Thine

The Dead City Blueprint

Peaceville (2014)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 30/05/2014
Οι Thine απευθύνονται ακόμα στο βασικό ατμοσφαιρικό metal πυρήνα τους αλλά ξεκάθαρα έχουν βάλει πλώρη προς πιο ακουστικά μέρη
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Οι Thine επανεμφανίζονται στα δισκογραφικά δρώμενα μετά το εξαιρετικό αλλά παραγνωρισμένο "In Therapy" του 2002. Βέβαια παρόλο που στα τέλη της δεκαετίας του '90 και τις αρχές τις δεκαετίας του 2000, όπου το ιδίωμα του ατμοσφαιρικού και μελαγχολικού metal μεσουρανούσε στην Ελλάδα, οι Thine πάντα ήταν λίγο underdog και αγνοημένοι από μεγάλη μερίδα του κοινού. Ίσως το παράπλευρο φλερτ τους με πιο prog φόρμες αλλά και η έλλειψη ευκόλως αναγνωρίσιμων μελωδικών στοιχείων (χιτάκια) σε συνδυασμό με την επικρατούσα αντίληψη μερικών ότι αποτελούσαν κακέκτυπο των Anathema, τους καταδίκασε αδίκως στην αφάνεια και την εκτίμηση μόνο κάποιων θιασωτών του ιδιώματος.

Ίσως αναμενόμενα οι συσχετισμοί με τους Anathema στη μουσική και τα φωνητικά να είναι καταφανείς, άλλωστε ακόμα και η ίδια η μπάντα αναγνωρίζει ότι οι αγαπητοί στο ελληνικό Liverpudlians (Λιβερπουλ-έζοι δηλαδή) είναι όντως μία από τις βασικές τους επιρροές. Ωστόσο κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ότι το νέο υλικό τους αποτελεί ένα αμάλγαμα ποιοτικού ατμοσφαιρικού και μελαγχολικού rock με αρκετά στοιχεία prog rock.

Ο δίσκος αποτελείται από δέκα συνθέσεις εκ των οποίων η τελευταία είναι ένα ορχηστρικό ψιλο-avant-garde outro. Σε γενικές γραμμές τα τραγούδια κυμαίνονται στα μουσικά μονοπάτια του "Alternative 4" και "Judgement" των Anathema, δηλαδή απευθύνονται ακόμα στον βασικό metal πυρήνα τους αλλά ξεκάθαρα έχουν βάλει πλώρη προς  πιο ακουστικά μέρη.

Το άλμπουμ στο σύνολο του έχει μια βαριά συναισθηματικότητα και θλίψη χωρίς να είναι μελό και δεν έρχεται με καθυστέρηση δώδεκα ετών όπως θα περίμενε κάποιος, αλλά παραγωγικά και μουσικά έχει συνέπεια με την εποχή μας.

Με εξαίρεση το "To The Precise" που προσωπικά μου θυμίζει Foo Fighters και το "Dead City Blueprint" ως τις πιο ξεχάσιμες και αδιάφορες στιγμές του άλμπουμ, το κάθε τραγούδι του δίσκου έχει μια ενδιαφέρουσα προοπτική να δείξει στον ακροατή.

Ξεχωρίζω το "Flame To The Oak" που ξεκινά με συναισθηματική βαρύτητα του ανάλογη του "Scarborough Fair" αλλά πολύ γρήγορα αποκτά ηλεκτρισμένο φορτίο με σταθερή κατεύθυνση προς την δεκαετία του 1970 αλλά όχι μόνο λόγω του hammond. Το "The Βeacon" όπου οι αρμονίες τις κιθάρας με την δίκαση στα drums παραπέμπουν λίγο στην χωράφια των My Dying Bride (εξάλλου μοιράζονται τον ίδιο drummer) και κρατάει o δίσκος έτσι την λίγο την ευρύτερη metal αισθητική του. Επίσης και το "The Great Unknown" γιατί θα μπορούσε να είναι στο "Alternative 4" χωρίς να αντιγράφει κανέναν.

Όμως οι πραγματικά καλύτερες στιγμές του δίσκου είναι το εναρκτήριο τραγούδι, "Brave Young Assassin", και το "Scars From Limbo". Βασικά μόνο και μόνο για τελευταίο θέλω να αγοράσω τον δίσκο. Η μελαγχολική βασική μελωδία του "Scars..." είναι από τις πιο έντονες που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια και η ενορχήστρωση την εκμεταλλεύεται τέλεια οδηγώντας της σε ένα φορτισμένο κρεσέντο.

Δυστυχώς όμως δεν νομίζω ότι το "The Dead City Blueprint" θα βάλει τους Thine κάπου ψηλά στο χάρτη της αναγνωρισιμότητας αλλά πιθανά η αναμφισβήτητη ποιότητα του θα το καταστήσει στο μέλλον ένα κρυμμένο διαμάντι ειδικά για τους φίλους του είδους.
  • SHARE
  • TWEET