The Muggs

Πόσες φορές έχετε αγοράσει κάποιον δίσκο μόνο και μόνο επειδή σας έκανε κλικ το εξώφυλλο; Που όταν τον ακούσατε τρέχατε σα χαζοχαρούμενα να διαβάσετε κάποια κριτική που να περικλείει όλη σας τη σκέψη και τις εντυπώσεις και μόλις τη βρίσκατε πασαλειβόσασταν ολάκεροι με Nutella; Αν δεν το έχετε ζήσει, δοκιμάστε το αβλεπί και το σεξ χωρίς προφυλακτικό θα σας φανεί καταναγκαστικό έργο, το σπάσιμο της κόκας σε πιστωτική κάρτα θα μπλοκάρει τους επίδοξους hackers κι εφ' εξής θα πίνετε το ουίσκυ σας χωρίς πάγο και νερό...

...έχοντας βέβαια πάντα κατά νου πως ένα τρίο μπορεί να προσφέρει πολλά περισσότερα από μια αξιοπρεπή παρτούζα. Πόσο μάλιστα όταν οι συμμετέχοντες σε αυτήν αυτοχαρακτηρίζονται ως η «ασχημότερη μπάντα του πλανήτη» κι έχουν την ίδια καταγωγή με τα καλόπαιδα που νομίζουν ότι η καλαθοσφαίριση στο Detroit είναι μόνο κλωτσομπουνίδια. Φαντάζεστε τον Yellow Bastard του "Sin City" να καρφώνει ανάποδα στα μούτρα του Kobe; Πάρτε το αλλιώς γιατί θα χαλαστούμε τα μάλα.

Ευτυχώς για μας που οι The Muggs και κακομούτσουνοι δεν είναι και ξέρουν το άθλημα, μόνο που τους χαρακτηρίζει μια ανηλεής στάση. Γιατί όπως και να το κάνουμε, δε γίνεται να κυκλοφορείς φόρα παρτίδα ένα τραγούδι σαν το "Get It On" και να σφυράς αδιάφορα άμα την καταρράκωση και τον αλαλαγμό τόσων αθώων ψυχών. Δε γίνεται ρε φίλε να αυτοχρηματοδοτείσαι για την κυκλοφορία ενός τέτοιου δίσκου, γράφοντας τις δισκογραφικές εταιρείες εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Και μόνο τα πνευματικά δικαιώματα που θα σου ζητήσουν όλοι οι ήρωες των '70s, αποθανόντες και μη, είναι ικανά να σε φαληρίσουν. Αλλά όχι, εσύ το χαβά σου...

...γιατί έχεις μια αυτοπεποίθηση από 'δω μέχρι την άβυσσο και η άγνοια κινδύνου σε κάνει άτρωτο. Και σα να μη φτάνει αυτό, γνωρίζεις πως φωνή σαν του Rod Stewart έχει να ακουστεί προ Χριστού, solos σαν του Leslie West δεν τα παίζει πλέον ούτε ο ίδιος και πως στο κρυμμένο φιλμ που παρέδωσε ο Sean Connery στο Nicolas Cage, φαίνεται καθαρά ο Harpo Marx να μιμείται τα «τσαφ - τσουφ» (ωιμέ) της αμαξοστοιχίας του "Railroad" των Grand Funk. Δείξε και λίγο οίκτο. Πόσο να αντέξω ακόμα χωρίς να με πάρουν τα ζουμιά στο "Curbside Constellation Blues"; Έχε χάρη που είμαι μαζόχας και γουστάρω τους σαδιστές, ω υποψήφιε (μου) δίσκε της χρονιάς, που έφαγες άκυρο στο "The Next Great American Band"...