Tau Cross

Για να είμαστε δίκαιοι, η όλη χάρη αυτού του νέου συγκροτήματος δεν οφείλεται μόνο στο άστρο του Rob Miller -κατά κόσμον 'The Baron'- των θρυλικών Amebix, αλλά εξίσου και στο ταλέντο μερικών ακόμη θαυμάσιων μουσικών οι οποίοι προέρχονται από ένα εξαιρετικό background, που περιλαμβάνει -μεταξύ άλλων- συμμετοχές στους Καναδούς θεούς του υπερ-τεχνικού thrash Voivod και τους '90s Αμερικανούς crust ήρωες Misery, μπάντες που φυσικά συνεχίζουν ακόμη να είναι ενεργές, την ώρα που οι τίτλοι τέλους για τους Amebix έχουν μάλλον πέσει οριστικά.

Για το "Sonic Mass", το τελευταίο άλμπουμ του ιστορικού αυτού συγκροτήματος, δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Νομίζω πως τα πάντα συζητήθηκαν πριν από τέσσερα περίπου χρόνια όταν και κυκλοφόρησε, προκαλώντας αντιδράσεις και διαφωνίες στους κύκλους του διεθνούς underground, με τις απόψεις να διίστανται για το αν τελικά είναι ένας καλός ή κακός δίσκος. Προσωπικά βρίσκομαι κάπου στην μέση, αλλά αισθάνομαι μεγάλη ευγνωμοσύνη μόνο και μόνο για το "Knights Of The Black Sun", το closing track αυτού του δίσκου, ίσως ένα από τα μεγαλύτερα κομμάτια όλων των εποχών για την ιστορία της μουσικής, ακραίας και μη.

Και θα ρωτήσετε τώρα «γιατί όλα αυτά;». Διότι το "Tau Cross" πιάνει ακριβώς την ιστορία από εκεί που την άφησε αυτό το τεράστιο closing track. Στο ίδιο μοτίβο και με τους ίδιους ρυθμούς, αργόσυρτα και επικά, με βαριές κιθάρες, ογκώδες rhythm section, και την ραγισμένη φωνή του Rob Miller να συγκλονίζει σε κάθε της λέξη, αυτό το άλμπουμ σου προσφέρει μία ώρα μυσταγωγικής μουσικής, ταξιδιάρικης και αποκαλυπτικής, σκοτεινής αλλά και κάπως ελπιδοφόρου, όπου αδυνατείς να ξεχωρίσεις τι είναι αυτό που πραγματικά σε κερδίζει, αναγνωρίζοντας έτσι την απαράμιλλη μαγεία και το μεγαλείο του.

Η κυκλοφορία είναι και punk, είναι όμως αναμφισβήτητα και metal, και έχει πραγματικά πολλά να σου προσφέρει, από τα πλήκτρα που προσθέτουν έξτρα μελωδία στο σύνολο μέχρι την θεόρατη παραγωγή που «ντύνει» την μουσική της. Από την αρχή σου τραβάει την προσοχή με το εναρκτήριο "Lazarus", το ρυθμικό "Fire In The Sky" και το up-tempo "Stonecracker" με το κορυφαίο «σάπιο» σόλο του προς το τέλος, για να σε καθηλώσει ακολούθως με την θεϊκή «χέβι μεταλιά» "Hangman's Hil" και να ηρεμήσει ιδανικά το κλίμα με το ακουστικό "We Control The Fear". Η συνέχεια είναι απειροελάχιστα κατώτερη αλλά αρκετή για να σε κρατήσει και να παίξεις ξανά και ξανά αυτόν τον δίσκο. Ένα "Knights Of The Black Sun" του λείπει σίγουρα, αλλά -διάολε- αριστουργήματα δεν βγαίνουν κάθε μέρα.