Ulver

Ιδιαίτερη περίπτωση μπάντας οι Ulver. Πάντα βάδιζαν και, απ' ό,τι φαίνεται, θα εξακολουθήσουν να βαδίζουν με σίγουρα βήματα προς την καλλιτεχνική τους ολοκλήρωση. Προσωπικά, θεωρώ ότι αυτή η ολοκλήρωση θα μπορούσε κάλλιστα να έχει έρθει με εκείνο το ασύλληπτο "Themes From William Blake's The Marriage Of Heaven And Hell", για το οποίο θα μπορούσε ακόμα και η παρούσα άποψη περί του νέου τους άλμπουμ να εξελιχθεί σε ένα λιγοσέλιδο δοκίμιο περί της σπουδαιότητας του "Themes...". Και ύστερα επήλθε ο μινιμαλισμός, τα EPs, η εξ' ολοκλήρου soundtrack-ική αντίληψη των συνθέσεων και μερικές στιγμές εξαιρετικές, εσωστρεφείς και έπειτα σταδιακή επαναπροσέγγιση της οργανικής μουσικής. Αποκορύφωμα σίγουρα το προηγούμενο άλμπουμ των Ulver, "Shadows Of The Sun". Ίσως να μιλάμε για το κορυφαίο άλμπουμ της μπάντας τη δεκαετία που πέρασε και βέβαια υπήρξε το άλμπουμ που τους έκανε να εμφανιστούν στη σκηνή.

Και μετά τη σύντομη συναυλιακή περιπέτειά τους, εντάσσονται στην Kscope, «στρατολογούν» τον Daniel O' Sullivan και ετοιμάζονται να ξαναπάρουν τους δρόμους, υποστηρίζοντας το "Wars Of The Roses", το νέο τους άλμπουμ, το οποίο αφήνει ίσως μετά από καιρό μια εικόνα αναμενόμενου, όχι προβλέψιμου σε καμία περίπτωση, αλλά κάπως πιο «εύκολα προσβάσιμου». Και αν το εισαγωγικό "February MMX" είναι ένα αδιάφορο up tempo κομμάτι και παρουσιάζει τους Ulver πιο κατανοητούς από ποτέ, μέσα από την pop rock αντίληψή του, η συνέχεια είναι σαφώς πιο «Ulver-ική», σύμφωνα με τις προηγούμενες κάπως πιο post αναζητήσεις τους. Θα λέγαμε ότι το "Wars Of The Roses" συνοψίζει τους Ulver της προηγούμενης δεκαετίας, μέσα από το νέο πρίσμα των συναυλιακών δρωμένων. Ένας δίσκος που έχει σαφώς να δώσει πράγματα στους απαιτητικούς οπαδούς τους, αλλά ενδεχομένως να αποδειχτεί και ιδανικός να κάνει και το άνοιγμα σε ακόμα περισσότερους.

Με τραγούδια σαν το εκπληκτικό "Providence", το οποίο ίσως αποτελεί και την κορυφαία συναισθηματική στιγμή του άλμπουμ, οι Ulver φαίνεται να ελέγχουν ακόμα την κατάσταση και να προσφέρουν μια μοναδική δημιουργία. Πνευστά σε έναν ατέρμονο χορό με τα έγχορδα και εναλλασσόμενα φωνητικά οδηγούν σε ένα ατμοσφαιρικό ambient ιντερλούδιο, που επαναφέρει κάπως τα πράγματα στη θέση τους. Ή ακόμα η πιο κραυγαλέα παραπομπή προς το "Themes...", το "Stone Angels", στο κλείσιμο του άλμπουμ, με απαγγελία του ομώνυμου ποιήματος του Keith Waldrop. Και αν η απαγγελία οδηγεί σε συνειρμούς με τη μελοποίηση του Blake, τότε η μουσική επένδυση που την καλύπτει είναι μια μινιμαλιστική παραπομπή στις προηγούμενες κατακτήσεις που είχαν με δίσκους σαν το "Perdition City".

Συμπερασματικά, έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμα άκρως ενδιαφέρον άλμπουμ των Ulver, κάπως πιο προσγειωμένο στη γη, με συνθέσεις σαν το "February MMX" και το "Norwegian Gothic", αλλά στη συνέχεια η παρέα του Garm αναλαμβάνει να συνοδέψει τους ακροατές σε μερικά εξαιρετικά μονοπάτια της τελευταίας περιόδου των Ulver, να προσφέρει ένα συνθετικό αριστούργημα σαν το "Providence" και να διδάξει με το "Stone Angels".