Timo Tolkki's Avalon

Το πόσο εμβληματική μορφή για το ευρωπαϊκό power metal στερέωμα είναι ο Timo Tolkki (θα έπρεπε να) είναι γνωστό σε καθέναν ακροατή του ιδιώματος, με τον Φινλανδό κιθαρίστα να αφήνει ανεξίτηλο το στίγμα του με τα όσα προσέφεραν οι δικοί του Stratovarius, τη δεκαετία του '90. Από τότε, ωστόσο, έχουν περάσει δύο γεμάτες δεκαετίες, οι οποίες δεν φέρθηκαν με τον καλύτερο τρόπο στον σπουδαίο Σκανδιναβό μουσικό, με τον ίδιο να αντιμετωπίζει ποικίλα προβλήματα υγείας αυτήν την περίοδο και να προβαίνει σε αμφιλεγόμενες επιλογές καριέρας.

Παρ' όλα αυτά, τα τελευταία χρόνια έχει βρει ξανά μια δημιουργική σταθερά, έχοντας το project των Avalon ως τη δική του πρόταση σε ό,τι αφορά τις power metal operas, με τα αποτελέσματα των δίσκων που έχει προσφέρει να είναι - στην πλειονότητα τους - αρκούντως ικανοποιητικά. Έτσι, δύο χρόνια μετά το "Return To Eden" - και με την αποτυχία των Infinite Visions να επισκιάζει το ενδιάμεσο διάστημα - ο Tolkki επιστρέφει με ακόμη ένα άλμπουμ στο γνωστό μελωδικό metal ύφος του και μια πληθώρα καλεσμένων τραγουδιστών να συμβάλλουν στα φωνητικά.

Πλαισιωμένος από ικανούς Ιταλούς session-άδες με θητείες σε DGM, Secret Sphere και λοιπά σημαντικά σχήματα της γείτονας χώρας, ο βετεράνος μουσικός διαθέτει το υπόβαθρο να παρουσιάσει τις συνθετικές του ιδέες έτσι όπως τις αρμόζουν, προσφέροντας - ευτυχώς - τα απολύτως αναμενόμενα. Πλέον, αυτό που μπορεί να ζητήσει κάποιος από τον Timo Tolkki είναι μερικά ακόμη όμορφα τραγούδια στο ύφος που κάποτε μεγαλουργούσε, κάτι που, με τη βοήθεια του «πολυεργαλείου» Aldo Lonobile (των Secret Sphere, Death SS, αλλά και του Sweet Oblivion project), κατάφερε δίχως πρόβλημα.

Έχοντας στη διάθεση του φωνές όπως αυτή του γνωστού youtuber Pellek, του James LaBrie, αλλά και των Fabio Lione, Brittney Hayes και Raphael Mendes, μεταξύ άλλων, η ερμηνευτική παλέτα που είχε να διαχειριστεί έμοιαζε ικανή για ένα ποικιλόμορφο αποτέλεσμα. Έτσι και συνέβη, με αρκετά τραγούδια να ανακαλούν τους Stratovarius της "Infinite"/"Elements" περιόδου, άλλα να έχουν μια ψευδεπίγραφη prog/power αύρα και συνολικά να βασίζονται στις άμεσα διακριτές μελωδίες και τα ανθεμικά refrains για να ξεχωρίσουν.

Το εντυπωσιακό της υπόθεσης είναι πως το "The Enigma Birth" καταφέρνει σε αρκετά πειστικό βαθμό να δώσει επιπλέον λόγους για να το ξανακούσει κάποιος, αφού η τραγουδοποιία του είναι απλή και αβίαστη, πατώντας στα βασικά χαρακτηριστικά των Tolkki μανιέρων με επιτυχία. Έτσι, τραγούδια όπως το πομπώδες επικότροπο "Dreaming", τα up tempo "Beauty And War" (με το «καρφί» Stratovarius main riff) και "Master Of Hell" με τον Dickinson κλώνο Raphael Mendes, αλλά και το τέρμα euro power καταληκτικό "Without Fear" θα κάνουν κάθε οπαδό του είδους να χαμογελάσει στιγμιαία, αφήνοντας ταυτόχρονα μια οικεία, νοσταλγική αίσθηση.

Αποφεύγοντας την γκρίνια για τις γνωστές πρακτικές της Frontiers που κι εδώ ακολουθούνται με δημοσιοϋπαλληλική προσήλωση, την απάλευτη ερμηνεία του Pellek που σχεδόν καταστρέφει ένα κατά τα άλλα δυνατό opener, αλλά και τις συνήθεις ανησυχίες για την κατάσταση της υγείας του Φινλανδού δημιουργού, η ετυμηγορία είναι συγκεκριμένη. Το "The Enigma Birth" είναι ένα ικανοποιητικό, απόλυτα νοσταλγικό euro power metal άλμπουμ με συμμετοχές που έχουν το δικό τους ενδιαφέρον. Προφανώς τίποτα συγκλονιστικό ή απαραίτητο, αλλά ένα άκουσμα ευχάριστο, που θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια όλους εμάς τους οπαδούς της μουσικής των παλιών, καλών Stratovarius να θυμηθούμε και να επισκεφτούμε ξανά τα αριστουργήματα της πρώτης δεκαετίας δισκογραφικής τους δράσης.