The Blackwater Fever

Η Αυστραλία μπορεί να βγάζει λίγους δίσκους μεν, αλλά για κάποιο μυστήριο λόγο δε, κρατά το μέσο όρο της σε υψηλότατα επίπεδα. Οι Blackwater Fever, βέβαια, δεν ανήκουν στην ακμάζουσα και φοβερή alt-prog σκηνή που αναπτύσσεται εκεί τα τελευταία χρόνια (από τον mastermind παραγωγό Forrester Savell με τον οποίο μιλήσαμε πρόσφατα). Είναι άλλου παπά ευαγγέλιο... Εδώ έχουμε ηλεκτρισμένο σκοτεινό alternative, όπως μας έμαθε να το ποτίζουμε στο whisky ο μεγάλος Mark Lanegan... Έχουμε επίσης grunge κατάλοιπα και -φυσικά- έχουμε τα ηλεκτρισμένα τα blues. Ας το ξεκαθαρίσουμε από νωρίς, το "The Depths" είναι από τους καλύτερους δίσκους που δε θα ακούσει ο κόσμος μέσα στο 2013, καθώς δεν ξέρω κατά πόσο θα καταφέρει -για πρακτικούς καθαρά λόγους- να ξεφύγει από τη χώρα των καγκουρό. Τα φόντα τα έχει, αν και μέχρι στιγμής φαίνεται να βρίσκεται στην αφάνεια. Το "The Depths", όπως δηλώνει ο τίτλος, έχει βάθος. Έχει, επίσης, τσαγανό, έχει ψυχή, τυλίγεται μέσα στα κατάλληλα πέπλα και σε ρίχνει στα βάθη του, στο rock bottom και εν συνεχεία αναδύεσαι με το coolness που αποπνέει ολόκληρο το άλμπουμ.

Οι Blackwater Fever ξεκίνησαν στο Brisbane σαν ντουέτο αποτελούμενο από τον drummer Andrew Walter και τον υπέροχο Shane Hicks με τη βρώμικη κιθάρα και την ερωτεύσιμη φωνή. Έβγαλαν το ντεμπούτο τους, "Sweet Misery" το 2008. Το 2010 προσέλαβαν και τον Jed Walters για τα πλήκτρα και το μπάσο και κυκλοφόρησαν τη δεύτερή τους δουλειά, το "In Stereo", για να φτάσουμε στο σήμερα, όταν και μας παρουσιάζονται το ίδιο ταλαντούχοι, αλλά αυτήν τη φορά με άριστη παραγωγή και ήχο που υπό άλλες συνθήκες (και σε άλλες εποχές) θα απολάμβανε διεθνή επιτυχία.

Δεκατέσσερις συνθέσεις και θα περίμενε κανείς να υπάρχουν κάποιες πιο αχρείαστες ανάμεσά τους, αλλά όσο και αν ψάξεις δε θα τις βρεις. Δυσκολεύομαι να επιλέξω τις πιο αξιοσημείωτες, αλλά εν τέλει θα το κάνω γιατί ...γιατί όχι. Καταρχάς, έχουμε την πιο σαφή blues-ιά του δίσκου, το "Don't Fuck With Joe", το οποίο εκτός των άλλων είναι πιασάρικο, ανεβαστικό, ευκολομνημόνευτο και ως εκ τούτου το συγκρότημα το πλασάρει και με video clip, παρόλο που διαφοροποιείται από το γενικότερο πνεύμα της κυκλοφορίας. Έχουμε την καλύτερη κομματάρα του δίσκου, ονόματι "Won't Cry Over You", η οποία παρακαλάει για repeat και ξεκινάει ακριβώς όπως το "Rise Up And Fight" των Crippled Black Phoenix. Τέλος, έχουμε την εξαιρετική blues μπαλάντα "Oh Deceit" για τις δύσκολες τις ώρες...

Το "The Depths" καταφέρνει να σε «πιάνει» με τη μία αλλά επίσης μεγαλώνει ακρόαση με την ακρόαση. Από τον Mark Lanegan και τους Screaming Trees μέχρι τους Alice In Chains, από τον Dax Riggs μέχρι τους ZZ Top και τον Stevie Ray Vaughan και από εδώ μέχρι την Αυστραλία. Μην παραλείψετε.

Υ.Γ.: Ακούστε εδώ - TheBlackwaterFever.com