The Crown

Όσοι θυμούνται την κριτική του "Doomsday King" από το Rocking, θα θυμούνται φυσικά και τον πολύ εύστοχο χαρακτηρισμό του Φίλιππου, προς τον Lindstrand, που τον είχε αποκαλέσει ως «συνήθη ύποπτο απών». Ο συνήθης ύποπτος απών, επέλεξε να επανεμφανιστεί στον τόπο του εγκλήματος, έντεκα χρόνια μετά την τελευταία του ηχογράφηση με τους The Crown, στον δεύτερο δίσκο της νέας εποχής της μπάντας, που φέρει τον τίτλο "Death Is Not Dead".

Μετά το πέρασμα του Stalhammar από την μπάντα, ο βασιλιάς επέστρεψε, διεκδικώντας το «αγκαθωτό στεφάνι» του.  Όμως χρειάστηκε να περιμένει αρκετά για να μπει στο στούντιο ξανά με την υπόλοιπη μπάντα, χάρη στις αποχωρήσεις των Saarenpaa και Sunesson. Έτσι πλέον με δύο νέα πρόσωπα, τους Sorqvist στην κιθάρα και τον Axelsson στα τύμπανα, οι The Crown κατάφεραν να μπουν στο στούντιο εν έτει 2014 για να δημιουργήσουν τον ένατο κατά σειρά δίσκο τους, αλλά και για να γιορτάσουν με την κυκλοφορία του, τα εικοστά πέμπτα  γενέθλια της μπάντας.

Αναμφίβολα το "Death Is Not Dead" είναι ακριβώς αυτό που περιμέναμε από την μπάντα, από όταν πληροφορηθήκαμε την κυκλοφορία του. Καθώς κινείται στα κλασικά ταχύτατα και μελωδικά death μονοπάτια, στα οποία κινείται το συγκρότημα όλα αυτά τα χρόνια και φυσικά δεν απογοητεύει. Καταφέρνει και κερδίζει τον θαυμασμό μας, με έξυπνες ιδέες, όπως με την μελωδία του "Carmina Burana" στο refrain του πολύ καλού "Iblis Bane", ή με την χρήση του "Habanera" από την Carmen του Bizet, στο κομμάτι "Herd Of Swine", πριν το solo του Tervonen. Βέβαια αυτό το καταφέρνει και πολύ πιο απλά εξαπολύοντας ταχύτατες συνθέσεις, όπως τα "Ride To Ruin", "Speed Kills", "Horrid Ways" και "Headhunter". Ενώ όταν αφήνουν ελάχιστα το πόδι από το γκάζι, δίνουν χώρο σε πανέμορφες μελωδίες να αναπτυχθούν, όπως συμβαίνει με τα "Eternal", "Struck By Lightning" και το instrumental κομμάτι "Meduseld".

Σίγουρα πρωταγωνιστές σε αυτό το εγχείρημα είναι για ακόμα μία φορά οι κιθάρες του Tervonen, που συνεργάζεται πολύ καλά με τον νεοφερμένο Sorqvist, όπως επίσης και το εξαιρετικό μπάσο του Olsfelt, ενώ τουλάχιστον αξιοπρεπέστατη θεωρείται και η συνεισφορά του session (προς το παρόν) drummer Axelsson. Όμως, αυτό που έλειψε περισσότερο από τον προηγούμενο τους δίσκο ήταν η αυθεντική φωνή των The Crown, που πλέον είναι ξανά εδώ, ελαφρώς αλλοιωμένη στην χροιά λόγω χρόνων, αλλά αναλλοίωτη στο πάθος της.

Οι ίδιοι δηλώνουν στον τίτλο τους πως το death δεν έχει πεθάνει, αυτό το γνωρίζαμε φυσικά και μάλιστα δεν νομίζουμε να πεθάνει και ποτέ. Αλλά πάντα θα εξελίσσεται, χάρη σε άλλες σουηδικές μπάντες που άλλαξαν το ύφος τους με την πάροδο των χρόνων. Κάτι το οποίο δεν θέλησαν να κάνουν σε τόσο μεγάλο βαθμό οι The Crown, αλλά κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, πολύ καλά έκαναν. Καθώς δημιούργησαν ακόμα έναν μεστό death metal δίσκο που μας παροτρύνει και εμάς να γιορτάσουμε μαζί τους τα 25 χρόνια πορείας τους στον χώρο.