Throttlerod

Turncoat

Small Stone (2016)
Από την Ίριδα Κουκουβίνη, 13/07/2016
Ένα ευχάριστο stoner πενηντάλεπτο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το τελευταίο διάστημα, stoner δίσκοι βγαίνουν σαν τα μανιτάρια στη μουσική σκηνή και όσο περισσότεροι βγαίνουν τόσο πιο έντονη γίνεται η αίσθηση της ανακύκλωσης των ήχων και της μέτριας ατμόσφαιρας. Οι Αμερικάνοι Throttlerod δεν μασάνε, τρώνε τα μανιτάρια και μας δίνουν ένα αξιόλογο stoner άλμπουμ. Με το πέμπτο τους άλμπουμ "Turncoat" συνεχίζουν να υπηρετούν τον βρώμικο ήχο παίζοντας πάνω στο μονοπάτι που είχαν αφήσει πριν επτά χρόνια.

Καταρχάς το άλμπουμ μπαίνει με το εξαιρετικό, catchy riff του "Bait Shop", που κυλά από την αρχή ως το τέλος άψογα πάνω σε δυνατό μπάσο. Από το πρώτο λεπτό η παρουσία του μπάσου είναι κυρίαρχη, και αυτό θα ακολουθήσει και σε όλο τον δίσκο, με την κιθάρα να κάνει βρώμικο παιχνίδι πάνω στον βαρύ του ήχο. Η ενέργεια του πρώτου κομματιού θα χαρακτηρίσει όλο τον δίσκο με εξίσου δυνατά κομμάτια όπως "Lazy Susan" και το mid paced "Kicked My Ass At Loosing" με grunge στοιχεία. Σε πιο αργούς ρυθμούς βρίσκεται το "Never Was A Farmer" με μία παραπονιάρικη κιθάρα να σε κάνει να μυρίζεις την καυτή άμμο και τα "Lima", "Turncoat" και "Every Giant" που είναι και τα πιο ήρεμα κομμάτια του δίσκου, διατηρώντας την ατμόσφαιρα, με την κιθάρα να αφήνει το παιχνίδι στο μπάσο και στα groovy φωνητικά.

Το κακό είναι ότι λίγο μετά τη μέση, ο δίσκος έχει δείξει ό,τι καλύτερο έχει και φαίνεται ότι έχει αρχίσει την ανακύκλωση. Τον αισθάνεσαι να ξεφουσκώνει καθώς κομμάτια όπως τα "Gainer", "Cops And Robbers" και "Breadwinner" φαίνεται να περνάνε πολύ αδιάφορα μετά το ό,τι προηγήθηκε. Το κλείσιμο παρ' όλα αυτά του δίσκου γίνεται κρατώντας ένα αξιόλογο επίπεδο, με το "I Know A Ship" να μοιάζει λιγότερο με τα προηγούμενα χάρη στην εναλλαγή του τέμπου και το "The Guard" να κάνει κλιμάκωση που ξεκινά από πιο καθαρό ήχο και να καταλήγει σε πιο βρώμικη απόχρωση.

Το άλμπουμ είναι επιμελημένο όσο οφείλει να είναι ένα stoner άλμπουμ. Τα φωνητικά δεν είναι προσεγμένα, αλλά όχι με την έννοια της προχειρότητας. Αντίθετα έχουν το απαραίτητο τσαλάκωμα για έναν stoner δίσκο, έχουν την τραχύτητα που πρέπει. Τα ντραμς καλοζυγισμένα, χωρίς να παίρνουν τα φώτα πάνω τους. Η κιθάρα ακολουθεί ωραίες μελωδίες, αλλά τα ηνία στον δίσκο τα κατέχει το μπάσο. Είναι πανταχού παρών, άλλοτε να υπογραμμίζει και άλλοτε να κάνει παιχνίδι μόνο του. Γενικώς, είναι ένας ευχάριστος stoner δίσκος, με κάποιες αδύναμες στιγμές, έχοντας κομμάτια που δεν κάνουν εντύπωση, αλλά και αρκετές καλές στιγμές.

  • SHARE
  • TWEET