My Life With The Thrill Kill Kult

Οι My Life With The Thrill Kill Kult βγάζουν έναν από τους πιο απροσδόκητους δίσκους της χρονιάς. Το "Death Threat" είναι ένας δυναμικός δίσκος που δανείζεται στοιχεία από electro-punk-rock-funk-dance και disco (όταν λέμε disco μην πάει το μυαλό σας στους Bananarama! Θα το χαρακτήριζα περισσότερο ως πρώιμους Prodigy) για να οδηγήσει τον ακροατή σε industrial ακούσματα φρενήρη και άγριων ρυθμών. Το εξώφυλλο του "Death Threat" παραπέμπει άμεσα στην κουλτούρα των horror b-movies, με ένα χέρι να κρατάει μια λεπίδα στο λαιμό μιας τρομοκρατημένης γυναίκας.

Η μπάντα από το Chicago ιδρύθηκε το 1987, από το vocalist Groovie Mann και τον κιμπορντίστα - κιθαρίστα Buzz McCoy, και μέχρι σήμερα έχει προσφέρει πολλά στη μουσική ιστορία του είδους που πειραματίζεται. Αρχικά δημιουργήθηκαν για να σκηνοθετήσουν ένα film με τίτλο "My Life With The Thrill Kill Kult". To film ποτέ δεν ολοκληρώθηκε αλλά η μουσική που είχαν ηχογραφήσει για το film, τους έκλεισε το πρώτο τους συμβόλαιο με δισκογραφική εταιρεία. Εχθρικοί, ρυθμικοί, κάποιες φορές σκοτεινοί και ξεπεσμένοι ψάχνουν και ανακαλύπτουν συνεχώς καινούργια μονοπάτια για να εκφραστούν, ενώ παράλληλα έχουν επηρεάσει, σαν αφανείς ήρωες, μια πλειάδα διαφορετικών ως προς το άκουσμα καλλιτεχνών μεταξύ τους, όπως οι  Scissor Sisters και ο Marilyn Manson.

Ο νέος τους δίσκος με τίτλο "Death Threat" είναι πολύ σκοτεινότερος από τους προηγούμενους, χωρίς ωστόσο να λείπουν τα στοιχεία που του δίνουν το δικό του προσωπικό χαρακτήρα. Επαναστατικό στυλ που μιξάρει ακούσματα από την δεκαετία του 1980 με σύγχρονες επιρροές, industrial κιθάρες και synths που δίνουν ψυχεδελική ατμόσφαιρα. Ακόμα και στιλιστικά, οι My Life With The Thrill Kill Kult μπερδεύουν τα metal leather jackets με τα πολύχρωμα punk κουρέματα και funky κοσμήματα και γυαλάκια, ενώ σε βιντεοκλίπ τους δεν διστάζουν να δανειστούν T-shirts και κολάν από την χίπικη κουλτούρα και μοτοσυκλετίστικα σύμβολα γερμανικών σταυρών που δηλώνουν την έντονη punk επιρροή τους.

Δηλώνουν ανοικτά την αντίθεση τους στις αδηφάγες μουσικές βιομηχανίες που εκμεταλλεύονται τους μουσικούς και τα πνευματικά δικαιώματα των κομματιών, προς όφελος του κέρδους και παίρνουν θέση δίπλα στις DIY μπάντες, λέγοντας πως τα δικαιώματα της μουσικής ανήκουν στους ίδιους τους μουσικούς, ενώ προσπαθούν να πάρουν το μέλλον της μουσικής τους στα χέρια τους.