Until Rain

Παρόλο που τα μέλη της μπάντας μένουν σε τέσσερεις διαφορετικές χώρες και πλέον έχουν τέσσερεις διαφορετικές ενθικότητες, οι Until Rain δηλώνουν και παραμένουν μια ελληνική μπάντα, μια Θεσσαλονικιώτικη μπάντα για την ακρίβεια. Επίσης, παρά τις μουσικές αλλαγές δηλώνουν και πραγματικά είναι μια progressive metal μπάντα.

Ξεκίνησα από κάποια πράγματα που παραμένουν σταθερά, διότι πολλά διαφοροποιήθηκαν σε σχέση με το προ τετραετίας εντυπωσιακό "Anthem To Creation". Πέραν των ιδρυτών, συνθετών και επί χρόνια συνοδοιπόρων Θεόδωρου Αμαξόπουλου (κιθάρα) και Λευτέρη Γερμενλή (πλήκτρα) όλα τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας άλλαξαν, με την αλλαγή τραγουδιστή - όπως συνήθως συμβαίνει - να προκαλεί μεγαλύτερη αίσθηση, πόσο δε όταν μιλάμε για μια φωνή σαν αυτή του Γιάννη Παπαδόπουλου (Wardrum).

Oπως αποδεικνύεται, η μπάντα ήταν ήδη στο κατώφλι ριζικότερων μουσικών αλλαγών. Το τεχνοκρατικό progressive metal της προηγούμενης δουλειάς δεν συναντάται στο "Inure", το οποίο βρίσκει τους Until Rain πολύ πιο σκοτεινούς και κινούμενους σε αρκετά πιο heavy ηχητικά τοπία. Για να γίνει πιο σαφής η διαφοροποίηση αυτή, αντί για τους Dream Theater και τους Symphony X, πλέον μοιάζει πιο ταιριαστό να επικαλεστεί κανείς μπάντες όπως οι Opeth και οι Wolverine ως σημεία αναφοράς.

Το νέο rhythm section δεν αργεί να δώσει τα διαπιστευτήριά του, με τον Linus Abrahamson στο μπάσο να φέρνει αέρα εμπειρίας από τη συμμετοχή του σε μπάντες όπως οι The Codex και οι Andromeda και τον Matthew Vella να μην υστερεί, παρόλο που δεν διαθέτει αντίστοιχο βιογραφικό. Όμως, στην πραγματικότητα, το μουσικό παιχνίδι κινούν εναλλάξ οι κιθάρες του Teo και τα πλήκτρα του Λευτέρη, οι οποίοι αμφότεροι έχουν αποδείξει τις βιρτουόζικες ικανότητές τους στις προηγούμενες δουλειές της μπάντας. Εδώ προσπαθούν να επικεντρωθούν στην ουσία και τη διαφοροποίηση και τα καταφέρνουν εξίσου καλά. Επειδή, όμως το χούι δεν φεύγει εύκολα, δεν ξεχνούν να προσθέσουν κάποια Theaterικά περάσματα, όπως στο "This Fear", στο "This Solitude" και στο ομώνυμο 13λεπτο τραγούδι, που - ακριβώς επειδή δεν είναι υπερβολικά πολλά - είναι, ίσως, ακόμα πιο απολαυστικά. Γενικότερα, το παίξιμό τους είναι εξαιρετικό, τεχνικό και ουσιώδες την ίδια στιγμή.

Όσον αφορά στα φωνητικά, η νέα κατεύθυνση απαιτούσε και μια διαφοροποιημένη φωνή, με περισσότερη ποικιλία στο στυλ και τη δυνατότητα να κινηθεί σε ακραία εκφραστικά μονοπάτια. Ο Κωνσταντίνος Μαργαρίτης, στον οποίο εμπιστεύτηκαν τη θέση, έχει συμμετάσχει σε διάφορα project, αλλά προσωπικά τον ήξερα από τη δουλειά του στο άλμπουμ των Dustynation. Διαθέτει ιδιαίτερη χροιά και πειστικά brutal φωνητικά που ταιριάζουν με την εν γένει κατεύθυνση του άλμπουμ, αλλά οι «φορτωμένες» (σχεδόν θεατρικές) ερμηνείες του και οι (σχεδόν πάντα) διπλές φωνητικές γραμμές δεν είμαι σίγουρος αν θα «κάτσουν» εύκολα στα αυτιά όλων των ακροατών, ακόμα και των εκπαιδευμένων progsters. Φέρνοντας στον νου άλλοτε τον Devon Graves, άλλοτε τον Daniel Gildenlow των πρώτων δίσκων και στα ακραία τον Mikael Akerfeldt έχει προσωπικότητα και προσφέρει σίγουρα ποικιλία, ταυτόχρονα, όμως, και μια κάπως ιδιαίτερη προσέγγιση.

Εκ των συνθέσεων, το "This Fear" με το πιο βατό ρεφρέν και απολαυστικά prog σημεία του, μαζί με το "Butterfly Invasion" με τα στοιχειωτικά πλήκτρα και το κοφτό riff, το φορτισμένο "A Broken Wing" και το πραγματικά προοδευτικό ομότιτλο τραγούδι, που έχει μέχρι και black metal πέρασμα, αποτελούν τις συνθέσεις που προσωπικά ξεχώρισα μέσα. Από εκεί και πέρα, κάθε σύνθεση έχει κάτι ενδιαφέρον να προσφέρει, είτε είναι το riff του "Progressus In Idem", οι εναλλαγές του "Because Something Might Happen" ή τα prog ξεσπάσματα του "This Solitude", σε ένα άλμπουμ με ηχητική και υφολογική συνοχή που δεν κάνει κάποια κοιλιά.

Κινούμενο γύρω από μια σκοτεινή θεματολογία που περιλαμβάνει πεδία, το "Inure" είναι ένα πλήρες και εξαιρετικά δουλεμένο άλμπουμ, που απευθύνεται σε μια μεγάλη γκάμα ακροατών του προοδευτικού σκληρού ήχου. Πάντοτε, το θέμα με τις progressive κυκλοφορίες είναι η αναλογία δυσκολίας/απόλαυσης και σε κάποιους τομείς το "Inure" δείχνει να κλίνει προς τον αριθμητή του κλάσματος, αλλά την ισορροπία αποκαθιστούν οι επαναλαμβανόμενες ακροάσεις και η προσοχή στις λεπτομέρειες εκ μέρους του ακροατή. Οι Until Rain συνεχίζουν να είναι μια από τις αξιολογότερες εγχώριες μπάντες (έστω και με έντονο διεθνές χρώμα πλέον) και αξίζουν τον παραπάνω χρόνο που σας ζητούν με τις δουλειές τους.