Θλίψις/Thlipsis

Το μέλλον του ελληνικού μαυρομέταλλου δίνει εκ νέου το παρόν, καμία σχέση με συγγενικές καταστάσεις (που’σαι ρε ξάδερφε) και με τα πάτρια (καλά να΄σαι εκεί που είσαι) εδάφη της Αιτωλίας & Ακαρνανίας: του Ξηρόμερου, που κάνει παρέα με Έδεσσα και Βόλο, αμέ. Παραδόξως, γόνιμα έδαφη για την ανάπτυξη black metal, με ξεκάθαρη πολιτική διάσταση. Εκείνη του πολίτη και όχι του κόμματος.

Λες και αφουγκράστηκαν τα παγκόσμια και εγχώρια τεκτενόμενα (υποκλοπές, Τέμπη, Παλαιστίνη), απευθύνονται μανιωδώς στον ακροατή για τον εξής απλό λόγο: να μην αποτελέσει μέρος του EP. Σαφώς και απευθύνονται και σε όλους εκείνους που δηλητηριάζονται καθημερινά από τα ΜΜΕ & τα ΑΡΔ και καταπίνουν άκριτα τα νέα των 7-8μμ. Στους Πορδοσάλτε και στη φάρα του.

Οργή και μίσος ξεχύνονται αμφότερα και ταυτόχρονα από τα ηχεία. Με ωμό μα συνάμα μελωδικό τρόπο, μια ηχητική ασυμφωνία με νόημα. Να ερεθίσει το κεντρικό νευρικό σου σύστημα, ώστε να αντιδράσεις στα άνωθεν τεκτενόμενα και να το κάνεις σε ευδαιμονική κατάσταση. Με πλήρη επίγνωση των πράξεων και των λόγων σου: αρνούμαι να δεχθώ τη σαπίλα σας.

"Lament Of A Dying Land" λένε, και η σύγκριση παρά είναι προφανής για την ταλαίπωρη Παλαιστίνη, μα και για για τις δικές μας αιματοβαμμένες ράγες. Σκατά στον τάφο της εξουσίας. Η ένταση τριών συνθέσεων φτάνει και περισσεύει για μια εμπειρία και κατάθεση ψυχής, από τις λίγες φορές που η μουσική κάνει πίσω ώστε το μήνυμα των στίχων να ακουστεί πεντακάθαρο, ενίοτε και με ελληνικό στίχο που προσφέρουν τα «Ξυράφια Απελπισίας».

Εξελίσσονται μέσα στο χρόνο, στιγμές crust/punk εμφανίζονται και κολλάνε άψογα με το ανηλεές σφυροκόπημά τους, σολάρουν με heavy metal αισθητική, μα πάνω απ’ όλα ξερνάνε black metal σαν τον καφεοειδή έμετο: σκούρος, επικίνδυνος, βρωμερός, ως σαφής ένδειξη παθολογίας της κοινωνίας. Για ακόμα μια φορά η «πατρίδα» δείχνει το δρόμο, όπως το έκανε πριν κάποια χρόνια με τούτη τη συγκλονιστική διασκευή. Θλίψις: λύπη, ψυχικός πόνος, ψυχική πίεση. Και με εξωφυλλάρα να συνοδεύει όλα τα ανωτέρω. Γαμώ.

Bandcamp