Void Droid

Terrestrial

Self Released (2016)
Από τον Άλκη Κοροβέση, 16/05/2016
Ντεμπούτο άλμπουμ της χρονιάς. Εξαιρετικό εγχώριο μελωδικό southern metal με heavy rock και alternative στοιχεία
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

 

Ένας δίσκος, η κυκλοφορία του οποίου μετατέθηκε αρκετές φορές, από τους πιο αναμενόμενους της χρονιάς, για μένα προσωπικά. Τι και αν το υλικό υπήρχε έτοιμο σχεδόν ένα χρόνο τώρα; Οι «Πατρινοί» Void Droid φρόντισαν ώστε το αποτέλεσμα να είναι ως επι το πλείστον επαγγελματικό - σε επίπεδα εξωτερικού. Ένα αποτέλεσμα, που ακούτε όλο αυτούσιο εδώ και γλιτώνετε τρία λεπτά από το χρόνο σας, διαβάζοντας παρακάτω.

Οι Void Droid ξεκίνησαν ως μια stoner μπάντα, σαν αυτές που με το σωρό εδώ και μερικά χρόνια βγάζει η χώρα μας, στα πλαίσια μιας τάσης που δεν λέει να τελειώσει - και που καθόλου δεν μας χαλάει, ωστόσο. Στη συνέχεια επαναδιαμόρφωσε τον προσανατολισμό της, διευρύνοντας το μουσικό της πεδίο σε έναν πιο southern metal/heavy rock χαρακτήρα, ενώ δεν διστάζουν να αγγίξουν τα όρια του alternative metal. Αν έχεις βρεθεί σε ένα από τα αρκετά live τους, καθώς και από τα κομμάτια που έχουν κυκλοφορήσει, θα έχεις διαπιστώσει πως καμία σχέση δεν έχουν με το σωρό. Καταφέρνουν να ξεχωρίσουν με ευκολία, πώς άλλωστε να μην γίνεται αυτό όταν γράφουν οκτάλεπτα κολλητικά κομμάτια χωρίς κοιλιά; Κάπως έτσι είναι δηλαδή και ολόκληρο το "Terrestrial", ένας δίσκος που πρέπει να ψάξεις πολύ για να βρεις ψεγάδι.

Περνώντας την εισαγωγή που εξηγεί για τα καλά το concept του δίσκου, αρχίζουν ένας προς έναν να ξεδιπλώνονται οι χαρακτήρες, που αποτελούν την οικογένεια του "Terrestrial". Πρώτος και καλύτερος (μέχρι τον επόμενο) ο "Flying Jesus". Δυνατό κομμάτι με κοφτά riff και αρμονικές και μελωδικό ρεφρέν, ιδανικό για εναρκτήριο του δίσκου. Συνέχεια με την "Praying Mantis". Από τις πρώτες συνθέσεις της μπάντας - το είχαμε πρωτοακούσει στο demo τους - και αναπόσπαστο κομμάτι του σετλιστ (ακόμα και σε ακουστική εκτέλεση). Πιο ήρεμο από το προηγούμενο, με πιο καθαρά φωνητικά από τον Αντρέα και ένα ρεφρέν τέρμα συναυλιακό. Στο πρώτο μεγάλο σε διάρκεια κομμάτι του δίσκου, το "The Watermaker", η κολλητική μελωδία της εισαγωγής, που επαναλαμβάνεται και στο ρεφρέν, φανερώνει την ικανότητα της μπάντας να γράφει πιασάρικες μελωδίες. Εύκολα θα μπορούσαν να βάλουν ένα ανατολίτικο όργανο να παίζει το βασικό θέμα σε κάποιο σημείο του κομματιού. Εξαιρετικό το κλείσιμο με τα διπλά φωνητικά. Συνέχεια των μακροσκελών συνθέσεων με το "Chameleon White", την «μπαλάντα» του "Terrestrial". Ακουστική εισαγωγή που ακολουθείται από την, ίσως, πιο κολλητική φωνητική μελωδία του δίσκου και ένα εξαιρετικό καθαρό σόλο από τον Billy για να έρθει η κορύφωση στα ¾ του κομματιού, όπου μόνο ο Χάρης (τύμπανα) δεν συμπαρασύρεται στην κυρίαρχη μελωδία του "Chameleon".

