The Lamp Of Thoth

Πέθανα και πήγα στον Παράδεισο! Έτσι ακριβώς ένιωσα στο πρώτο άκουσμα της ολοκαίνουριας δουλειάς των Βρετανών The Lamp Of Thoth, εκείνο το ζεστό πρωινό του περασμένου Οκτώβρη και, πραγματικά, γύρισα πίσω στο χρόνο, και συγκεκριμένα στη στιγμή που πρωτοάκουσα το "Supernatural Birth Machine" των προπατόρων Cathedral. 12 χρόνια μετά, η ιστορία επαναλαμβάνεται: αυτή τη φορά από το ίδιο μετερίζι, από τα ίδια χώματα, με την ίδια καθοδήγηση και υπό το καθεστώς της ίδιας αντιθρησκευτικής / προ-σατανικής / βικτωριανής ατμόσφαιρας (μπου!).

Υπερβολές; «Κάθε άλλο», θα τολμήσω να ξεστομίσω και ποιος είδε τον «Έξω από 'Δω» και δεν Τον λάτρεψε! «Thothων εαυτώ thothήτω» και το σατανικό εναρκτήριο riff του "I Love The Lamp" ξεπηδά μανιασμένα από τα ψηφιακά «γραμμένα» του cd, βρίσκοντας με στο ρεφρέν να ουρλιάζω δίχως δεύτερη σκέψη: «'cause I love the Lamp». Εξάλλου, το να τοποθετείς στίχους, καταμεσής του άσματος, των Πρωτόπλαστων Sabbath δεν είναι και λίγο πράγμα ("...smoking and tripping is all that you do..."). Πόσο γεμάτος ήχος αλήθεια: μια κιθάρα που θαρρείς πως ζυγίζει τόνους μουσική, χάρη στα riff που ξερνά όπως αρμόζει στην περίσταση, τύμπανα που ερωτοτροπούν με το γυναικείο άγγιγμα, ένα μπάσο που βαδίζει αδιάκοπα στα βήματα του Geezer Butler και μια άξεστη, τρεμουλιαστή και συνάμα παρανοϊκή φωνή (με βαριά αγγλική προφορά) που θα στοιχημάτιζα και τη ζωή μου πως ανήκει σε τρόφιμο αγγλικανικού ψυχιατρείου. Ας είναι!

Τη συνέχεια πολύ τη φοβήθηκα, αλλά λανθασμένα: μόλις έκανε την διακριτική του είσοδο το "Witchcraft & The Law", όλοι οι φόβοι εξαφανίστηκαν μεμιάς και τη θέση τους κατέλαβαν δαιμόνια και στοιχιά από το μουχλιασμένο πλέον 1888, καθώς ξεπηδούσαν από τις νοτισμένες σελίδες του πρωτότυπου διασωθέντος περιοδικού "Lamp Of Thoth", πηγή έμπνευσης για τους τρεις νεαρούς μυστικιστές του Keighley. «You wear the mark of the Devil», στρίγγλισε η φωνή και αμέσως μπήκα στο νόημα. Έκλεισα τα μάτια και όλες οι γνώριμες φιγούρες ήταν εκεί: Anton LaVey, Aleister Crowley, Athanatos Michael.

Και κάπου εκεί ήρθε το "Wings Of Doom" και μεταφέρθηκα μονομιάς στην Πέμπτη Διάσταση: ναι, εκεί που τα μυρμήγκια τα βλέπουν όλα μονοδιάστατα. Νοητική στέρηση; Παραλήρημα; Τρέλα; Μπορεί. Ευτυχώς, οι πρώτες νωχελικές και μυστηριακές νότες του "The House" δεν άργησαν να έρθουν κι ευθύς βυθίστηκα στον χειρότερό μου εφιάλτη, σε μια άλλη δίνη, αναζητώντας το τίμημα της Αθανασίας (μην πάει ο νους σας στο κακό - όχι, όχι της Αγίας), όπως προστάζουν τα λεγόμενα του The Overtly Melancholic Lord Strange (λέγε με τραγουδιστή / μπασίστα).

Αντιλαλώντας ακόμη στο βάθος του μυαλού μου η ηχώ του «This is the House of Doom» με μια σακατεμένη ανατριχίλα στην πλάτη και νιώθοντας εντονότερα τώρα πως πρωταγωνιστώ στην παρακατιανή εκδοχή του "Vampyros Lesbos" (επ, σας τσάκωσα!), οχλοβοή και αδόκιμες κραυγές διέκοψαν την ταραγμένη μου σκέψη, φτύνοντας λόγια μαζί με σάλια, οργισμένα «...Hey you! You motherfucking Whore, you are going to burn, there's blood on Satan's claw...». Ω, ποία χαρά! Το νεογέννητο "Doom Over The World" μόλις έβαλε τα πρώτα του κλάματα μπροστά μου και εγώ ένιωσα τη μητρική εμπειρία της Αναγέννησης. Είναι ελάχιστες οι φορές πια που ακούμε κάτι καινούριο και μας μοιάζει τόσο γνώριμο, τόσο οικείο, κι ας μην το έχουμε ξανακούσει ποτέ. Το μεγαλείο της Μουσικής.

