Teitanblood

Ας το πάμε συντηρητικά στον πρόλογο (γιατί μόνο γραφικότητες θα ακολουθήσουν) και να αναφέρουμε ότι αυτό είναι το δεύτερο full-length άλμπουμ των Teitanblood, πέντε ολόκληρα χρόνια μετά το cult έπος "Seven Chalices" του 2009. Underground κυκλοφορία την λέγαμε τότε και καλά κάναμε, αλλά όσο και να προσπαθήσαμε, ο death metal ελιτισμός μας νικήθηκε και η μπόχα της μουσικής των Teitanblood εξαπλώθηκε ραγδαία. Τόσο που το φετινό "Death" ανακηρύχθηκε σχεδόν αυτόματα από πολλά Μέσα ως ο καλύτερος (blackened) death metal δίσκος της χρονιάς.

Μάλλον δικαίως. Μια απύθμενη κατρακύλα συναισθημάτων, μια αποκρουστική ατμόσφαιρα και μια ατελείωτη ονείρωξη για τον βασανισμό του ίδιου του death metal από ένα συγκρότημα το οποίο τερμάτισε την σαπίλα αυτού και μας έδειξε ότι τελικά αυτή η μουσική έτσι πρέπει να παίζεται. Οι πρώτες ακροάσεις με βρήκανε μουδιασμένο μην μπορώντας να αποδεχτώ εξαρχής αυτό που ο Mikko Aspa (Deathspell Omega) είπε για αυτόν τον δίσκο. Ότι, δηλαδή, αποδεικνύει περίτρανα πως το death metal δεν είναι μουσική. Τι ακριβώς είναι δεν είμαι σε θέση να το ορίσω, αλλά ρε γαμώτο με τέτοια ηχητική δυσαρμονία τείνω να συμφωνήσω.

Γιατί αφού αμήχανα ξεπέρασα τις πρώτες δύο-τρεις ακροάσεις λέγοντας στους φίλους μου «ρε μαλάκες, μήπως το γαμήσανε λίγο;» πολύ γρήγορα μου έφυγαν οι αμφιβολίες και εννόησα τον μεγαλειώδες τρόπο αναπαραγωγής των συναισθημάτων τους μέσω της θεοσκότεινης μουσικής τους. Μιλάμε για σπουδαία δουλειά, για ένα χάος άρτια δομημένο και προσεγμένο μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια. Η πεθαμένη παραγωγή, που δεν θα γινόταν να ήταν ούτε λίγο πιο καθαρή, είναι ο τέλειος μανδύας για να καλύψει αυτόν τον ανελέητο συφερτό από τις κακομούτσουνες riffάρες και τα αποτρόπαια solo που απλόχερα μας παραδίδουν οι Teitanblood. Ως επί το πλείστον μεγάλες διάρκειες τραγουδιών που δίνουν τον χώρο στην μουσική (ή ό,τι άλλο είναι αυτό) των Teitanblood να σέρνεται με την άνεση της και να εξαπολύει το δηλητήριό της σταδιακά, αφήνοντας χώρο για τις απαιτούμενες ανάσες, τόσο της ίδιας της μπάντας όσο και του ακροατή. Δύσμορφη thrash-ίλα, θα έρθει να καβαλήσει  τον όγκο του death metal και να στύψει το black metal για να πάρει τα πρωτόλεια χαρακτηριστικά του.

Το κακό συναπάντημα. Στα όλα του. Σε κάθε αλλαγή ρυθμού, σε κάθε παρανοϊκή  μελωδία, στους βλάσφημους στίχους , στα καυτά φωνητικά του NSK, στα τύμπανα του J που αντί για toms χρησιμοποιεί καζάνια της κόλασης. Ένα σφιχταγκαλιασμένο αποτέλεσμα που αναδύθηκε από τα μπουντρούμια για να μας δείξει το soundtrack του κάτω κόσμου (σας είπα, θα έχουμε γραφικότητες) και που κάτω από το πέπλο της δυσωδίας κρύβει έναν θεοσκότεινο ηχητικό θρίαμβο. Δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο εκεί έξω, που να κοντράρει τούτη εδώ την θανατίλα.