Vallenfyre

Κάτι φαίνεται να μην πάει καλά με τον ψυχισμό του Mackintosh. Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο μαυρίζει και αναβλύζει θυμό η μουσική του. Όχι μόνο στους Vallenfyre, αλλά και στους Paradise Lost. Ελπίζω όλο αυτό να λειτουργεί θεραπευτικά για τον ίδιο, ειδάλλως πολύ φοβάμαι ότι δεν θα του βγει σε καλό. Για τους φίλους της ακραίας μουσικής, ωστόσο, τα νέα είναι ευχάριστα. Η μπάντα που ξεκίνησε με τον Scoot και τον Hamish των My Dying Bride, φτάνει ήδη στον τρίτο της δίσκο, και πλέον - ξεκάθαρα - ξεφεύγει από τον σκοπό για τον οποίο και δημιουργήθηκε, που δεν είναι άλλος από την εξωτερίκευση των αρνητικών συναισθημάτων του Mackintosh εξαιτίας της απώλειας του πατέρα του.

Στο "Fear Those Who Fear Him" ο κορμός των Vallenfyre παραμένει ίδιος - Mackintosh, Glencross σε φωνή/κιθάρα και κιθάρα/μπάσο.O Scoot αποχώρησε και τη θέση του Erlandsson στα τύμπανα πήρε ο Vayrynen, ο οποίος του «έφαγε» και τη δουλειά στους Paradise Lost. Επίσης, το περιεχόμενο του δίσκου δεν κρύβει εκπλήξεις όσον αφορά το είδος του. Death metal παλιάς κοπής με μια μεγαλύτερη τάση προς τη σκανδιναβική του έκφανση με αρκετές crust τζούρες. Χωρίς φυσικά να λείπει πάντα η doomίλα που έχει χαραχτεί στο DNA των Mackintosh και Glencross.

Μικρής διάρκειας φρενήρη κομμάτια, εναλλάσσονται με αργόσυρτές doom θρηνωδίες. Επειδή σε κάθε τι που κυκλοφορεί ο Mackintosh θα ψάχνουμε ομοιότητες με τους Paradise Lost, στο "Fear Those Who Fear Him" θα βρούμε το "An Apathetic Grave", ένα κομμάτι που θα μπορούσε να το «πειράξει» για τον νέο δίσκο των Βρετανών. Στην κατηγορία των doom τραγουδιών έχουμε και το "Cursed From The Womb", μια διόλου αδιάφορη σύνθεση. Από την άλλη το "Nihilist" (φόρος τιμής σε μια τις επιρροές των Vallenfyre), και τα "Kill All Your Masters" και "Temple Of Rats" είναι φτιαγμένα για moshpit και άφθονο ξύλο, μια κατεξοχήν αγχολυτική διαδικασία. Κάπου στο ενδιάμεσο συναντάμε το "Amongst The Filth", ένα αρκετά groovάτο κομμάτι.

Με τη βοήθεια του Kurt Ballou στην παραγωγή, οι Vallenfyre κυκλοφορούν έναν death metal δίσκο πιο σάπιο ηχητικά από τους προκατόχους του, δείχνοντας ότι υπάρχει ακόμα όρεξη για ακραία μουσική στο -πάντα σε εγρήγορση- μυαλό του Greg Mackintosh.