Tomahawk

Έξι χρόνια μετά το "Anonymous" οι Tomahawk επιστρέφουν. Όπως όλα δείχνουν, μην περιμένετε στο μέλλον δίσκο από τους Faith No More, οπότε τούτο δω το "Oddfellows" είναι όσος Patton σας αναλογεί για τις μέρες μας -εκτός αν τη βρίσκετε με κυκλοφορίες τύπου "Laborintus II", οπότε σηκώνω τα χέρια ψηλά. Το "Oddfelows", λοιπόν, ξεμακραίνει από τον ήχο του προκατόχου του και πλησιάζει πιο φεηθνομορικά και βαριά alternative rock μονοπάτια, σκοτεινά και ξερά λόγω παραγωγής, πάντα με την παράνοια που θα χαρακτηρίζει οτιδήποτε φέρει την υπογραφή (ή συνεργασία) Patton.

Προσπερνώντας το αμφιβόλου αισθητικής εξώφυλλο με τα ζωντανά που φέρνουν στο μυαλό τα διεστραμμένα woodland critter animals του South Park, περνάμε στο ψητό. Η όρεξη είχε ανοίξει πριν φτάσει στα αυτιά ο δίσκος... Κάτι ο Trevor Dunn (γνωστός από τους Mr. Βungle, τους Fantomas, τις συνεργασίες του με τον John Zorn αλλά και τη συμμετοχή του στους παραγνωρισμένους Secret Chiefs 3) που πήρε τη θέση του Kevin Rutmanis στο μπάσο, κάτι το "Stone Letter" που είχε διαρρεύσει και άφησε θετικότατες εντυπώσεις με το κολλητικό ρεφρέν του, δεν ήθελε και πολύ. Ωστόσο, το αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά ικανοποίησε τις προσδοκίες...

Δεκατρείς συνθέσεις με διάρκειες κυρίως από δυόμιση μέχρι τρεισήμισι λεπτά και μουσικά ευρήματα που όλα θα θυμίσουν έντονα κάτι από την μέχρι τώρα καριέρα του Patton. Δεν θα το κάνω εγώ -και πιθανότατα δεν θα κάτσει να το κάνει και κανείς άλλος στον κόσμο- αλλά έχω την πεποίθηση ότι αν έψαχνα λεπτό προς λεπτό τι μου θυμίζει το κάθετι που ακούω στο "Oddfellows", δεν θα άφηνα κομμάτι δίχως το ταίρι του απ' το παρελθόν. Αναμασήματα είπατε; Ίσως. Η ξερή παραγωγή που προανέφερα κάνει όντως τον δίσκο να ακούγεται πιο πειραματικός και λιγότερο πλαστικός, ωστόσο δεν συμβάλλει στη δημιουργία σκοτεινής ατμόσφαιρας, κάτι που επιδιώκεται φανερά από τη φιλοσοφία των τραγουδιών. Αντίθετα, στους Tomahawk πια «βγαίνει» πιο πολύ όταν αποφασίσουν να ροκάρουν, όπως στο ένατο κομμάτι της κυκλοφορίας, "South Paw", ή στο ενδέκατο, "Waratorium", κομμάτια όπου ο helmet-ικός John Stanier στα τύμπανα ξεχώρισε όπως του αρμόζει. Κρίμα που δεν το έκαναν περισσότερο.

Άπαξ και με κάνει να πω το κλασικό «ο δίσκος δεν είναι κακός, αλλά...» το έχασε το παιχνίδι. Τον άκουσα ευχάριστα όσες φορές τον άκουσα. Μου άρεσαν οι λαρυγγισμοί του Patton, μου άρεσε που επιχείρησε σε αρκετές στιγμές να κάνει malpractice-μους, άσχετα αν δε μου φάνηκαν πηγαίοι, και τέλος μου άρεσε το "Rise Up Dirty Waters". Με κάθε ειλικρίνεια, όμως, αμφιβάλλω αν θα τον ξεθάψω οποιαδήποτε στιγμή στο μέλλον... Την ίδια στιγμή που θα ξεθάψω με περισσή ευκολία κάτι των Dog Fashion Disco, μπάντα που έκανε καριέρα κοπιάροντάς σε ρε Μιχάλη! Είμαι σίγουρος ότι οι Tomahawk μπορούν πολύ καλύτερα.