The Rifles

Με τη σκιά του Paul Weller να σκεπάζει τρανή το ρίγος τους, οι The Rifles επιστρέφουν με το δεύτερό τους άλμπουμ, μπήγοντας επίμονα τη δική τους σημαιούλα-οδοντογλυφίδα στην τούρτα του garage rock revival της βρετανικής indie. Αποτέλεσμα, οι τέσσερις Λονδρέζοι χαλάνε το γλάσο και πασαλειμμένοι με σοκολάτα ισορροπούν, ανάμεσα στην ευρύτερη αποδοχή και την ιερή μαγκιά του «δε μας κάνουν πρωτοσέλιδο ακόμη».

Πιο βαθύ από το ευπρόσδεκτο "No Love Lost" του 2006, το "Great Escape" πάσχει από υπερβολική ακριβολογία και φεγγοβολά από οξυδέρκεια. Με σεβασμό στους The Smiths (όπως όλος ο κοσμάκης), με μια pop εκλογίκευση των The Libertines και χωρίς τις τσαχπινιές των The Kooks, αυτό το δεύτερο άλμπουμ ικανοποιεί για σαραντακάτι λεπτά, εντυπωσιάζει δυο-τρείς φορές, απογειώνεται στον τερματισμό, αλλά δεν ταράσσει τη δισκοθήκη και σίγουρα όχι τη σκηνή.

Η ενέργεια του "Science In Violence" και το φέρελπι "The Great Escape" αρκούν, ώστε ο δίσκος να κερδίσει το ενδιαφέρον. Σκοντάφτει, όμως, στο ανεπαρκές kaiserchiefικό «ουό-ο-ο» του "Fall To Sorrow" - ένα, θα έλεγα, «αψυχολόγητο» single. Η έξυπνη βαριεστιμάρα του "Toe Rag" πείθει, ως ένα από τα αξιοπρεπέστερα filler, και η ακρόαση επανακτά το ενδιαφέρον της στο ανάλαφρο κέφι του "Romeo & Julie" και την ενθουσιώδη σταθερή ένταση του αξιέπαινου "The General" (αμφότερα παρόντα στο σοφό δεύτερο single). Η LSD μπαλάντα "For The Meantime", με κάτι από Beatles και κάτι λιγότερο από Syd Barrett, θα έκλεινε όμορφα το έργο, αν δεν ακολουθούσε εκείνο το ακόμη πιο όμορφο βρώμικο «κρυμμένο» "Lazy Bones".

Αυτά.