The Crooked Spoke

Πετάχτηκα απότομα και το κίτρινο κράνος με το φακό χτύπησε άτσαλα στη βραχώδη οροφή του χρυσορυχείου. Γύρισα και άρχισα να τρέχω. Βιαστικός, χωρίς ανάσα, να βγω έξω, να φτάσω λαχανιασμένος στο σπίτι, να τοποθετήσω άλλο ένα «κρυφό καμάρι» στη λατρεμένη δισκοθήκη. Κοντοστάθηκα μπροστά στην «ανά είδος» ταξινόμηση και ζάρωσα τα μούτρα μου. Πού να το κοτσάρω αυτό εδώ, τώρα; Να πάρει και να σηκώσει! Πρέπει να επανεξετάσω την πιθανότητα αλφαβητικής ταξινόμησης επειγόντως, αλλιώς δεν θα με πιάνει ο ύπνος πάλι.

Η «εντελώς περίπου» nu jazz ηχητική περιπλάνηση των Δανών The Crooked Spoke είναι ενδόξως πειραματιζόμενη, ενδόξως μοντέρνα και παραδόξως εύπεπτη. Η μουσική κατεύθυνσή τους βέβαια δε θα μπορούσε να γίνει λιγότερο σαφής. Στο τραγούδι "The One You Left Behind", φερ ειπείν, προσεγγίζουν τον ήχο των Tindersticks, θολώνοντας τα νερά με μια μυστηριώδη ημιcrooner νωχελικότητα. Στο "Black Tower Hotel" θα μπορούσαν να φέρουν στο νου κάτι δημοφιλείς φελλούς που γέμισαν τον κουμπαρά με εκλαϊκευμένη λατινίζουσα «world music», αλλά ετούτοι εδώ γίνονται τόσο ρομαντικά ονειροπόλοι, που το «είδος» δεν τους σηκώνει και ο ραδιοφωνικός παραγωγός αποθαρρύνεται.

Στην πραγματικότητα η πονηρή συνταγή τους δεν είναι και τόσο μυστική. Συνήθως ξεκινούν από μια ιδιαιτέρως διαστρεβλωμένη à la Morricone αφαιρετική αισθητική, την επιβάλλουν σε πανέξυπνα μουσικά θέματα και της βγάζουν τον ηχητικό αδόξαστο, προσπαθώντας να συμβιβάσουν τις jazz καταβολές τους με την ευφάνταστη δημιουργική πληθωρικότητα του alternative rock - αλλά χωρίς να σοκάρουν και χωρίς να κουράσουν.

Άκρως κινηματογραφικό, το άλμπουμ "The One You Left Behind" είναι απολαυστικό, κατανοητό, ευθύ και βαθύ. Είναι όμως δυστυχώς εκ των πραγμάτων δυσπρόσιτο, γιατί τα σύνορα της Δανίας το κρατούν δέσμιο. Πάντως, για όποιον διστάζει να του δώσει σημασία, θα αρκούσε ως επιχείρημα το νοσηρά αγαπημένο "Strange Walk", που ενορχηστρώνει με προκλητική αισθητική ακρίβεια τα ιδιοφυέστερα jazz κλισέ.