The Tangent

Το τελευταίο πράγμα για το οποίο θα μπορούσες να κατηγορήσεις τους Tangent είναι ότι δε βρίσκουν ευφυή θέματα στα οποία να βασίζουν τους δίσκους τους. Ο φετινός, υπό τον τίτλο "COMM", είναι αφιερωμένος στην τεχνολογία των σύγχρονων τηλεπικοινωνιών, με μία μάλλον σκωπτική διάθεση, παρά την εκτεταμένη χρήση της από τους ίδιους.

Η ιστορία του συγκροτήματος συνοδεύεται από αρκετά ενδιαφέρονται trivia πάνω στον τομέα αυτό και συγκεκριμένα υπήρξαν οι πρώτοι που το μακρινό 1996, και μόλις μερικές ώρες μετά την εφεύρεση του mp3, «ανέβασαν» το πρώτο τραγούδι σε αυτή τη μορφή, επίσημα και για λόγους προώθησης. Η πρωτοπορία συνεχίζεται όταν για την ηχογράφηση του πρώτου τους άλμπουμ, "The Music That Died Alone", τα βρετανικής καταγωγής μέλη τους (προεξέχοντος του αρχηγού και μόνου μόνιμου μέλους, Andy Tillison) με αυτά της σουηδικής προέλευσης (και επίσης μελών των Flower Kings) ηχογράφησαν το δίσκο ανταλλάσσοντας μουσικά αρχεία από απόσταση και χωρίς να έχουν ακόμα συναντηθεί δια ζώσης. Φτάνοντας και στο "COMM", ο νεωτερισμός είναι πλέον η διεξαγωγή μέσω του site τους ανοικτού διαγωνισμού μέσω ψηφοφορίας για το καλύτερο solo (σε οποιοδήποτε όργανο), το οποίο και τελικά συμπεριλήφθηκε στο εικοσάλεπτο έπος "The Wiki Man".

Παρά τις τεχνολογικές καινοτομίες τους, μουσικά οι Tangent δεν εγκαταλείπουν την αφοσίωσή τους στο παλαιάς κοπής prog rock. Με τα πλήκτρα του Tillison να κυριαρχούν σε όλη τη διάρκειά του, το συγκεκριμένο άλμπουμ παρουσιάζεται βελτιωμένο σε σχέση με το αμέσως προγενέστερό του, ίσως σε πρώτο βαθμό γιατί έχει «κανονικό» κιθαρίστα. Όσο φιλότιμος και αν ήταν ο Tillison στο "Down And Out In Paris And London", δε μπόρεσε να δώσει τη φαντασία στο παίξιμο και την καθοριστική συμβολή ενός κιθαρίστα «κατ' εξακολούθηση». Αυτό έρχεται να βελτιώσει στο "COMM" ο νεαρός, άγνωστος μέχρι πρότινος, αλλά ταλαντούχος, Luke Machin, ο οποίος στέκεται σε όλο το δίσκο στο ύψος των περιστάσεων (αναλογιζόμενοι και ποιοί έχουν περάσει από τη θέση του), αν και δεν καταφέρνει να μην κάνει ένα λάθος απειρίας στο αχρείαστο shredding του "The Mind's Eye", που καμία σχέση δεν έχει με την ουσία της μουσικής των Tangent.

Επιπλέον, ο μικρότερος αριθμός των συμμετεχόντων για πρώτη φορά δίνει την αίσθηση ότι αποτελούν πλέον κανονικό συγκρότημα και όχι μία μάζωξη εξαιρετικών μεν, φιλοξενούμενων δε, μουσικών. Εξαίρεση αποτελεί ο πολυπράγμων και πανταχού παρών Theo Travis, που με τόσες συμμετοχές σχεδόν θα πρέπει να θεωρείται συνιδρυτής του συγκροτήματος και φυσικά τα πνευστά του κερδίζουν και πάλι τις εντυπώσεις όπου χρησιμοποιούνται.

Το σημαντικότερο όλων, όμως, είναι ότι η έμπνευση δεν τους έχει εγκαταλείψει ακόμα, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα ώστε τόσο οι δύο μεγαλεπίβολες και υπερδεκάλεπτες συνθέσεις ("The Wiki Man", "Titanic Calls Carpathia") να κρατούν ακέραιο το ενδιαφέρον του ακροατή, αποτελώντας συνθέσεις από θιασώτες του είδους για θιασώτες του είδους και καμάρια για τη δισκογραφία των Tangent, όσο και τα πιο λιτά τραγούδια ("Shoot Them Down", "Tech Support Guy") να αποδεικνύουν ότι η «προοδευτικότητα» μπορεί να κρύβεται και σε (σχετικά) πιο απλές ιδέες. Με άλλα λόγια, η ευχέρεια του να πάρουν τον απαραίτητο χρόνο για να ξεδιπλώσουν τις πολλές και συνεκτικές ιδέες τους κοντράρεται με το άπλωμα της μίας μόνης και τη διερεύνηση όλων των διαστάσεών της. Το αποτέλεσμα ισόπαλο.

Το θετικό με τους Tangent είναι ότι πλέον έχουν αποκτήσει δική τους ταυτότητα, ιδιαιτέρως αναγνωρίσιμη, και αυτό δε μπορεί παρά να οφείλεται στον ηγέτη τους, τα πλήκτρα του και το χαρακτηριστικό τραγούδι του. Το κακό είναι ότι, παρόλο που καθόλου δε μας πειράζει που δεν «εξελίσσονται» υφολογικά όσο μας προσφέρουν υψηλότατου επιπέδου δουλειές, πάντα θα συγκρίνονται με τα προηγούμενα κατορθώματά τους. Εκεί το "Not As Good As The Book" εξακολουθεί να ρίχνει τη σκιά του. Το γεγονός όμως ότι σε μία χρονία που το progressive rock χαίρει κάτι σα δεύτερη νιότη, το "COMM" αποτελεί έναν από τους δίσκους που ξεχωρίζει, αποτελεί στέφανο επιτυχίας.