Μετά τα μισά του άλμπουμ, το αρχιsabbathικό riff έκανε μεγαλοπρεπώς την εμφάνισή του κι έμεινα άπραγη με το στόμα ανοιχτό. Πέρασα από σαράντα κύματα, τα έβαλα με πνεύματα του παρελθόντος, έγινα η καλύτερη φίλη μιας κατσίκας (!), βγήκα ζωντανή από Το Σπίτι... και τώρα; Υποκλίθηκα ταπεινά στον «Βικτωριανό Μάγο» και αφού υπάκουσα στα λόγια Του («...You soul's my canvas, inside you is my paint, Rise again now!»), μάζεψα τα τρεμάμενα γόνατά μου και συνέχισα ανασκουμπωμένη για το υπόλοιπο του φεγγαρολουσμένου μονοπατιού. Σημειώστε πως τα ηχητικά σκρατσαρίσματα του cd μας δημιουργούν επιτυχώς την αίσθηση πως έχουμε να κάνουμε με βινύλιο, τοποθετημένο στο cd player. Εύγε παραγωγή, εύγε!

"You Will Obey" βροντοφώναξε η φωνή με groovy μουσική υπόκρουση, θυμίζοντας αμυδρά "Hopkins / Witchfinder General", κάνοντας ταυτόχρονα τους σβέρκους μας να επιδίδονται σε αχαλίνωτο headbanging και δεν είχε άδικο. Είχα προσκυνήσει ήδη από το δεύτερο με τρίτο λεπτό του cd. Η υπακοή μου ήταν δεδομένη. Και με το πέρας και του έβδομου κομματιού, μπαίνουμε αισίως στην τελική ευθεία. Το σκηνικό έγινε βροχερό και ομιχλώδες (Αγγλία, βλέπετε), τα πρώτα μπουμπουνητά έκαναν την εμφάνισή τους στο ηχητικό background και η αφήγηση ξεκίνησε και πάλι, ενώ οι doom έναστρες μελωδίες του "Pagan Daze" στόλιζαν το μουσικό Ουρανό. Κάπου εδώ, κοίταξα το ημερολόγιο τοίχου, γύρω στις είκοσι φορές. Σίγουρα η χρονολογία είναι σωστή; 2008; Και η ατάκα στο 04:50 «...come, come and come, come to the sabbat my children...» έκανε τις αμφιβολίες μου ακόμη πιο έντονες.

Η χείρα βοηθείας ήρθε άμεσα την κατάλληλη στιγμή κι έβαλε μια τάξη (δηλαδή, έκανε τα πράγματα χειρότερα): προτελευταίο άσμα του "Portents, Omens & Dooms", το "Hand Of Glory" ή αλλιώς, από μηχανής "Hand Of Doom" Θεός, Σωτήρας Παντοκράτορας (λέγε με Black Sabbath). Σίγουρα δε ζω στο 1970; Σίγουρα. Δε θα υπήρχα τώρα άλλωστε - δεν είχα γεννηθεί τότε. Δυστυχώς...

...το οριστικό χτύπημα ήρθε επιτέλους κι έμελλε να αποβεί μοιραίο (αν κι ακόμα κουδουνίζουν τα αυτιά μου από το ανέμελο και παιχνιδιάρικο σφύριγμα της φωνής στο προηγούμενο track) από το «Σφυρί του Ακατονόμαστου» (τρεις φορές φτύσιμο στον κόρφο μας) σε up tempo και groovy διάθεση πάλι (Θεός φυλάξοι!), με τη φωνή σε ρόλο λυδωρού αυτή τη φορά. Ο πρώτος στίχος εξάλλου τα λέει όλα: «Die on your knees like a dog, you fucking heretic!», όπως επίσης και ο προτελευταίος: «...Rise like a lord, like a duke, like the king of gallows...».

Συμπέρασμα νούμερο ένα: το "Portents, Omens & Dooms" είναι η Κυκλοφορία της νέας χιλιετηρίδας (μόλις 8 χρόνια έχουν περάσει, πώς κάνετε έτσι;!) για ολάκερη την doom κοινότητα. Συμπέρασμα νούμερο δύο: το doom έχει πατρίδα και το όνομα αυτής «Μεγάλη Βρετανία».

Τέλος και τω Θεώ Δόξα.