Ο "Kua Fu" δεν είναι μάλλον τόσο γνωστός στο κοινό των Void Droid, μιας και είναι από τα πιο πρόσφατα κομμάτια της μπάντας και έχει ακουστεί ελάχιστα live. Από τα δυνατά κομμάτια του δίσκου, βασίζεται περισσότερο στα riff και όχι τόσο στις μελωδίες, με τα χορωδιακά μέρη να του δίνουν πολλούς πόντους. Κάπου εκεί εμφανίζεται ο "Jack In The Box", το δεύτερο οχτάλεπτο κομμάτι, το οποίο ξεκινάει με εξαιρετικό riff για να εξελιχθεί στα μισά του σε ένα ακόμα κολλητικά μελωδικό lead, που προσωπικά μου φέρνει στο νου In Flames εποχής "Clayman". Στo "Martian Architecht" τη σκυτάλη παίρνει ο Άγγελος με το μπάσο του να δίνει το βηματισμό και να ακολουθούν οι υπόλοιποι. Ένα σχεδόν post-metal κομμάτι, με εναλλαγές ήρεμων σημείων και ξεσπασμάτων μέχρι να καταλήξουμε σε ένα ακόμα εξαιρετικό μελωδικό solo και στο κλείσιμο του κομματιού. Ο πιο γνωστός από όλους τους χαρακτήρες, ο "Mokujin" κάνει την εμφάνισή του λίγο πριν το κλείσιμο του δίσκου, στο πιο δυνατό και bluesy κομμάτι του δίσκου και τον Αντρέα να κλέβει ακόμα μια φορά την παράσταση τραγουδώντας "Let us pray for the wooden man. let us pray for the heart that we loved to burn". Και την αυλαία ρίχνει ο "Stray Dog Rolly", ένα κομμάτι που όσο εξελίσσεται αποκτά μια άγρια ομορφιά και από τα μισά και πέρα απογειώνεται.

Ολοκληρώνοντας με το περιεχόμενο του "Terrestrial" ένα άλλο σημείο που προσέχθηκε ιδιαίτερα είναι αυτό της παραγωγής. Τα στοιχεία που απαρτίζουν τα κομμάτια βρίσκονται σε ιδανική ισορροπία και το καθένα ξεχωρίζει τη στιγμή που το κομμάτι το απαιτεί. Επίσης, στο θέμα του artwork, o Costin Chioreanu αποτυπώνει με εξαιρετικό τρόπο τους χαρακτήρες των συνθέσεων καταφέρνωντας να δημιουργήσει ένα αποτέλεσμα που δεν μπορεί να καταταχθεί σε ένα μουσικό είδος. Σε αυτό συμβάλλει και το απλό και απέριττο logo που χρησιμοποίησε η μπάντα.

Συνοψίζοντας, για μένα το "Terrestrial" πρόκειται για το ντεμπούτο άλμπουμ της χρονιάς. Μέσω του δικού τους πρίσματος περνάνε όλες τις επιρροές τους (Soundgarden, Down, Corrosion Of Conformity, Alice In Chains, Sasquatch, εντόπισα εγώ) και βγάζουν κάτι μοναδικό και ταυτόχρονα ποιοτικό. Αν συνεχίσουν στους ίδιους ρυθμούς σύντομα θα εδραιωθούν για τα καλά στην εγχώρια μουσική σκηνή μετά το πρώτο ταρακούνημα του "Terrestrial". Αυτό που έκαναν πρόπερσι οι VIC, και περσι οι Stonebringer, μπορούν να καταφέρουν φέτος οι Void Droid. Αν όλα αυτά σας φαίνονται υπερβολικά, δεν έχετε παρά να πάτε σε ένα live τους ή να ακούσετε όλο τον δίσκο εδώ.

  • SHARE
  • TWEET