The Dillinger Escape Plan

/Οπαδός: Ειλικρινά, ήθελα να αποθεώσω το δίσκο. Πολύ. Η πρώτη μάλιστα εκδοχή της κριτικής άρχιζε διθυραμβικά. Πιστεύω ότι είναι περιττή η αναφορά στο χαοτικό μεγαλείο του "Calculating Infinity", αλλά και την «εκλογικευμένη παράνοια» του "Miss Machine". Το να επαναπροσδιορίζεις την ταυτότητά σου τόσο δυναμικά είναι ένα χάρισμα που, όσο να 'ναι, δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες.

/Κριτικός: Ο «δαίμονας» όμως μέσα μου με τσίγκλαγε. Ήθελα να ξανακούσω το δίσκο. Ξανά και ξανά, μέχρι να κατασταλάξουν οι απόψεις μου. Μέχρι να «λιώσει» ο ενθουσιασμός και να βγει στην επιφάνεια η ουσία.

[Δεδομένα:] Οι «Dillinger» είναι μία αρκετά αμφιλεγόμενη μπάντα. Είναι μία «love it or hate it» περίπτωση, τόσο για το ευρύ κοινό, όσο και για τους οπαδούς. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που δυσαρεστήθηκαν απ' την «προοδευτική / mainstream» κατεύθυνση που επέλεξε η μπάντα επί εποχής "Miss Machine". Ο mathcore χαρακτήρας που τόσο αποθεώθηκε από τους οπαδούς έδωσε τελικά τόπο σε πιο mainstream στοιχεία. Παρ' όλα αυτά, «το είχαν» ακόμα μέσα τους. Το ένοιωθες αυτό το «κατεστραμμένο» χάος στις κραυγές του "Sunshine The Werewolf". Απλώς άλλαξαν, σε βαθμό που μία μερίδα τον οπαδών ένοιωθε τον δίσκο «ξένο», ή ακόμα και απογοητευτικό. Το επόμενο βήμα αποτελεί αλλαγή σελίδας και όχι μόνο. Ο Chris Pennie τους αφήνει για τα μάτια των Coheed & Cambria και ο Brian Benoit υποφέρει από προβλήματα υγείας που κάνουν το μέλλον του στη μπάντα να φαντάζει αβέβαιο. Η μπάντα εν τέλει προβαίνει στις απαραίτητες προσωρινές και μη αντικαταστάσεις και καλεί τους Dimitri Minakaki και Brent Hinds για guest συμμετοχές σε δύο κομμάτια του δίσκου.

/Κριτικός: Φτάνουμε λοιπόν στα τέλη του 2007, όπου το "Ire Works" δείχνει τη μπάντα να συνεχίζει από εκεί που την αφήσαμε με το "Miss Machine", ενώ παράλληλα ρίχνει λοξές ματιές στο παρελθόν. Τα τεχνικά / χαοτικά σημεία του δίσκου έχουν σκοπό να πιάσουν ένα πιο «ψιλό-back-to-the-roots» feeling, ενώ δεν έχασαν την ευκαιρία να «μπολιάσουν» τον ήχο τους με ακόμη περισσότερα εναλλακτικά στοιχεία. Τα αποτελέσματα δείχνουν ενθαρρυντικά! Το "Black Bubblegum" θέτει δυνατή υποψηφιότητα για τα «Track Of The Year awards» (the «Patton» feeling's in the air), οι «κιθαριές» του "Milk Lizard" οργώνουν το σύμπαν και ο Brent δίνει τα ρέστα του στο εξαιρετικό "Horse Hunter"!

/Οπαδός: ...εδώ όμως κάπου το «γιατί;» του οπαδού παραμερίζει τον «κριτικό». Ενώ τα μελωδικά κομμάτια σου σπάνε την ψυχή, ρε αδερφέ, ψάχνω να βρω τη μαγεία του "Calculating...", ψάχνω ένα νέο "Sunshine The Werewolf", έστω ένα "Panasonic Youth" στα σκληρά tracks... και όσο και να ψάχνω, ΔΕΝ το βρίσκω! Το line-up έχει αλλάξει τόσο πολύ, με τον μόνο εναπομείναντα (Ben Weinman) να προσπαθεί, να το παλεύει, αλλά να μην του βγαίνει. Γνωρίζω καλά πως το "Ire Works" στην τελική είναι ένας πολύ καλός δίσκος, ίσως και κάτι παραπάνω. Το «αρκετά / πολύ καλό» όμως είναι ΛΙΓΟ για τους Dillinger, ειδικά όταν ο δίσκος θυμίζει περισσότερο project του Mike Patton παρά την κατεστραμμένη τεχνική παράνοια που αγαπάμε σε αυτούς.

Ο καιρός που ακούγαμε «παπάδες» και λέγαμε «πω ρε μάγκα, τι παίζουν τα παλικάρια, τι καλτσαδόροι είν' αυτοί;», είτε καλώς, είτε κακώς, πάει, πέρασε ανεπιστρεπτί, και μαζί με αυτό μάλλον και η μαγεία της μπάντας. Κάποια πράγματα βγαίνουν τη σωστή στιγμή, τη σωστή εποχή. Το κείμενο έχει γραφτεί από έναν οπαδό και, όσο να 'ναι, όσο καλός και να είναι ένας δίσκος για το ευρύ κοινό, ο οπαδός που έχει λιώσει να ακούει και έχει ιδρώσει να περιμένει, δε χρησιμοποιεί τα ίδια κριτήρια.

Ξέρω ότι είμαι κάπως άδικος και ότι ενώ δεν πρόκειται για «κακό» δίσκο, φαίνεται σα να τον θάβω. Παρ' όλα αυτά, δεν τίθεται θέμα έμπνευσης. Δε στέρεψε ξαφνικά η πηγή. Αλλού είναι το πρόβλημα. Η μπάντα άλλαξε και ακόμα να το πάρουμε χαμπάρι! Ούτε καν τα μέλη της είναι τα ίδια. Οι προσδοκίες τελικά ήταν δίκοπο μαχαίρι. Κάτι σαν τα πυροτεχνήματα ("F-Ire-Works"). Στην αρχή σε εντυπωσιάζουν πολύ. Τα λατρεύεις, μένεις σχεδόν άφωνος. Θαμπώνεσαι από τη λάμψη τους. Παρ' όλα αυτά, αυτή η λάμψη... θα σου μένει στο μυαλό 4 χρόνια μετά;

Εν ολίγοις, το ευρύτερο «open-minded» κοινό θα γουστάρει το δίσκο και μάλιστα αρκετά. Κι εγώ δηλαδή τον γουστάρω σε ένα βαθμό, ο μισός χαλαρά «τα σπάει». Απλά υπάρχει ένα πολύ βασικό πρόβλημα. Η νέα τους δουλειά προσπαθεί να θυμίσει την παλιά, αλλά και τη νέα εποχή, ενώ μάλιστα είναι ό,τι πιο βατό μας έχουν παρουσιάσει. Δυστυχώς, λοιπόν, δύο (πόσο μάλλον τρία) καρπούζια δε χωράνε κάτω απ' την ίδια μασχάλη. Οι αλλαγές στο line-up στοίχισαν πολύ στο «χαοτικό» κομμάτι τους, το στοιχείο δηλαδή που αγαπήσαμε σε αυτούς. Ειλικρινά, θα προτιμούσα να έκαναν μία δραστικότερη στροφή. Βέβαια, δε λέω, είναι ένας πολύ καλός δίσκος...

...που όμως τον έβγαλε άλλη μπάντα!