψυχεδέλεια που δείχνει τελικά να τους ταιριάζει πολύ. Εκπληκτικό κομμάτι που δένει όλες τις πτυχές της μπάντας. Και τα βαριά και τα χαλαρά τους περάσματα σε μια εντελώς stoner metal αισθητική. Όχι ότι τα "Flesh Tour" και "Planet Golem" δεν ακούγονται ωραία, αλλά και τα δύο δείχνουν μια πιο χαρούμενη, αλήτικη στάση που συμπεριφέρεται άσχημα. Άσχημα γιατί οι κιθάρες αλήθεια σε χτυπάνε δυνατά, παρότι ο ρυθμός είναι garage. Κάπου ανάμεσα τους είναι και το "Floating Head" και δείχνει ίσως την πιο punk πλευρά τους. Το κλείσιμο με το "The Drift" ισοπεδώνει τα πάντα. Βαρύ κι ασήκωτο σε μονοπάτια που τελικά δείχνουν να κολλάνε όμορφα με την ατμόσφαιρα.

Η μπάντα έχει ωραίες ιδέες και φτιάχνει μια μίξη η οποία μπορεί να τους οδηγήσει σε πολύ μεγαλύτερα πράγματα στο μέλλον. Ο δίσκος κάνει την διαφορά στον χώρο και μόνο αυτή η διαφορετική προσέγγιση που απέκτησαν σε μερικές συνθέσεις, θα τραβήξει αρκετό κόσμο, από απλή  περιέργεια. Ακούγεται ευχάριστα, από φίλους πιο σκονισμένων και σκληρών ακουσμάτων παρά οπαδών των '60s και της τότε ψυχεδέλειας. Όχι ότι τους αποκλείει, απλά τους κάνει πιο δύσκολη την ακρόαση. Ψάχτε το.

Κάπου κυκλοφορεί μια περιορισμένη έκδοση με διπλό CD, ή κόκκινο βινύλιο με δώρο bonus CD, με έξτρα τρία κομμάτια.
  • SHARE
  • TWEET