Walter Trout

Eric Clapton, Peter Green, Mick Taylor, Harvey Mandel, Coco Montoya. Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί πέρα από το γεγονός ότι είναι καταξιωμένοι κιθαρίστες στο χώρο του blues / blues rock; Μα φυσικά ότι έγιναν γνωστοί αφού εντάχθηκαν στη μεγάλη των Bluesbreakers σχολή του John Mayall. Στην ίδια, λοιπόν, κατηγορία ανήκει και ο Walter Trout, ο οποίος, αφού έπαιξε δίπλα σε μουσικούς όπως ο John Lee Hooker ή ο Joe Tex και αντικατέστησε τον Bob Hite στους Canned Heat, έγινε το ήμισυ (μαζί με τον Montoya που προαναφέρθηκε) του κιθαριστικού διδύμου των Bluesbreakers στη δεκαετία του '80.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και ο Trout με μία σειρά αξιόλογων δίσκων και πολλές ζωντανές εμφανίσεις εδραίωσε τη φήμη του ως ένας από τους σημαντικότερους blues rock καλλιτέχνες των δύο τελευταίων δεκαετιών, μάλλον αθόρυβα και χωρίς πολύ διαφήμιση. Στο φετινό του δίσκο εντυπωσιάζει για μία ακόμα φορά τόσο με την εκτελεστική του δεινότητα όσο και με την συνθετική του ικανότητα, αφού παρουσιάζει 13 δικές του συνθέσεις, η μία καλύτερη από την άλλη.

Σε γενικές γραμμές παραδοσιακός στην προσέγγισή του, με εμφανείς επιρροές από τον ηλεκτρισμό του Chicago και του Texas αλλά και τους «πιο rock» ήχους των Jimi Hendrix, Stevie Ray Vaughan, δε διστάζει να μας επιφυλάσσει και μικρές εκπλήξεις, όπως για παράδειγμα την προσθήκη ακορντεόν στην ακουστική μπαλάντα "All My Life", τους ανατολίτικους ήχους στο "Sanjay" ή το μελιστάλαχτο, σχεδόν στα όρια του slow AOR, "A Matter Of The Heart".

Εκεί όμως που τα δίνει όλα και τα ηχεία του στερεοφωνικού υπερθερμαίνονται είναι στα καταιγιστικά blues rock που, μπορεί μεν να μην πρωτοτυπούν, αλλά με το «αλήτικο» παίξιμό του απογειώνουν τον ακροατή και τον στέλνουν στο κοντινότερο μπαρ για «one bourbon, one scotch, one beer». Μία σειρά από riffs και δυναμικά solos, η προσθήκη της φυσαρμόνικας και του hammond στα σημεία που πρέπει και η εκφραστική φωνή του Trout, κάνουν όλα τα τραγούδια εξαιρετικά και πραγματικά πολύ δύσκολο το εγχείρημα να ξεχωρίσεις κάποιο παραπάνω από τα άλλα.

Το φάντασμα του Stevie Ray Vaughan πρέπει να τον επισκέφτηκε απαγγέλλοντας T.S. Eliot και ψιθυρίζοντάς του κανα-δυο μυστικά κατά τη διάρκεια της συγγραφής του "The Love Song Of J. Alfred Bluesrock" (σαφής υπαινιγμός προς το ποίημα του Eliot "The Love Song Of J. Alfred Prufrock"). Δεν εξηγείται αλλιώς η τόσο πιστή υιοθέτηση ύφους στη συγκεκριμένη σύνθεση αλλά και η ανταπόκριση στη ποιοτική σύγκριση με τον μακαρίτη. Και εδώ βρίσκεται η συνταγή της επιτυχίας. Γιατί είναι αλήθεια ότι αρκετές είναι οι φορές που ακούγοντας τον, νοιώθει ο ακροατής ότι του θυμίζει κάτι απροσδιόριστο, από τους κλασικούς bluesmen μέχρι και τους ροκ ήρωες τύπου Whitesnake (των '70s βέβαια). Παρ' όλα αυτά, η αίσθηση που τελικά μένει είναι ότι έχουμε να κάνουμε με έναν μουσικό με πολυποίκιλες επιρροές που τις ενσωματώνει και τις εξωτερικεύει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Θα δυσκολευόμουνα πολύ να πιστέψω ότι θα μπορέσει να υπάρξει δίσκος που θα τον ανταγωνιστεί φέτος, καθώς από "Outsider" ξαφνικά μοιάζει το φαβορί για τον τίτλο του καλύτερου blues άλμπουμ του 2008. Επειδή όμως κάτι έχω στο νου μου, επιφυλάσσομαι. Αυτό, όμως, είναι μια άλλη ιστορία...