Temperance

Ε δεν γίνεται να διαβάζω σε συνεντεύξεις ότι ‘δεν είναι η πιό heavy ούτε η πιό γρήγορη δουλειά μας αλλά είναι η καλύτερη’ και να ακούω αυτό το αποτέλεσμα. Δεν πείθετε αγαπητοί Ιταλοί που αγαπήσαμε με το μελωδικό και πιασάρικο "Viridian" και δεν πείθετε γιατί η ακρόαση του "Diamanti" είχε ένα μεγάλο πήχη να ξεπεράσει αλλά αντιθέτως έπεσε πολύ χαμηλότερα των προσδοκιών μας.

Και εξηγούμαι. Το έκτο τους άλμπουμ με τον 'ευφάνταστο' τίτλο "Diamanti" (διαμάντια) ήρθε σχετικά γρήγορα μετά το προηγούμενο, που και μας άρεσε και που μάλλον έθεσε τον πήχη αρκετά ψηλά. Οι Ιταλοί με τις τρείς φωνές και το γρήγορο euro-power τους, σίγουρα ξέρουν τί θέλουν, αλλά μάλλον όχι πώς να το πετύχουν και σίγουρα το να αποσκοπούν απλά να αρέσουν στους οπαδούς των Amaranthe δεν είναι αυτό που θα έπρεπε να απαιτούν από τον εαυτό τους. Και όμως το άλμπουμ ξεκινάει με ένα... διαμαντάκι το οποίο είναι και το πρώτο single. To "Pure Life Unfolds" ξεκινάει από εκεί που σταμάτησε το "Viridian". Εντυπωσιακό, ρυθμικό με όμορφη μελωδία και δυνατό ρεφρέν. Είναι φανερό ότι θέλουν το trademark τους σαν μπάντα να είναι η τριφωνία και στο κομμάτι αυτό δουλεύει όσο καλά και στον προκάτοχο του "Diamanti". Αλλά σταματάνε εκεί. Ενώ έχουν στο οπλοστάσιο τους την έντονη παρουσία και φωνάρα της Alessia Scolletti, αντί να εστιάσουν σε αυτήν, προσπαθούν ντε και καλά να κάνουν αυτό με την τριφωνία να δουλέψει και δυστυχώς από την ακρόαση του άλμπουμ, περισσότερο θυμάμαι τους δύο άντρες φωνητικά παρά την Alessia η οποία χάνεται από την, θα έλεγα, μετριότητα των δύο άλλων, που συμπληρωματικά λειτουργούν καλά μεν, αλλά τώρα νομίζω ότι την καπέλωσαν. Και πώς να σχολιάσω σοβαρά κομμάτι με τίτλο "Breaking The Rules Of Heavy Metal"; Στίχος 'Metal is for all, we're a union' θα ταίριαζε σε ένα τραγούδι των Manowar ίσως, αλλά εδώ είναι απλά γραφικό. Δεν λέω, προσπαθούν. Υπάρχουν μερικά αξιοπρόσεκτα συμφωνικά μέρη, σολαρίσματα και ενίοτε μελωδίες που προσπαθούν, αλλά το σύνολο κουράζει. Το ομότιτλο "Diamanti" είναι συμπαθέστατο με το ρεφρέν στα ιταλικά που του δίνει έξτρα πόντους, έχουμε κάτι σε folk με το "Litany Of The Northern Lights" που ξεκινά με υποσχέσεις, αλλά αντί να πετάξει πάνω από το δάσος, πέφτει και τσακίζεται στο πρώτο δέντρο που βρίσκει. Το "Codebreaker" και το εκρηκτικό "Let’s Get Started" προσπαθουν να ακουστούν μοντέρνα και πολύ Amaranthe και αυτό είναι η μόνιμη παγίδα που πέφτουν οι συμπαθέστατοι Ιταλοί. Μάλλον η κορυφή τρόμαξε και επέλεξαν να ακολουθήσουν την πεπατημένη και να προσπαθήσουν να ικανοποιήσουν οπαδούς άλλων συγκροτημάτων και όχι να αποκτήσουν τη δική τους προσωπικότητα.

Στα θετικά του δίσκου, η εξαιρετική παραγωγή του Jakob Hansen (Epica, Volbeat). Έχουν τεράστιες προοπτικές, γιατί τεχνικά το έχουν, αλλά πρέπει να εκμεταλλευτούν περισσότερο τη θηλυκή φωνή, γιατί καλές οι τριφωνίες, αλλά δεν είναι πανάκεια. Νιώθω σαν να χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία για τους Temperance, αλλά μικροί είναι θα ανακάμψουν.