Sweet Oblivion

Να που το project των Sweet Oblivion είχε τελικά συνέχεια, παρά τον χλιαρό πρώτο δίσκο του. Η ιταλική προσπάθεια ανάστασης της καριέρας του Geoff Tate φέρει προφανώς και πάλι την υπογραφή της Frontiers, καταφέρνοντας να προσφέρει κάποιες από τις καλύτερες στιγμές του Αμερικάνου ερμηνευτή εκτός Queensryche. Είναι, όμως, αυτό αρκετό;

Η αλήθεια βρίσκεται στο τί περιμένει και τί αποδέχεται ο καθένας. Αν, ας πούμε, θέλει κάποιος να ακούσει ένα ευχάριστο άλμπουμ μελωδικού heavy metal, με καλή παραγωγή, δίχως ευδιάκριτα fillers και τη συμμετοχή ενός πάλαι ποτέ κραταιού ερμηνευτή του χώρου, το "Relentless" είναι ταμάμ. Απροβλημάτιστες ακροάσεις διαδέχονται η μία την άλλη, ο Tate είναι τουλάχιστον αξιοπρεπής, ενώ οι συνθέσεις έχουν όμορφες στιγμές, κάποιες ωραίες μελωδίες κι ένα περιτύλιγμα (παραγωγή, μίξη) που είναι άκρως επαγγελματικό.

Αν, όμως, θυμηθεί κάποιος τις ασύλληπτες φωνητικές ικανότητες που είχε ο Αμερικάνος τραγουδιστής στην περίοδο της ακμής του, αλλά και τι υλικό τραγουδούσε στα άλμπουμ των Queensryche μέχρι και το "Promised Land", είναι δεδομένο ότι θα τον πιάσει μια μικρή θλίψη. Το να τραγουδάς σε ένα σχήμα Ιταλών session-άδων, συνθέσεις που όσο και να δανείζονται στοιχεία από τους παλιούς, καλούς Queensryche, παραμένουν τραγούδια που θα μπορούσαν να βρίσκονται σε ένα άλμπουμ οποιασδήποτε σύγχρονης μπάντας μελωδικού metal, φαντάζει κατάντια. Ειδικά, κιόλας, όταν οι ερμηνείες σου λίγα πράγματα θυμίζουν από τον παλιότερο εαυτό σου, με μονάχα τη χροιά και την προσωπική ερμηνευτική εκφορά να έχουν απομείνει αναλλοίωτα.

Δεν θέλω να αδικήσω την προσπάθεια που υπήρξε για να δημιουργηθεί το "Relentless", ούτε, φυσικά, σκοπεύω να μειώσω με οποιονδήποτε τρόπο έναν από τους πιο λατρεμένους μου τραγουδιστές. Άλλωστε, τα πάντα είναι θέμα οπτικής και παραδοχών τελικά, με το ποτήρι να μοιάζει μισογεμάτο ή μισοάδειο ανάλογα με το ποιος το βλέπει. Όσο αντικειμενικά μπορώ να τον κρίνω, λοιπόν, ο δεύτερος δίσκος των Sweet Oblivion είναι ένα καλύτερο του ντεμπούτου τους άλμπουμ, το οποίο χρησιμοποιεί έξυπνα ήχους και μανιέρες από τα χρυσά χρόνια των Queensryche.

Αυτό, όμως, δεν φτάνει για να το καταστήσει ένα άλμπουμ πραγματικά άξιο λόγου, ειδικά αναλογιζόμενοι το ποιος τραγουδάει σε εκείνο. Αφαιρώντας τον παράγοντα Tate, το "Relentless" θα ήταν ένα ακόμη συμπαθές άλμπουμ του είδους του, προορισμένο να παλεύει να ξεχωρίσει του υπόλοιπου σωρού. Γιατί να το κρίνουμε διαφορετικά τώρα;