This Gift Is A Curse

Χάος.

Η εμετική και πνιγμένη γκαρίδα που ξεκινάει στα πρώτα δευτερόλεπτα του "Swinelord" σε εισάγει πανέμορφα στον οχετό που ακολουθεί. Βία στα τύμπανα και όλεθρος στις κιθάρες. Ένα υπεργεμάτο, σκληρό και ανελέητο άλμπουμ που δεν έχει στεγανά, ούτε και όρια. Οι Σουηδοί αν και κατά βάθος έχουν black metal καταβολές, εδώ παίζουν ένα χαοτικό hardcore το οποίο δανείζεται ότι πιο ακραίο υπάρχει στα πιο σκληρά metal παρακλάδια.

Σάπια.

Στα "New Temples" και "Rites" βρίσκω ένα ενδιαφέρον sludge που δεν ακούγεται εύκολα. Βαρύ και φορτωμένο μέχρι αηδίας. Με την καλή έννοια. Υπάρχει; Απορώ αν αντικειμενικά μπορείς να πεις αυτά τα κομμάτια όμορφα. Δεν γίνεται, είναι άσχημα και σάπια μέχρι τέλους. Σάπια σε όλα. Στις φωνές, στις κιθάρες, στην παραγωγή, στον θόρυβο. Σε όλα.

Λάσπη.

Τρόμος, λάσπη και ατμόσφαιρα στα "XI : For I Am The Fire" και "Hanging Feet", τα οποία είναι από τα πιο αργά κομμάτια του δίσκου. Έχοντας λίγο πιο αργές φόρμες συνεχίζουν να φτύνουν βρώμα και εμετό στην μούρη σου. Αν και εξίσου ακραία με τα υπόλοιπα, αυτά έχουν και ατμοσφαιρικά περάσματα που σου χαϊδεύουν τα αυτιά. Μετά από τόση βία, η αλήθεια είναι πως παρότι τα σκισμένα φωνητικά δεν σταματούν ποτέ, η a la Amenra διάθεση απόδοσης ατμόσφαιρας, δεν σε χαλάει καθόλου.

Υποταγή.

Γονατίζεις υποταγμένος μπροστά στην αλητεία του "Old Lies" και αντέχεις τέσσερα λεπτά το ξύλο και το μαστίγωμα που σου σκίζει την πέτσα.

Επίθεση.

Όσο άντεξες, άντεξες. Αυτό ήταν. Έρχονται άλλα τέσσερα λεπτά και κάτι στο "We Use Your Dead As Vessels" για να σε αφήσουν ανήμπορο να αντιδράσεις, γεμάτο μώλωπες και αίμα.

Αποκτήνωση.

Έντεκα λεπτά με ένα εξαιρετικό κομμάτι, το οποίο είναι σχεδόν ανεξάρτητο από τον υπόλοιπο δίσκο. Το "Askrådare" έχει μοναδική ατμόσφαιρα, θεατρική σκηνοθεσία και μια παραμυθένια πλοκή. Είναι αργό και ατμοσφαιρικό και δεν βγάζει την βία και την αθλιότητα του υπολοίπου άλμπουμ, αλλά έχει κάτι ξεχωριστό και όμορφο. Είπα όμορφο, έτσι; Να που τελικά σε αυτό τον δίσκο υπάρχει και κάτι όμορφο. Μια τεράστια σύνθεση γεμάτη πόνο και σκοτάδι. Ένα εκπληκτικό φινάλε.

Blackened Crust.

Θεματικό άλμπουμ, προκαλεί και παρουσιάζει τον υποβιβασμό, τον ξεπεσμό και την αθλιότητα. Διακατέχεται από έναν μηδενισμό και μια προσπάθεια απόδοσης της απώλειας των αντιλήψεων για κάθε θεωρία ύπαρξης. Ο ήχος του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με τον όρο που κατέγραψα πάνω από την παράγραφο. Είναι διαφορετικό και παρότι έχει όλη την σαπίλα που περιέγραψα, βγάζει μια αλητεία μεν, αλλά και μια μαγκιά που σε καταφέρνει.