Transatlantic

The Whirlwind

Inside Out (2009)
Από τον Πάνο Παπάζογλου, 08/12/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Από την πρώτη στιγμή που μάθαμε για το νέο επερχόμενο άλμπουμ των Transatlantic, η προσμονή ήταν μεγάλη. Όταν μια μπάντα τέτοιων προσωπικοτήτων αποφασίζει μετά από τόσο καιρό να επανεμφανιστεί στο προσκήνιο, αποτελεί σίγουρα μεγάλο μουσικό γεγονός και ιδιαίτερα για εκείνους που που αντελήφθησαν το φαινόμενο των Transatlantic στις αρχές τις δεκαετίας.

Η μεγαλομανία δεν αποτελεί πάντα έναν θεμιτό αρωγό στα μουσικά δρώμενα. Πολλοί μεγάλοι μουσικοί την έχουν πατήσει και αναγκάστηκαν να συμβιβαστούν με πιο, ας πούμε, γήινα προσεγγίσιμα μουσικά έργα.  Οι Transatlantic όμως, για τρίτη συνεχόμενη φορά καταφέρνουν να γράψουν ένα μεγαλειώδες άλμπουμ και να οδηγήσουν τη «μεγαλομανία» τους σε γόνιμες progressive rock οδούς. Ένας νέος δίσκος, ο οποίος έρχεται μετ' εκπλήξεως να προσφέρει στο κοινό των μεγάλων αυτών μουσικών, μια νέα ολοκληρωμένη πρόταση που λοξοκοιτάζει το παρελθόν της μουσικής αυτής και αφήνει και άλλες υποσχέσεις για το μέλλον.

Η παρέα των Mike Portnoy, Neal Morse, Roine Stolt και Pete Trewavas  δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις.  Τα έργα τους με τις μπάντες τους, καθώς και τα προηγούμενα δύο άλμπουμ των Transatlantic, μιλάνε από μόνα τους. Όπως επίσης και οι εκπληκτικές εμφανίσεις τους, οι οποίες αποτυπώθηκαν στα πανέμορφα DVD τους.

Το "Whirlwind" έρχεται σε μια εποχή που το παραδοσιακό progressive rock φαίνεται να ξαναζεί (καλλιτεχνικά τουλάχιστον) με τους παραπάνω μουσικούς, που αποτελούν το supergroup των Transatlantic, να έχουν συμβάλλει τα μέγιστα. Επτά χρόνια μετά το αριστουργηματικό "Bridge Across Forever" λοιπόν, η υπερμπάντα ξαναχτυπάει με ένα άλμπουμ που αποτελείται στην ουσία από μια σύνθεση 77 λεπτών, χωρισμένη σε 12 κεφάλαια.

Αυτό από μόνο του καθιστά το "Whirlwind" ένα απαιτητικό άκουσμα, δύσκολο και σίγουρα δυσπρόσιτο σε ένα πολύ μεγάλο κοινό.  Οι γνώστες της μπάντας ξέρουν τι να συναντήσουν πάνω κάτω. Τεχνική αρτιότητα, συναίσθημα, μοναδικές συνθετικές ικανότητες και φωνητικά που αγγίζουν τις κορυφαίες στιγμές των Spocks Beard, με έναν Neal Morse να είναι εξαιρετικός, με κεκτημένη ταχύτητα από τα όμορφα προσωπικά του άλμπουμ εξάλλου.  Οι Transatlantic ακούγονται πιο επικοί από ποτέ, με ένα δίσκο μοναδικής ομορφιάς και ποιότητας, κάτι που λίγο πολύ αναμενόταν.

Το 77άλεπτο κομμάτι λοιπόν είναι κάτι που ξεπερνά τις προσδοκίες και οδηγεί την μπάντα σε δύσκολα μονοπάτια, σαν των υποτιμημένων Flower Kings από τη μια και των θεών Yes από την άλλη. Όταν μάλιστα έγινε γνωστό ότι η μπάντα έγραψε αυτό το επικών διαστάσεων κομμάτι σε τέσσερις μόλις εβδομάδες, το αποτέλεσμα ακούγεται ακόμα εντυπωσιακότερο. Η εναλλαγή των φωνητικών με συμμετοχή και των 4 μελών είναι τρομερή (αν και όχι τόσο έντονη όσο στο παρελθόν), με την συνεισφορά του Roine Stolt να κερδίζει τις εντυπώσεις και ακόμα και ο Portnoy να μην ακούγεται σα να το εκβιάζει, όπως στα τελευταία Dream Theater άλμπουμ.

Παρόλα αυτά, το "Whirlwind" είναι ένα βήμα μπροστά για την μπάντα, καθώς δεν εστιάζει μονάχα στο τεχνικό μέρος, αλλά δίνει μεγαλύτερο πάτημα στην ατμόσφαιρα και το συναίσθημα και ο Neal Morse με τη φωνή του και τα απίστευτα πλήκτρα, είναι μοναδικός.

Και εκτός αυτού, έρχεται και το δεύτερο cd να συμπληρώσει το εντυπωσιακό πακέτο με τέσσερις ακόμα νέες συνθέσεις των Transatlantic, καθώς και τέσσερις διασκευές. Συνολικά δηλαδή μιλάμε για περίπου 140 λεπτά μουσικής σε ένα νέο άλμπουμ. Αξιοσημείωτη είναι η εκπληκτική διασκευή σε ένα κομμάτι των τεράστιων Genesis επί εποχής Peter Gabriel. Το "The Return Of The Giant Hogweed" από το εκπληκτικό "Nursery Cryme", απλά αποδεικνύει την εκτελεστική δεινότητα και το σεβασμό των μουσικών στο παρελθόν της μουσικής αυτής.

Εν κατακλείδι, ένας δίσκος απαραίτητος στους γνώστες των Transatlantic και σε όσους θεωρούν ότι το «δεινοσαυρικό» prog και οι ατέλειωτες συνθέσεις έχουν κάτι να προσφέρουν.  Αν σας άρεσαν δίσκοι σαν των Karmakanic, των Flower Kings, των Tangent και των παρόμοιων γκρουπ, το νέο Transatlantic θα σας αποζημιώσει. Μεγάλοι μουσικοί και μεγάλοι δίσκοι. Οι Transatlantic επέστρεψαν (σαν ανεμοστρόβιλος, όπως προτείνει και ο τίτλος του άλμπουμ) και το συμφωνικό prog γιορτάζει.

  • SHARE
  • TWEET