Symphorce

Οι Symphorce του Andy B. Franck ανήκουν σ' εκείνη την κατηγορία των συγκροτημάτων που, ενώ μπορείς να τα ακούσεις ευχάριστα, ποτέ δε θα τολμήσεις να τα συμπεριλάβεις ανάμεσα στα αγαπημένα σου. Ξεκίνησαν το 1999 ως side project του τραγουδιστή, με σκοπό του τελευταίου να εκφράσει ό,τι δε μπορούσε μέσω των Brainstorm. Αρχικά έπαιζαν power metal, παρεμφερές της γερμανικής μπάντας, όμως με τα χρόνια αυτό άλλαξε. Στο προηγούμενο, "Become Death", το στυλ τους διαμορφώθηκε σε groove metal με κάποιες ανεπαίσθητες δόσεις power, που αντιπροσωπευόταν κυρίως μέσω των πομπωδών refrain αλλά και με λιγοστά -πλην αισθητά- ψήγματα progressive.

Με τον έβδομο δίσκο τους, το φετινό "Unrestricted", οι Symphorce εξελίσσουν κι άλλο τη μουσική τους ταυτότητα. Κρατάνε τη «βαρύτητά» τους, καθώς και την power νοοτροπία στα refrain, αυξάνουν το groove τους στον υπερθετικό βαθμό και προσθέτουν ένα χαρακτήρα γηπεδικού hard rock στις περισσότερες συνθέσεις τους. Ως συνεπακόλουθο παρατηρείται μία περαιτέρω εμπορικότητα στον ήχο τους, όμως δεν είναι ξεκάθαρο αν αυτό λειτουργεί προς όφελός τους, αφού τα περισσότερα τραγούδια δίνουν την εντύπωση του απρόσωπου και του «προκάτ».

Εκτελεστικά η μπάντα αποδίδει ικανοποιητικά, χωρίς να βγάζει και μάτια, σίγουρα όμως αυτός που ξεχωρίζει με την επίδοσή του είναι ο Franck. Κάθε κομμάτι περιέχει κι από ένα εξαιρετικά πιασάρικο refrain (ο τύπος γράφει εξαιρετικά πιασάρικα refrain και στον ύπνο του), τα οποία είναι όλα άψογα τραγουδισμένα και ενορχηστρωμένα, πανέτοιμα για τυχόν airplay. Ακόμη κι αν αυτός είναι ένας διακαής πόθος που ίσως να μη συμβεί ποτέ. Επιπλέον, ο έμπειρος τραγουδιστής επιχειρεί να διαφοροποιήσει τον τρόπο ερμηνείας του, διαφεύγοντας εν μέρει από τους συνεχείς Dickinson-ισμούς, που ως επί το πλείστον εξασκεί με την κανονική του μπάντα, και τραγουδάει πολλά μέρη πιο χαμηλά από ό,τι συνήθως. Αυτό σε κάποιες περιπτώσεις του βγαίνει ("The Eternal", "Worlds Seem To Collide"), σε άλλες όχι και τόσο ("Visions", "The Mindless"), όμως δίνει ελαφρώς μεγαλύτερη ποικιλία στο σύνολο του album, που εκ πρώτης όψεως δρα ευεργετικά. Γεγονός είναι, βέβαια, ότι με όλα αυτά κοντεύουν να χάσουν τελείως τη χαριτωμένη «γερμανίλα» τους, η οποία μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε μια άγευστη «αμερικανιά».

Εν ολίγοις, το "Unrestricted" είναι ένα album από αυτά που περνάνε και δε δημιουργούν ιδιαίτερο αντίκτυπο. Ακούγεται μεν ευχάριστα, χωρίς όμως να είναι ικανό να σε κάνει να κολλήσεις μαζί του. Είναι ένας δίσκος με αρχή, μέση και τέλος, αλλά με μία διαφορετική έννοια. Από τα δέκα τραγούδια του, τα μόνα άξια αναφοράς βρίσκονται στην αρχή ("The Eternal", "Until It's Over"), στη μέση ("The Waking Hour" - hit που θα στεκόταν εύκολα στη Eurovision) και στο τέλος του ("Do You Ever Wonder"). Καλό, αλλά όχι για πολύ δηλαδή.