The Tygers

Ας ξεκινήσουμε από το εξώφυλλο. Δηλαδή πώς ακριβώς το σκέφτηκαν; «Ας βάλουμε τρεις προχωρημένης ηλικίας άντρες να ποζάρουν με άγριο ύφος σε ένα δάσος και να τυπώσουμε από πάνω λεοπαρδαλέ γράμματα»; Και τοτε κάποιος είπε: «Ναι, αυτό θα έιναι μία καλή ιδέα»; Όσο και αν δεν πρέπει να κρίνουμε από το εξώφυλλο, μία πρώτη εικόνα τη διαμορφώνεις, ρε αδερφέ. Και εδώ οι Tygers ξεκινάνε έχοντας φάει γκολ από τα αποδυτήρια.

Για να περάσουμε γρήγορα τα εισαγωγικά, να διευκρινίσουμε ότι πρόκειται για ένα συγκρότημα από το Milwaukee που είχε μία τοπική επιτυχία με τον πρώτο δίσκο του κάπου στα τέλη των '60s ("Little By Little") και θεωρεί ότι πλέον ωρίμασαν (κανένα υποννoούμενο) οι συνθήκες για να κυκλοφορήσει και το δεύτερο δίσκο του. Προσπαθούν λοιπόν να πιάσουν τη γραμμή από εκεί που την άφησαν σχεδόν 40 χρόνια πριν.

Το θέμα είναι ότι, μεταξύ μας, ούτε εκείνο το επιτυχημένο τραγούδι τους ήταν κάτι το ιδιαίτερο και είναι ακόμα πιο δύσκολο να παρουσιάσουν κάτι αξιόλογο τώρα. Ομολογουμένως πάντως προσπαθούν. Το εναρκτήριο "How Long Does It Take" είναι ένα συμπαθητικό folk pop τραγουδάκι με πολλαπλές φωνητικές μελωδίες στο στυλ των Byrds, που δείχνει ότι μπορεί τελικά να το λέει η περδικούλα τους. Τις ίδιες ελπίδες διατηρεί και το επόμενο "Voo Doo" που ξεκινά με μία ιδέα για a la CCR swamp rock, μέχρι που αναλαμβάνουν κακόηχα πλήκτρα και ακόμα χειρότερο drum machine να καταστρέψουν τις όποιες προσδοκίες. Τελευταίες και ίσως καλύτερες αναλαμπές τα "Scottsdale Blues" και "Night Walker", που είναι δύο τυπικά δωδεκάμετρα, αλλά ακούγονται ευχάριστα και περιέχουν με διαφορά τον καλύτερο ήχο σε κιθάρα και hammond σε όλο το δίσκο.

Από εκεί και μετά μιλάμε για κατρακύλα. Ψευτο-rock 'n' roll με πλήκτρα που πρέπει να έχουν παιχθεί σε παιδικό αρμόνιο αγορασμένο από τα Jumbo (τώρα και στο Milwaukee), αδιάφορη beatlική pop, ξενέρωτο crooning και μία προσπάθεια να επαναλάβουν την παλιά τους επιτυχία. Το μόνο που μπορεί κανείς να τους πιστώσει είναι ότι όταν το δοκιμάζουν, οι φωνές και των τριών συνεργάζονται πολύ ταιριαστά. Κατά τα άλλα, για τομείς όπως σύνθεση, ήχος, παίξιμο κτλ. ας αποφύγουμε τη συζήτηση.

Έβγαλαν λοιπόν και το δεύτερο δίσκο τους οι Tygers, μπορούν να τον επιδεικνύουν με χαρά στους γείτονές τους και στους συναδέλφους τους στην κανονική τους δουλειά (που ελπίζω να έχουν) και ίσως να τους δοθεί και η ευκαιρία να παίξουν σε κάποια δημόσια εκδήλωση της πόλης τους για να τους χειροκροτήσουν οι συνομήλικοι συντοπίτες τους που πιθανόν να χούφτωσαν την πρώτη τους αγάπη ακούγοντας εκείνη την παλιά επιτυχία. Εμείς εδώ έχουμε σοβαρότερα προβλήματα να ασχοληθούμε.